Την Τρίτη στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας
Το επίκαιρο θεατρικό έργο του Γκέλμαν
«Το παγκάκι» μέσα από την εμβληματική
ματιά του ηθοποιού Γιώργου Κιμούλη
Γ. Κιμούλης: «Η δουλειά της τέχνης είναι να υπενθυμίζει στους ανθρώπους αυτά που ξεχνούν. Είναι υπομνηστικός ο ρόλος της τέχνης, και όχι καθοδηγητικός..»
Γ. Κιμούλης: «Η ψευδής προσέγγιση του άλλου, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον άλλο στο να απομακρυνθεί..»
Της Σουζάνας Θεοδωρίδου
Το θεατρικό έργο «Το Παγκάκι» του Αλεξάντερ Γκέλμαν, ενός από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της Ρωσίας γράφτηκε το 1983, και πρόκειται να παρουσιαστεί στην πόλη μας, σε σκηνοθεσία, διασκευή και διαμόρφωση του χώρου, από τον καταξιωμένο και πολυπράγμων ηθοποιό, Γιώργο Κιμούλη.
Η παράσταση, αναμένεται με μεγάλη προσμονή από το φιλότεχνο κοινό της Δράμας, και θα παρουσιαστεί την Τρίτη 12 Νοεμβρίου, στις 7 μ.μ. και στις 9 μ.μ., στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας.
Πρόκειται για ένα έργο στο οποίο δυο άγνωστοι, ένας άνδρας και μία γυναίκα συναντιούνται τυχαία, κάποιο φθινοπωρινό απόγευμα στο πάρκο σε ένα παγκάκι. Είναι όμως πραγματικά άγνωστοι; Μπορεί κάποτε να ήταν κάτι άλλο; Είναι τυχαία αυτή η συνάντηση ή όχι; Μήπως έχουν επινοήσει μία ζωή που δεν μπόρεσαν ποτέ να ζήσουν; Πρόκειται για μια ιστορία δύο μοναχικών ανθρώπων, η οποία θα μπορούσε να συμβεί παντού, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη.
Το έργο, διαπραγματεύεται πολλά θέματα και ερωτήματα, παρόλο που γράφτηκε το 1983, και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Οι πρωταγωνιστές της θεατρικής παράστασης, Γιώργος Κιμούλης και Φωτεινή Μπαξεβάνη, φέρνουν στην επιφάνεια τη σημαντικότητα των ανθρώπινων σχέσεων, τον έρωτα, την ειλικρίνεια, την επιθυμία, τον πόθο, το πάθος και τη μοναξιά, εγείροντας ταυτόχρονα ένα ιδιαίτερα σύγχρονο και βασανιστικό ερώτημα: μπορούν πλέον οι άνθρωποι να ζήσουν πραγματικά μαζί; Κι αν ναι, πώς μπορούν να το επιτύχουν, αν συνεχώς κρύβει ο ένας απ’ τον άλλον αυτό που πραγματικά είναι;
Με αφορμή την επικείμενη έλευση της παράστασης στη Δράμα, ο «Πρωινός Τύπος», επικοινώνησε με τον κ. Γιώργο Κιμούλη, ο οποίος μας μίλησε για το έργο στο οποίο πρωταγωνιστεί, καθώς επίσης και για τις ανθρώπινες σχέσεις όπου η τέχνη τείνει να υπενθυμίζει πόσο σημαντικές είναι, ιδιαίτερα όταν βασίζονται στην αλήθεια.
κ. Κιμούλη, ποιο είναι το επίκεντρο του έργου; Που εστιάζει;
Το ερώτημα που θέτει το έργο είναι το αν μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν πλέον μαζί. Και αφού το θέλουν, γιατί δεν μπορούν; Αυτό είναι το βασικό θέμα του έργου. Δυο άνθρωποι, μια γυναίκα και ένας άνδρας συναντώνται σε ένα παγκάκι, σε ένα πάρκο, και προσπαθούν να είναι μαζί. Θα τα καταφέρουν;
Αυτό το αρκετά – κατά τη γνώμη μου – σοβαρό θέμα, ο συγγραφέας το αντιμετωπίζει με έναν ιδιαίτερα ιδιοφυή τρόπο. Το αντιμετωπίζει με μια ακραία κωμική διάθεση, γιατί πάνω από όλα «Το παγκάκι» είναι κωμωδία.
Οι δυο αυτοί άνθρωποι που συναντιούνται στο παγκάκι, φέρνουν στη σκηνή το θέμα των ανθρώπινων σχέσεων, και πιο συγκεκριμένα τη σχέση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Πόση αλήθεια υπάρχει και πόσο ψέμα στη σχέση αυτή;
Οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά τι είναι, και γνωρίζουν επίσης πολύ καλά και τι θα ήθελαν να γίνουν. Μερικές φορές ,δοκιμάζουν να συμπεριφέρονται σαν να έχουν γίνει αυτό που θα ήθελαν και βλέπουν ότι «πιάνει». Μέρα με τη μέρα, αρχίζουν να μιμούνται κάτι που δεν είναι. Βλέπουν όμως ότι «πιάνει» αυτό στον κόσμο. Δεν τους περνάει όμως από το μυαλό ότι αυτό, το βλέπει αυτός που βρίσκεται απέναντι. Η αιτία που δεν του το λέει, είναι γιατί κάνει και αυτός το ίδιο. Αυτή η συνάντηση δυο ψευδών συμπεριφορών έχει ημερομηνία λήξης σε επίπεδο σχέσης. Πάντα κάποια στιγμή εμφανίζονται τα αληθινά στοιχεία.
κ. Κιμούλη, υπάρχει ταύτιση της αλήθειας και του ψέματος των ανθρωπίνων σχέσεων, με την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης;
Ας εστιάζουμε πρώτα στον λόγο για τον οποίο λέει κάποιος ψέματα. Αρχικά γιατί φοβάται, γιατί δεν εκτιμά τον εαυτό του και σ’ αυτό βοηθούν πολλά στοιχεία, π.χ. ο τρόπος που μεγάλωσε, ο κοινωνικός χώρος που είναι ακραία ανταγωνιστικός και χρόνο με τον χρόνο συλλέγει ο άνθρωπος έναν τεράστιο αριθμό απορρίψεων και ηττών. Πολλές φορές δεν αντέχει και αναγκάζεται να κινηθεί στον χώρο του ψεύδους. Ένας από αυτούς τους χώρους, είναι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ένας άνθρωπος δημιουργεί ένα προφίλ, το παρουσιάζει, πολλές φορές ανεβάζει ένα post σε κάποια εφαρμογή, μετράει τα likes που παίρνει και αν εκείνη τη στιγμή που νομίζει πως έχει παρέα και πως μιλάει δημόσια, σηκώσει το βλέμμα του από το μόνιτορ, θα δει πως είναι μόνος του σε ένα δωμάτιο. Δηλαδή, είναι μια φαντασίωση ότι είμαστε μαζί με τους άλλους, μέσω των social media.
Θεωρείτε ότι υπάρχουν κοινά σημεία της σημερινής κοινωνίας με την περίοδο που γράφτηκε το έργο, στη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του 80’;
Είναι σαν να έχει γραφτεί τώρα το έργο. Ένα κλασσικό έργο όπως «Το παγκάκι», είναι σαν να έχει γραφτεί τη στιγμή που παρουσιάζεται. Η παράσταση δεν έχει τόπο, δεν έχει χρόνο.
Ποιο είναι το μήνυμα που επιδιώκει να περάσει το έργο στο κοινό;
Ένα έργο τέχνης, δεν περνάει μηνύματα. Ένα έργο τέχνης, προσπαθεί να υπενθυμίζει στους ανθρώπους αυτά που οι ίδιοι έχουν ξεχάσει. Διότι οι άνθρωποι ξεχνούν, γι’ αυτό και βλέπουμε να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, προβλήματα τα οποία υπήρχαν πριν από 100-200 χρόνια ακόμη και περισσότερα, συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται και να υπάρχουν, γιατί οι άνθρωποι ξεχνούν.
Η δουλειά της τέχνης είναι να υπενθυμίζει στους ανθρώπους αυτά που ξεχνούν. Είναι υπομνηστικός ο ρόλος της τέχνης, και όχι καθοδηγητικός.
Η ψευδής προσέγγιση του άλλου, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον άλλο, στο να απομακρυνθεί.
