Δύο γεωτρήσεις προσπαθούν
να γεμίσουν με νερό τη λίμνη
της Αγίας Βαρβάρας
Κανονικά το έθιμο με τα καραβάκια των ευχών
ΑΝ ΚΑΙ δεν περιμένει κανείς να γεμίσει ολόκληρη η λίμνη της Αγίας Βαρβάρας με νερό από τις γεωτρήσεις που ρίχνει σ’ αυτήν ο Δήμος Δράμας και η ΔΕΥΑΔ, εντούτοις στόχος παραμένει ώστε να μπορέσει να τηρηθεί έστω και στο ελάχιστο, το έθιμο με τα καραβάκια των ευχών, τις παραμονές και ανήμερα της πολιούχου της Δράμας.
Δυστυχώς η φετινή χρονιά υπήρξε ιδιαίτερα χαρακτηριστική της άσχημης κατάστασης της λειψυδρίας που επικρατεί σε όλη την περιοχή και όλοι ευχόμαστε ώστε ο φετινός χειμώνας να φέρει χιόνια για να μπορέσουν να γεμίσουν οι πηγές. Διαφορετικά, όχι το θέαμα των πηγών θα είναι άσχημο, αλλά θα υπάρξουν και σοβαρά προβλήματα υδροδότησης την επόμενη άνοιξη.
Στόχος του Δήμου Δράμας και της ΔΕΥΑΔ, είναι τουλάχιστον να υπάρχει και αρκετό νερό ώστε να γίνει απρόσκοπτα και ο αγιασμός των υδάτων τα Θεοφάνεια!
Το έθιμο με τα καραβάκια
Σύμφωνα με το θρύλο που τυλίγει τις πηγές της πόλης, όταν το 1380 η Δράμα κατακτήθηκε από τους Τούρκους, το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας γκρεμίστηκε για να χτιστεί στη θέση του ένα τζαμί. Τα σχέδια των κατακτητών όμως άλλαξαν, ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας. Η περιοχή, πλημμύρισε με νερό και έτσι το τζαμί δεν χτίστηκε ποτέ.
Από τότε, η Αγία Βαρβάρα έγινε η πολιούχος της Δράμας και ακριβώς απέναντι από τη λίμνη, με τα θεμέλια της παλιάς εκκλησίας στα σπλάχνα της, χτίστηκε η καινούρια εκκλησία που αφιερώθηκε στην Αγία που έσωσε το εκκλησάκι της.
Η Αγία Βαρβάρα, είναι επίσης προστάτιδα των παιδιών και τα φυλάει από τις κακές παιδικές αρρώστιες.
Την παραμονή της γιορτής της, στις 3 Δεκεμβρίου, τα παιδιά αφήνουν τα αυτοσχέδια καραβάκια τους, φωταγωγημένα από κεράκια, στα ήρεμα νερά της λίμνης, ακριβώς μπροστά από την ομώνυμη εκκλησία, προσφέροντας μοναδικό θέαμα το σούρουπο. Αυτά είναι τα καραβάκια των ευχών.
Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ, ότι υπάρχουν δύο εκδοχές για το έθιμο. Σύμφωνα με την πρώτη, την παραμονή της Αγίας Βαρβάρας μετά τη λιτανεία, ο κόσμος έστελνε στο βυθισμένο εκκλησάκι το κεράκι του για την Αγία πάνω σε ένα σανίδι από ξύλο και έτσι γεννήθηκε το έθιμο με τα καραβάκια.
Η δεύτερη εκδοχή, βασίζεται στο ότι η Αγία Βαρβάρα ήταν και η προστάτιδα των κοριτσιών που τις φυλούσε από τη γλωσσοφαγιά και τις βοηθούσε στα αισθηματικά τους. Έτσι, όλα τα ελεύθερα κορίτσια στις 3 του Δεκέμβρη, κατά τη διάρκεια του εσπερινού και μόλις σκοτείνιαζε, άναβαν κεριά στον ανατολικό τοίχο της λίμνης.
Κάποιες κοπέλες, έβαζαν τα κεράκια τους πάνω σε σανίδες ξύλου και μαζί με μια ευχή τα έστελναν στο βυθισμένο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας. Η πορεία της σανίδας στη λίμνη, έδειχνε αν η ευχή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Αν το κεράκι έσβηνε θεωρούνταν αποτυχία αλλά η ελπίδα έμενε, καθώς το επόμενο πρωί όλα τα κορίτσια κατέφθαναν και πάλι στη λίμνη για να πλυθούν με το νερό που η Αγία Βαρβάρα είχε αγιάσει το προηγούμενο βράδυ. Δεν είναι μακριά η εποχή που την ημέρα της Αγίας Βαρβάρας τα κορίτσια δεν δούλευαν, δεν μιλούσαν το πρωί της γιορτής πριν πάνε στις πηγές της και πλυθούν με τα αχνίζοντα νερά της και να ζητήσουν τα φώτα της για τα αισθηματικά τους.
