Το ερχόμενο Σάββατο
Αναβίωση του εθίμου «Κλήδονας» στην Προσοτσάνη Δράμας
Την αναβίωση του εθίμου «Κλήδονας», διοργανώνουν ο Δήμος Προσοτσάνης και ο Θρακομικρασιατικός Πολιτιστικός Σύλλογος Προσοτσάνης, το Σάββατο 8 Ιουλίου, στις 9 το βράδυ, στο προαύλιο του Β’ Δημοτικού Σχολείου Προσοτσάνης.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα, στις 9.15 μ.μ., θα γίνουν οι προσφωνήσεις και οι χαιρετισμοί και στις 9.30 μ.μ., θα γίνει η αναβίωση του εθίμου «Κλήδονα» από χορευτές και χορεύτριες του Συλλόγου.
Λίγα λόγια για το έθιμο
Ο Κλήδονας είναι ένα πολύ παλιό έθιμο και το συναντάμε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η λέξη Κλήδονας είναι πανάρχαια (Ιωνική λέξη) και σημαίνει τον ήχο που προαναγγέλλει το μέλλον, σαν ένα είδος προφητείας με λόγια που έχουν προφητική σημασία. Όμως, το έθιμο του Κλήδονα , όπως μας το μάθανε οι γονείς μας και το αναβιώνουμε και σήμερα, συνδέεται βέβαια με την αρχαία μαντική κληδόνα αλλά δεν έχει τον χαρακτήρα της μαντικής γενικά. Έχει περιοριστεί μόνο σε ερωτικούς χρησμούς.
Το έθιμο πραγματοποιούνταν στην Προσοτσάνη μέχρι τα μέσα της 10ετίας του 1950 σε γειτονιές όπου έμεναν περισσότερες οικογένειες προσφύγων από Αν.Θράκη και Μ. Ασία. Την παραμονή του Αγιαννιού (24 Ιουνίου) τα αγόρια της γειτονιάς ανάβανε στα σταυροδρόμια φωτιές (τις μπουμπούνες) μόλις σουρούπωνε.
Για προσανάμματα χρησιμοποιούσαν τα Μαγιάτικα στεφάνια που έφερναν οι κοπέλες. Πάνω από τις φωτιές πηδούσαμε όλοι, αγόρια και κορίτσια και παντρεμένες. Λέγανε πως αν πηδούσες τρείς φορές ήταν καλό για την υγεία σου και επιπλέον θα έφευγαν οι ψύλλοι και οι κοριοί. Αμέσως μετά, οι κοπέλες έπαιρναν τα σταμνιά (πήλινα μικρά δοχεία νερού) και πήγαιναν στη βρύση ή το πηγάδι να γεμίσουν νερό και να το φέρουν στο προκαθορισμένο σπίτι, όπου είχαν προετοιμάσει το ειδικό χάλκινο δοχείο (την μπακίρα) για να το ρίξουν μέσα. Το νερό αυτό το λέμε “αμίλητο” γιατί κατά την μετάβαση των κοριτσιών στην βρύση και την επιστροφή, δεν έπρεπε να μιλήσουν, παρά τα έντονα πειράγματα από τα αγόρια. Αν κάποια υπέκυπτε και μιλούσε, έπρεπε να χύσει το νερό και να πάει να το ξαναγεμίσει.
Στην μπακίρα με το αμίλητο νερό, έβαζε κάθε κοπέλα το ριζικάρι της (μικρή ανθοδέσμη) που είχε προετοιμάσει και για να το ξεχωρίζει από τα άλλα, έδενε ένα σημάδι που ήταν δακτυλίδι ή σκουλαρίκι, χάνδρα κ.α. Μετά η μπακίρα σκεπαζόταν με κόκκινο πανί, το οποίο έδεναν με σκοινί και κλείδωναν με κλειδαριά. Όλες μαζί λέγανε το δίστιχο: “Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ΄ Αγιαννιού την χάρη κι όποια έχει καλό ριζικό, να δώσει να τον πάρει”. Κάθε ριζικάρι μελετιέται από την κοπέλα στο όνομα ορισμένου προσώπου (που θα ήθελε π.χ. να παντρευτεί).
Ο κλήδονας τοποθετείται κάτω από μια τριανταφυλλιά σε ύπαιθρο για να τον βλέπουν τη νύχτα τα άστρα.
Την επομένη το πρωί, το παίρνουν μέσα στο σπίτι πριν τον δει ο ήλιος. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, μετά τη θεία λειτουργία ή το απόγευμα συνήθως, συγκεντρώνονταν τα κορίτσια γύρω από τον κλήδονα και τον άνοιγαν τραγουδώντας “Ανοίξατε τον κλήδονα να βγει η χαριτωμένη κι όπου πάει να σταθεί, να είναι κερδισμένη”. Δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που ζουν και οι δυο γονείς τους, βγάζουν ένα-ένα τα ριζικάρια από τον κλήδονα. Για κάθε ριζικάρι απαγγέλλεται και ένα δίστιχο (κότημα), το οποίο θεωρείται ως χρησμός σχετικά με το πρόσωπο στο όνομα του οποίου μελετήθηκε το ριζικάρι που βγήκε. Το περιεχόμενο των δίστιχων, περιστρέφεται σχεδόν πάντοτε στο ζήτημα της τύχης, αν δηλαδή θα παντρευτεί νωρίς, αν την αγαπούν ή την μισούν, ή την περιπαίζουν, κ.τ.λ. “Το κυπαρίσσι το ψηλό, το μεσιανό κλωνάρι, το κοντογειτονόπουλο γυρεύει να σε πάρει”. Πολλές φορές επαναλαμβάνονταν η διαδικασία εξαγωγής των ριζικαριών και την τρίτη φορά απαγγέλλονταν σκωπτικά δίστιχα. “Σαν μαθ΄ ο σκύλος γράμματα και η γάτα να διαβάζει, τότε και συ θα παντρευτείς να κάνει ο κόσμος χάζι”.Ακολουθεί χορός γύρω από τον Κλήδονα μέχρι τη δύση του ήλιου.
