Επιμνημόσυνη δέηση
στο Μνημείο Λατόμων
στο Μοναστηράκι Δράμας
Γράφει ο Δημ. Βασλής
Η φετινή επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο των αποθανόντων εξ ατυχημάτων λατόμων μαρμάρου στο Μοναστηράκι Δράμας τελέστηκε, στα πλαίσια των μέτρων για την Covid-19, με λίγους προσκυνητές. Η δέηση τελέστηκε από τον ιερέα πάτερ Άγγελο. Ακολούθησε ομιλία της Κωνσταντίνας Κουσίνα, Προέδρου της Κοινότητος, διάβασε το μήνυμα του Μίμη Βασλή ο οποίος αφιέρωσε το Μνημείο Λατόμων. Το μήνυμα έχει ως εξής:
(Μήνυμα ΜΙΜΗ ΒΑΣΛΗ) Από την καθιέρωση της σεμνής τελετής της δέησης στο Μνημείο των εξ’ ατυχημάτων αποθανόντων λατόμων μαρμάρου στο Μοναστηράκι.
Είναι η πρώτη φορά που, παρά τη θέλησή μου λόγω των μέτρων κατά της Covid-19, δεν μπορώ να συμμετέχω και να παραστώ αυτοπροσώπως στην επιμνημόσυνη δέηση που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Μνημείο που αφιέρωσα το 1978.
Ως γνωστόν σε όλους μας, η δέηση πραγματοποιείται την ημέρα της γιορτής του Αγίου Χαραλάμπους, στις 10 Φεβρουαρίου, κάθε χρόνο. Για μένα θα ήταν μεγάλη τιμή και χαρά, να διαβαστεί το παρόν μήνυμά μου την ώρα της δέησης για τους αδικοχαμένους συναδέλφους μου, συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς μου, οι οποίοι με το αίμα τους ζωγράφισαν τα γκριζοκοκκινοπρασινολευκόμαυρα μάρμαρα στα διάφορα νταμάρια της Ελλάδος. Τα μάρμαρα αυτά, που μέχρι σήμερα κοσμούν επίκαιρα σημεία του κόσμου, κάνουν όλους εμάς περήφανους για την αυτοθυσία τους στο καθήκον για το βιοπορισμό των οικογενειών τους.
ΟΙ ΑΕΤΟΙ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΟΥ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ
Άνδρες λατόμοι της Ηδωνίδας
γης,
παιδιά απ’ το Μοναστηράκι,
θα ήθελα
να ήμασταν μαζί
ψηλά στον αετών
λημέρια, στα βράχια
τα ασμίλευτα
στα κάστρα των
Αγγέλων και
ν’ αγναντεύουμε μαζί
τους δρόμους
του χωριού μας,
με τα χαρούμενα
παιδιά, που είναι
παιδιά δικά σας,
παιδιά που έχασαν
νωρίς ανθρώπους
λατρευτούς,
ανθρώπους που θα φρόντιζαν
να έχετε στην ζωή σας,
μια σιγουριά
γι’ αγάπη και στοργή,
φροντίδα σίγουρα
τρανή, με ανοιχτές
αγκάλες, όπου
θα βρίσκαμε ζεστασιά
κι’ ατέλειωτη λατρεία.
Για εμάς τους πατριώτες
σας, είστε πάντοτε
βαθιά στα σωθικά
μας, με περισσή αγάπη.
Δεν θα ξεχάσουμε
ποτέ, το πρωινό σας
τρέξιμο να πάτε
στην δουλειά σας,
να εξορύξετε
απ’ την γη τα ογκομάρμαρά σας
μάρμαρα ακατέργαστα,
βράχους που μοιάζουν κάστρα,
όπου θα χτίζατε φωλιές
για σας και τα
παιδιά σας.
Εσάς τιμούμε σήμερα
παιδιά απ’ το Μοναστηράκι
και θα’ στε πάντοτε
ψηλά στην μνήμη
τη δική μας,
σαν άνθρωποι απλοί,
τρανοί που χάσατε
την ζωή σας
για χάρη των
οικείων σας
για χάρη των παιδιών σας.
Εμείς δεν θα
ξεχάσουμε ποτέ,
την προσφορά σας
στην κοινωνία
τη μικρή, που ζούσαμε
μαζί και είναι
η κοινωνία του
χωριού που είναι
το Μοναστηράκι.
Να είναι η μνήμη μας
αιώνια με’ στις δικές
μας τις καρδιές,
και στις καρδιές
δικών σας, ανθρώπων
απλών και ταπεινών
ανθρώπων με αγάπη.
Έτσι
πάνε κορμιά, πάνε λεβέντες παλικάρια,
στ’ αφιλόξενα βουνά, μέσ’ στα νταμάρια
τα δάκρυα έγιναν βροχή,
μαργαριτάρια των τάφων σας προσκυνητάρια.
Αιωνία σας η μνήμη.
Ο συνάδελφός σας Μίμης
