Έδυσε το ολοφώτεινο
αστέρι της Ορθοδοξίας μας
μετά τον Αναστάσιο ποιος;
«Φέρτε και ρίξτε κι άλλες. Μας χρειάζονται!»
Του Κ. Γ. Κ. Χατζοπουλου, Τ. Λυκειαρχη
Παρέθεσα ως προμετωπίδα του σημερινού άρθρου της ταπεινότητάς μου το λιτό λόγο, όμως τόσο βαθυστόχαστο, καλοσυνάτο, γεμάτο από αγάπη άδολη, χωρίς ειρωνεία, αλλά σοφά δομημένο παιδαγωγικά, του ολοφώτεινου αστέρα Αναστασίου, μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, προς την καθοδηγούμενη από μισαλλοδοξία ομάδα Αλβανών, οι οποίοι τον λιθοβολούσαν την ώρα, που θεμελίωνε έναν κρίκο του πολυσχιδούς έργου του: ορθόδοξου χριστιανικού, παιδευτικού και κοινωνικού στη ζώσα στο βαθύ έρεβος της αθεΐας, του διχασμού, της αφόρητης καταπίεσης και της ανελευθερίας Αλβανία.
Ομολογώ ότι η ταπεινότητά μου είναι ανάξια να προβεί στην αποτίμηση του έργου, που επιτέλεσε σε λιγότερο από μισό αιώνα σ’ έναν τόπο, όπου συχνά βρέθηκε αντιμέτωπος με ολοφάνερο τον κίνδυνο απώλειας της ζωής του. Όμως διαποτισμένος μέχρι το μεδούλι του από την κορυφαία των αρετών αγάπη έθεσε ως καλός ποιμήν την ψυχήν του υπέρ των προβάτων του.
Ο Μεγάλος Ιεράρχης – και δεν είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός – έκανε βίωμά του τον σωτήριο ευαγγελικό λόγο θέτοντας στο περιθώριο το σαρκίον του. Λιπόσαρκος, αεικίνητος, μειλίχιος, ανεξίκακος, απτόητος ένα μόνο είχε στο μυαλό του. Πώς θα αναστήσει την πίστη στην ψυχή των καταπτοημένων, πώς θα ανεγείρει τα κατακείμενα σε ερείπια θυσιαστήρια από τους ανιστόρητους και χειραγωγούμενους δράστες, που όντας κοντόφθαλμοι δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι δεν ξεριζώνεται από την ψυχή του λαού η πίστη στο θεό της αγάπης, τον περιφρονητή της φθαρτής ύλης, στο θεό, που ξέρει μόνο να δίνει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα.
Δε χόρταινα να τον ακούω κατά τις συνεντεύξεις του. Γλυκύτατος, ως άλλος βασιλιάς της μυκηναϊκής Πύλου Νέστωρ «έρρεε από του στόματός του αυδή ηδίων μέλιτος».
Αλλά και ο γραπτός βαθυστόχαστος λόγος του κίνητρο έντονου προβληματισμού, αγαλλίασης και διδαχής στέρεης, γαλήνευε την ψυχή του αναγνώστη.
Κακίζω την ταπεινότητά μου, που δεν ευτύχησε να τον γνωρίσει εκ του σύνεγγυς. Μεγάλη η απώλεια αυτής της ευτυχίας. Δυστυχώς παράγοντες πέρα από τον διακαή πόθο μου με στερήσανε αυτό το δώρο ζωής.
Σοφή επιλογή του Παναγιωτάτου, της κορυφής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, η εναπόθεση στα χέρια του τού ευσταλούς οίακα, ώστε να ανασύρει από τον βυθό το καταποντισμένο σκάφος της ορθόδοξης Εκκλησίας μας στην Αλβανία.
Κάτοχος μνήμης αγέραστης ο Οικουμενικός μας πατριάρχης επανέλαβε τη σοφώτατη ενέργεια του προκατόχου του Ιωακείμ του Γ’.
Κινδύνευε με αφελληνισμό και αφανισμό η Μακεδονία στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού από τις λυσσώδεις επελάσεις των πρακτόρων και δραστών του εκσλαβισμού. Και τότε, για να σώσει τη Μακεδονία ο σώφρων, νουνεχής, διορατικός και με βαθιά πολιτική αντίληψη Ιωακείμ ο Γ’ θωράκισε την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό με την τοποθέτηση νεαρών Μητροπολιτών, περισσοτέρων των 30, οι οποίοι έθεσαν την ψυχή τους υπέρ του ποιμνίου τους αψηφώντας για το σαρκίο τους, το οποίο εκούσια έθεσαν ως σφάγιο στο θυσιαστήριο της θεόδοτης ελευθερίας (Χρυσόστομος Καλαφάτης Δράμας, Κορυτσάς Φώτιος Καλπίδης, Γερμανός Καραβαγγέλης Καστοριάς – Αμισού κ.ά.).
Αλλά «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Πιστεύω ακράδαντα ότι ο σώφρων, νουνεχής, διορατικός και προικισμένος με ασφαλή διπλωματική αρετή Οικουμενικός Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαίος εξακολουθεί να έχει τανυσμένες τις κεραίες του διπλωματικού του νου. Θα αναπληρώσει το δυσαναπλήρωτο κενό του Αναστασίου με ανάλογο Ανάστημα. Είναι ανάγκη ο Αρχιεπισκοπικός θώκος, τον οποίο έκλεισε με τόση επιτυχία ο μακαριστός Αναστάσιος, να δεχθεί ισάξια μορφή, που θα τον τιμά. Οι καιροί δεν γαλήνεψαν. Άλλωστε ουδέποτε γαληνεύουν. Μοιάζουν με τα θαλάσσια κύματα, που από τον παφλασμό μετατρέπονται ενίοτε σε τσουνάμι.
Ας μου επιτραπεί να κλείσω την ταπεινή μου αναφορά στον μακαριστό Αναστάσιο με τον σχολιασμό της απάντησης του σεπτού Ιεράρχου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, που δόθηκε σε Μ.Μ.Ε., σχετικά με την ανακήρυξή του ως Αγίου (του μακαριστού Αρχιεπισκόπου): «Να περιμένετε. Προηγούνται διαδικασίες …».
Σημειώνουμε εδώ ότι στην ανακήρυξη ενός προσώπου ως Αγίου προηγείται ο λαός, όταν στη συνείδησή του καθιερώνεται το πρόσωπο ως Άγιος.
Ενδεικτικά αναφέρουμε την περίπτωση των: του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά του οποίου η εικόνα ιστορήθηκε πριν από την ανακήρυξή του ως Αγίου και του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη, του από Δράμας, του οποίου την εικόνα ιστόρησε ο μακαριστός πατήρ Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο Αγιορείτης, πριν από την Αγιοκατάταξή του και την τοποθέτησε στο προσκυνητάρι.
Σχετικά με την καθιέρωση ως Αγίου στη συνείδηση του λαού του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη ας επιτραπεί στην ταπεινότητά μου να παράσχω την ομολογία ότι κατά την 40ετή ενασχόλησή μου με τη Ζωή και το Έργο Του ερχόμενος σε επικοινωνία με τα πνευματικά Του τέκνα, «τα πρόβατά Του», όπως τα αποκαλούσε, ότι η αγιότης Του είχε καθιερωθεί στη συνείδησή τους πολύ πριν από την ανακήρυξή Του ως Αγίου από την επίσημη Εκκλησία.
