Ένας κόκκος
της ιστορίας μας
«H Ιστορία γράφεται, όχι μόνο για να μη ξεχνάμε, απλά, τι, και πώς έγινε στο παρελθόν, αλλά για να καθοδηγεί και να διδάσκει, προκειμένου να αποφεύγονται και , πολύ περισσότερο, να μην επαναλαμβάνονται στο παρόν και στο μέλλον λάθη του παρελθόντος, αντιλαμβάνεται κανείς, πόσο σημαντική είναι η αντικειμενική εξιστόρηση και ερμηνεία των γεγονότων του χθες. Ως εκ τούτου, καλά κάνουν εκείνοι, που στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν σωστά τέτοιες περιόδους, προστρέχουν σε περισσότερα του ενός ιστορικά έργα, που καλύπτουν όλο το φάσμα των διαφορετικών οπτικών των δημιουργών τους.
Παρά τις δυσκολίες, ωστόσο, συγγραφής Ιστορίας με αντικειμενικό τρόπο, κάποιοι πρέπει, απαραιτήτως, να τη γράψουν, και, όπως είναι φυσικό, τη γράφουν, συνήθως, οι νικητές. Μόνο που, επειδή η κοινωνία δεν είναι ποτέ στατική, αλλά συνεχώς, εξελίσσεται και αλλάζει, συμβαίνει, πολλές φορές, οι νικητές μιας εποχής, κι όχι κατ’ ανάγκη στα πεδία των μαχών αλλά και στον ιδεολογικό στίβο, να περνούν σε δεύτερη μοίρα και να τους υποκαθιστούν με το πέρασμα του χρόνου είτε οι άλλοτε ηττημένοι, είτε νέες δυνάμεις, που δεν υπήρχαν, όταν συνέβαιναν κάποια γεγονότα. Σ’ αυτή την περίπτωση, αρκετές φορές, η ιστορία ξαναγράφεται, οπότε δημιουργείται σύγχυση, εσκεμμένα ή μη».
Όμως, μέσα στον λαβύρινθο της ιστορίας, υπάρχουν και οι κόκκοι της, που επικαλύπτονται από το σύνολό της και πολλές φορές δε δίνουμε σημασία. Και μπορεί εμείς οι πολλοί να τους προσπερνάμε στα γρήγορα, όμως για κάποιους όχι. Και αυτοί οι κάποιοι, δεν είναι άλλοι, από αυτούς τους έσπειραν.
- Οι σπουδάζουσα νεολαία μας ξεσηκώνεται. Οι διαδηλώσεις αγανάκτησης και έντονων διαμαρτυριών τους βρίσκει στα πεζοδρόμια.
Το αίτημά τους; Να φύγουν από την Κύπρο οι κατακτητές Άγγλοι οι οποίοι μη σεβόμενοι έναν λαό τον καταδικάζουν και τον εκτελούν. Ζητούν την συνένωσή της με την Μητέρα Ελλάδα.
Όπως στη μεταπολεμική περίοδο, δημιούργησαν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, το ίδιο θα κάνουν και στη Κύπρο. Αντίπαλοι, Έλληνες και Τούρκοι για να φθάσουμε στο σήμερα, για να βλέπουμε μια διχοτομημένη Κύπρο.
Στη Δράμα οι μαθητές βρίσκονται επί ποδός. Δε διστάζουν να έρθουν σε αντίθεση και με την χωροφυλακή η οποία προσπαθεί να επιβάλλει κάποια τάξη.
Οι ομιλίες γίνονται από τον εξώστη της εφημερίδας «ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ» γιατί όπως ισχυρίζεται ο Δήμος δε μπορεί να παραχωρήσει τον δικό του εξώστη λόγω επικινδυνότητας.
Ζητούν την ΛΕΥΤΕΡΙΑ της Κύπρου και την ένωσή της με την Ελλάδα. Ομιλητές, μαθητές και μαθήτριες που ζητούν από τους συμμαθητές τους να εγκρίνουν ψηφίσματα συμπαράστασης προς τον δοκιμαζόμενο Κυπριακό λαό.
Μεταξύ των ομιλητών και μια δυναμική μαθήτρια. Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ (ΣΟΥΛΑ) ΜΑΞΙΜΙΑΔΟΥ.
Τα χρόνια πέρασαν από τότε. Εξήντα ολόκληρα χρόνια.
Και ξαφνικά η στήλη μας λαμβάνει ένα mail στο οποίο μας γράφει:
Γειά σας. Είμαι Δραμηνή κι αγαπώ πολύ τη Δράμα. Ζω από χρόνια στο εξωτερικό, σε διάφορες χώρες και στην Αφρική. Είμαι στον Καναδά χρόνια αλλά έρχομαι στη Δράμα μου, όπου έχω τα πατρικό μου σπίτι. Η πανδημία με κράτησε μακριά αλλά ελπίζω να έρθω φέτος.
Ο «ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ» ήταν η εφημερίδα που αγαπούσε ο πατέρας μου, έμπορος στη Δράμα, Σίμος Μαξιμιάδης. Αλλά και εγώ έχω μια ιδιαίτερη ιστορία με τον «ΠΡΩΙΝΟ ΤΥΠΟ».. Για δέστε….
1954…. Η τάξη μου στο Γυμνάσιο μου είχε επιλέξει για να δώσω ένα λόγο για το θέμα της Κύπρου. Δυστυχώς δεν κράτησα το κείμενό μου, αλλά θυμάμαι καλά μια φράση: Η Κύπρος προτιμά τα κουρέλια της μητέρας της παρά τα βασιλικά της μητριάς!!!»
Δεν ξανακάνουμε την ιστορία. Αλλά η ιστορία συνεχίζεται. Κι εσείς την ιστορία της Δράμας»
Με εκτίμηση Αναστασία (Σούλα) Μαξιμιάδου.
Τα παραπάνω αποτελούν έναν κόκκο της ιστορίας μας, που παραμένει αναλλοίωτος έστω και αν έχει σπαρθεί πριν από 67 χρόνια.
