Η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στην Τουρκία
Γράφει ο Ευάγγελος Χ. Μαρινόπουλος
Στις 5 και 6 Φεβρουαρίου 2019 ο Έλληνας πρωθυπουργός βρέθηκε στην Τουρκία έπειτα από πρόσκληση του προέδρου κ. Ερντογάν. Ήταν η ανταπόδοση της επίσκεψης του Ερντογάν στην Ελλάδα, που πραγματοποιήθηκε το 2017. Μέχρι εδώ όλα φαίνονται τυπικά και ευγενικά, όπως συμβαίνει μεταξύ φίλων. Και παρότι η συμπεριφορά τού Τούρκου προέδρου στην Αθήνα δεν ήταν καθόλου φιλική, ο κ. Τσίπρας δέχτηκε να μεταβεί στην Άγκυρα ελπίζοντας στην βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών.
Αυτήν την φορά οι Τούρκοι άλλαξαν την συμπεριφορά τους. Οργάνωσαν την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού με αρκετά δείγματα φιλίας και μίλησαν με ηπιότερους τόνους. Απέφυγαν να ζητήσουν αναθεώρηση της Συνθήκης τής Λωζάνης, όπως έκαναν την προηγούμενη φορά στην Αθήνα. Στο δείπνο μάλιστα που παρέθεσαν στο Ak Saray προσκάλεσαν και τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Επέτρεψαν επίσης στον Έλληνα πρωθυπουργό να ξεναγηθεί στον ναό τής Αγίας Σοφίας και να επισκεφθεί την Θεολογική Σχολή τής Χάλκης. Αλλά οι Τούρκοι δεν δίνουν τίποτε, αν δεν πάρουν κάτι περισσότερο. Ζήτησαν αλλαγή τού καθεστώτος εκλογής των μουφτήδων τής Δυτικής Θράκης και παράδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, που ζήτησαν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα.
Οι Έλληνες πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι μας λένε και επαναλαμβάνουν ότι οι επισκέψεις εκατέρωθεν και οι επαφές των κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας είναι απαραίτητες, διότι έτσι αποφεύγονται οι προστριβές, ακόμα και τα θερμά επεισόδια μεταξύ των δύο χωρών. Είναι όμως έτσι; Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Οι Τούρκοι όταν ξεκίνησαν από την Κεντρική Ασία και έφτασαν στο έδαφος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, παρακάλεσαν «ευγενέστατα» τον αυτοκράτορα να τους επιτρέψει να εγκατασταθούν σε ένα μικρό κομμάτι γης στην Μικρά Ασία. Και ο αφελής αυτοκράτορας τους το επέτρεψε. Ήταν άλλωστε λίγοι. Αλλά οι Τούρκοι γεννοβολούσαν συνεχώς και αυξάνονταν. Και κάποτε δυνάμωσαν τόσο πολύ, ώστε τόλμησαν να επιτεθούν στον βυζαντινό στρατό και τον νίκησαν για πρώτη φορά το 1071 μ.Χ. (Μάχη τού Ματζικέρτ). Ο ανταγωνισμός συνεχίστηκε και το 1453 κατέλαβαν ολόκληρη την αυτοκρατορία, ακόμα και την πρωτεύουσά της, την Κωνσταντινούπολη.
Ακολούθησε μαύρη σκλαβιά επί 500 και πλέον χρόνια με καταπίεση, φτώχεια και αγραμματοσύνη. Το 1821 η επανάσταση των Ελλήνων έφερε την ελευθερία στην Νότια Ελλάδα. Το 1912-13 ελευθερώθηκε η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Μακεδονία και η Θράκη. Αλλά το 1922 ήρθε η Μικρασιατική Καταστροφή. Ο ελληνισμός συρρικνώθηκε και οι Τούρκοι κατέλαβαν τα 6/7 της πάλαι ποτέ ελληνικής επικράτειας. Το 1955 οι Τούρκοι εξόντωσαν τον ελληνισμό τής Κωνσταντινούπολης και το 1974 κατέλαβαν το 40% της Κύπρου. Τώρα ζητούν τα μισά νησιά τού Αιγαίου, την Δυτική Θράκη και τους υδρογονάνθρακες της Κύπρου. Απειλούν συχνά τους Έλληνες, τους Κούρδους, τους Σύριους και τους Ιρακινούς. Εξοπλίζονται συνεχώς και ονειρεύονται μια νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και εμείς τι κάνουμε; Ελπίζουμε ότι με την ευγενική και φιλική συμπεριφορά μας θα μαλακώσουμε τις άγριες ψυχές των Μογγόλων και την αρπακτική διάθεσή τους. Τι αφέλεια!
Η πείρα χιλίων περίπου ετών έπρεπε να μας είχε πείσει ότι οι Τούρκοι ποτέ δεν δίνουν, πάντοτε θέλουν να παίρνουν είτε χρήμα είτε έδαφος. Επιθυμία τους είναι η κυριαρχία και όνειρό τους το μεγαλείο τής Τουρκίας, το «ραχάτι» και η καλοπέραση. Σουλτάνοι, μπέηδες, πασάδες, αγάδες και χαρέμια! Πώς να «τα βρεις» με έναν τέτοιο λαό; Η πολεμική προετοιμασία τους σε τι αποσκοπεί; Προφανώς στην επέκταση του «ζωτικού χώρου» τής χώρας τους προς το Ιράκ, την Συρία, την Δυτική Θράκη και το Αιγαίο. Αλλιώς δεν εξηγείται ο πυρετώδης εξοπλισμός τους.
Και εμείς ελπίζουμε και πιστεύουμε στην ειρηνική συνύπαρξη με τους Τούρκους γείτονές μας. Φρούδες ελπίδες. Λύκοι και πρόβατα μπορούν να ζήσουν μαζί; Χίλια χρόνια συνεχούς συρρίκνωσης της Ελλάδας από την επιθετικότητα της Τουρκίας δεν μας έχει πείσει ακόμα ότι με τους Τούρκους η διαρκής ειρήνη είναι αδύνατη. Πάντοτε πρέπει να επαγρυπνούμε και να είμαστε έτοιμοι ψυχολογικά και στρατιωτικά, προπάντων δυνατοί. Αυτό είναι το δυσάρεστο συμπέρασμα.
Ευάγγελος Χ. Μαρινόπουλος
