ΒΑΒΕΛ
Θανάσης Πολυμένης
Έτσι, από καρδιάς… για μερικούς νεκρούς!
ΞΕΡΕΤΕ τι είχε γράψει κάποτε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι; Ότι θα έρθει εποχή, που οι άνθρωποι όπως κι εγώ, θα βλέπουν τη δολοφονία των ζώων, όπως βλέπουν τη δολοφονία των ανθρώπων! Αυτή η εποχή λοιπόν ήρθε και τα ζώα απέκτησαν τα δικά τους δικαιώματα. Παρ’ όλο που οι δολοφονίες συνεχίζονται.
Αλλά αυτή η εποχή ξεπεράστηκε υποθέτω, καθώς πλέον οι δολοφονίες και οι βιολογικοί θάνατοι των ζώων αντιμετωπίζονται με περισσότερο συναίσθημα, σε αντίθεση με το θάνατο των ανθρώπων.
Στην εποχή μου, αλλά σίγουρα και σε κάθε εποχή απ’ όποια πλευρά κι αν το δούμε, ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα είναι, το πλέον αναλώσιμο είδος στον πλανήτη, όσον αφορά τα πρωτεύοντα θηλαστικά! Κανείς δεν νοιάζεται για τον θάνατο εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων, πέρα από το πώς αυτοί πεθαίνουν. Το συναίσθημα παραμένει στην προσωπική και οικογενειακή καθημερινότητα του καθενός, όταν χάνει το δικό του άνθρωπο. Ο καθένας θρηνεί μόνο για το δικό του άνθρωπο. Και σε πολλές περιπτώσεις, ο θάνατος ενός οικόσιτου ζώου, θεωρείται μεγαλύτερο γεγονός απ’ ότι ο θάνατος ανθρώπων.
Ο θάνατος εκατομμυρίων ανθρώπων, αποτελεί στατιστική, λέει μια φράση, η οποία χρεώνεται στον Στάλιν. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος την είπε. Όμως ιδιαίτερη σημασία σήμερα για μένα, έχει ο θάνατος εκείνων των 22 ανθρώπων στη Μάνδρα Αττικής, που πνίγηκαν και χάθηκαν μέσα στην κρύα λάσπη, στη Μάνδρα Αττικής.
Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, ελάχιστα ή και τίποτα δεν μάθαμε γι’ αυτούς, σε σχέση με άλλες καταστάσεις. Γιατί τέτοια αδιαφορία γι’ αυτούς τους ανθρώπους; Για παράδειγμα, μάθαμε χίλια δυο πράγματα για δεκάδες ανθρώπους που χάθηκαν σε τρομοκρατικές επιθέσεις του τελευταίου χρόνου, αλλά τίποτα παρά ελάχιστα, για τους ανθρώπους που χάθηκαν στη Μάνδρα Αττικής.
Μήπως επειδή είναι Έλληνες και αν μιλήσει κάποιος γι’ αυτούς θα θεωρηθεί ότι διαρρέουν οικογενειακά ζητήματα που δεν θα έπρεπε; Μήπως επειδή δεν κόβεται κανένας ιδιαίτερα; Μήπως δεν έχουν ενδιαφέρον για τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης; Μήπως γιατί εδώ δεν είμαστε Ευρώπη;
Σε άλλη περίπτωση, στην Ευρώπη, στη Γαλλία, στην Βρετανία, στην Γερμανία, εκατοντάδες άνθρωποι θα είχαν συγκεντρωθεί σε ένα σημείο στη Μάνδρα, θα άναβαν κεριά, θα άφηναν λουλούδια. Όλοι μαζί θα κατέβαιναν στην πλατεία να διαδηλώσουν. Ποιος είπε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, επειδή δεν ήταν τρομοκρατία; Ή μήπως με την ευρύτερη έννοια, τρομοκρατία δεν θεωρείται όλη αυτή η κατάσταση, όταν μπαζώνονται ρέματα και λαμβάνουν χώρα καταστάσεις, οι οποίες κάποια στιγμή θα ξεσπάσουν και θα φέρουν νεκρούς; Δεν τρομοκρατεί ο καιρός, αλλά η αιώνια αδιαφορία της πολιτείας, η οποία κάποια στιγμή θα φέρει νεκρούς όπως και να ’χει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και δεν είναι θέμα κυβερνήσεων.
Οι κρατικοί μηχανισμοί πρέπει επιτέλους και οφείλουν, να δουλεύουν με ένα σύστημα που να σέβεται τον άνθρωπο, τις πόλεις, τον πολιτισμό και τους νόμους, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Δεν μπορούν και δεν πρέπει να επηρεάζονται με τέτοιες καταστάσεις!
Πώς θα δείξει αυτή η πολιτεία την συμπαράστασή τους στους νεκρούς; Με μια αποζημίωση για ένα σπίτι που καταστράφηκε; Και αν ο νεκρός δεν είχε σπίτι που καταστράφηκε τι θα γίνει; Σ’ αυτή τη χώρα τελικά, καταντήσαμε κούφιοι, άδειοι και στεγνοί! Δεν μας έμεινε τίποτα για να θρηνήσουμε πραγματικά, να κλάψουμε, να αποδώσουμε ευθύνες, να τιμωρήσουμε δίκαια και να διορθώσουμε, έστω και αργά τα λάθη μας!
