Συνέντευξη της Μελίνας Μποτέλλη στον «Π.Τ.»

Έξι χρόνια αστείρευτης

καλλιτεχνικής προσφοράς

απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Ελλάδα

2018-2024_Ο μονόλογος της Μελίνας Μποτέλλη «Δύο Γυμνά Άσπρα Χέρια»

Έξι ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την πρώτη παρουσίαση του μονολόγου της Μελίνας Μποτέλλη «Δύο γυμνά άσπρα χέρια» έξι χρόνια αστείρευτης καλλιτεχνικής προσφοράς. Ως μάνα, η Μελίνα Μποτέλλη, όλα αυτά τα χρόνια, απλώνει τα χέρια της να αγκαλιάσει τα παιδιά της, τους θεατές της, με στοργή και αγάπη, προσφέροντάς τους πνευματική τροφή, προκαλώντας τους συγκίνηση και πλήθος συναισθημάτων. Δίνοντας, κάθε φορά, ρεσιτάλ ερμηνείας, με εναλλαγή ρόλων και συναισθημάτων, επιβραβεύει και τον πιο απαιτητικό θεατή. Και οι θεατές, με τη σειρά τους, της το ανταποδίδουν με ένα δυνατό χειροκρότημα, όρθιοι, για να καταδείξουν ότι η ερμηνεία της άγγιξε τις ψυχές τους˙ τις πιο ευαίσθητες χορδές τους.

Ο μονόλογος «Δύο γυμνά άσπρα χέρια» αποτελεί έναν ύμνο στη μητρότητα και την τέχνη της μουσικής με την Μελίνα Μποτέλλη, η οποία εκτός από την ερμηνεία υπογράφει τα κείμενα και τη σκηνοθεσία της παράστασης.

Ήταν τον Ιούνιο του 2018, όταν η Μελίνα Μποτέλλη γιόρταζε 40 χρόνια στο θέατρο κι ο Δήμος Δράμας μαζί με την Ένωση Κυριών Δράμας θέλησαν να διοργανώσουν μία βραδιά προς τιμήν της. Μετά από παρότρυνση του συζύγου της, Μαργαρίτη Τζίμα, πρώην Δημάρχου και Βουλευτή Δράμας, η Μελίνα Μποτέλλη έγραψε έναν μονόλογο για την ίδια και έτσι …. εγένετο ο μονόλογος «Δύο γυμνά άσπρα χέρια», τον οποίο και παρουσίασε τη βραδιά για τον εορτασμό των 40 δημιουργικών χρόνων της στο θέατρο.

Από τότε, έξι χρόνια, γυρίζει απ’ άκρη σ’ άκρη όλη την Ελλάδα, γιατί όπως αναφέρει και η ίδια στη συνέντευξη που δέχθηκε ευγενώς να μας παραχωρήσει «Έτυχε σε κάποιες πόλεις, που επισκεφθήκαμε στις 10ετίες του ’70 και ‘80, οι θεατές να πρωτοβλέπουν θέατρο και μάλιστα κορυφαίες παραστάσεις, παραστάσεις σταθμούς του Ελληνικού θεάτρου. Έτσι για μένα έγινε σκοπός το:

‘’Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. ‘’

‘’Κοινό δεν είναι μόνο το Αθηναϊκό.’’».

Ας την απολαύσουμε… αυτή τη φορά όχι στη σκηνή, αλλά στη συνέντευξή της στον «Π.Τ.» για τα έξι χρόνια που συμπληρώνει από την πρώτη παράσταση του μονολόγου «Δύο γυμνά άσπρα χέρια». 

• κα. Μποτέλλη, φέτος συμπληρώνονται έξι χρόνια από την πρώτη παράσταση του Θεατρικού-Μουσικού Μονολόγου «Δύο Γυμνά Άσπρα Χέρια». Ποια θεωρείτε ότι είναι τα βασικά «συστατικά» της επιτυχίας του έργου σας και φυσικά η κινητήριος δύναμή σας να προσφέρετε απλόχερα και χωρίς «εκπτώσεις», έξι χρόνια, πνευματική τροφή, στο κοινό που συρρέει κάθε φορά στις παραστάσεις σας;

– Είναι τιμή μου αυτή η συνέντευξη στην ιστορική και έγκυρη εφημερίδα της Δράμας και σας ευχαριστώ θερμά. Το πρώτο λοιπόν συστατικό επιτυχίας  μιας  θεατρικής παράστασης  είναι το κείμενο.  Προφανώς το κείμενο μου ΔΥΟ ΓΥΜΝΑ ΑΣΠΡΑ ΧΕΡΙΑ άγγιξε και αγγίζει τις ψυχές των θεατών, ανδρών και γυναικών όλων των ηλικιών, ανεξάρτητα από μορφωτικό επίπεδο, διότι το θέμα του στηρίζεται σε πανανθρώπινες διαχρονικές αξίες. Είναι η αιώνια σχέση Μάνας και παιδιού, παιδιών και γονέων. Είναι η αιώνια σχέση δύναμης, που ενώνει τα πρόσωπα μιας οικογένειας. Κι  ακόμα, η δύναμη της Τέχνης και ο αγώνας των καλλιτεχνών, που την υπηρετούν με αφοσίωση, χωρίς πλάγιους τρόπους.

Το δεύτερο συστατικό είναι ο τρόπος Σκηνοθεσίας και Ερμηνείας, που είναι πρωτότυπος, λιτός, με πάθος, με γνώση, με την Τεχνική του έμπειρου.

• Όλα αυτά τα χρόνια έχετε λάβει διθυραμβικές κριτικές για το έργο σας από συναδέλφους, επαγγελματίες του χώρου σας, αλλά και από αμέτρητους θεατές, που με αυτό τον τρόπο θέλησαν να σας ευχαριστήσουν γι’ αυτό το συγκλονιστικό «ταξίδι». Αναγνωρίζοντας ότι κάθε κριτική αποτελεί ένα παράσημο στο πέτο της καλλιτεχνικής σας πορείας, θα θέλατε να ξεχωρίσετε μία που σας «άγγιξε» περισσότερο;

– Κάθε μια κριτική, κάθε ένα σχόλιο κρύβει από πίσω μια ψυχή, μία προσωπικότητα, έναν άνθρωπο. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία γι αυτόν ακριβώς το λόγο. Με συγκίνησαν και με συγκινούν όλες. Και ξέρετε, κυρία Σταυρίδου, δεν είναι μόνο αυτές που έμειναν, διότι ήταν γραπτές, είναι και δεκάδες άλλες προφορικές, που λέγονται μετά το τέλος κάθε παράστασης. Όταν η κούραση σώματος, φωνής και ψυχής μου χάνονται μέσα στις αγκαλιές του κοινού. Είναι τα εκατοντάδες βουρκωμένα μάτια από κλάμα λύτρωσης και χαράς  και όσα μου μεταδίδουν. Αυτά πράγματι αποτελούν παράσημο και βραβείο, διότι είναι ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ.

Είναι απίστευτα όσα άκουσα και ακούω μέσα σ’ αυτά τα 6 χρόνια. Αυτές οι εκ βαθέων μικρές εξομολογήσεις.

• Πολυτάλαντη, μ’ ένα πλούσιο βιογραφικό, ζηλευτό, επιλέξατε μια μοναχική καλλιτεχνική πορεία, μακριά από τα φώτα της Αθήνας, που για χρόνια απολαμβάνατε μέσα από τις επιτυχίες σας. Μοναχική βέβαια, αλλά παράλληλα άκρως επιτυχημένη η πορεία σας. Ποιο ήταν το σκεπτικό σας;

– Έτυχε οι θεατρικοί οργανισμοί στους οποίους πρωτοεργάστηκα, όπως το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, ή η Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή, να κάνουν τα καλοκαίρια μεγάλες περιοδείες. Έτσι από νεαρή ηλικία ήρθα σε επαφή με το πλατύ κοινό, το διψασμένο για καλό θέατρο. Έτυχε σε κάποιες πόλεις, που επισκεφθήκαμε στις 10ετίες του ’70 και ‘80, οι θεατές να πρωτοβλέπουν θέατρο και μάλιστα κορυφαίες παραστάσεις, παραστάσεις σταθμούς του Ελληνικού θεάτρου. Έτσι για μένα έγινε σκοπός το:

‘’Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. ‘’

‘’Κοινό δεν είναι μόνο το Αθηναϊκό.’’

Σκεπτικό του καλλιτέχνη, κατά τη γνώμη μου, είναι η προσφορά. Η πνευματική προσφορά. Και μάλιστα σε εκείνους, που την έχουν περισσότερο ανάγκη.

Η πορεία μου δεν είναι μοναχική, διότι σε κάθε πόλη, μεγάλη η μικρή, έχω κοντά μου τους θεατές, που αναγνωρίζουν πως, η  κατάθεση της ψυχής μου, είναι εξ ίσου πλούσια, όπως εάν έπαιζα τον μονόλογό μου ΔΥΟ ΓΥΜΝΑ ΑΣΠΡΑ ΧΕΡΙΑ στην Επίδαυρο ή τη Σκάλα του Μιλάνου.

• Ύμνος στη Μάνα, στη Γυναίκα έχει χαρακτηριστεί το έργο σας «Δύο Γυμνά Άσπρα Χέρια». Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σας για τη συγγραφή του έργου;

–  Τα ακούσματα μου από την ηλικία των τριών ετών. Το τρίτο πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Η έναρξη της καλλιτεχνικής μου ζωής και δεκάχρονη παραμονή μου στην Εθνική Λυρική Σκηνή και η επαφή μου με μεγάλες καλλιτέχνιδες και μεγάλους καλλιτέχνες του κόσμου της Όπερας. Οι φωτισμένες δασκάλες και δάσκαλοί μου στο Σχολείο και στις Τέχνες, που σπούδασα. Και βέβαια η ΤΕΡΑΣΤΙΑ συμβολή των γονιών μου στη διαμόρφωση μου, όπως επίσης και ο θαυμασμός μου για τον Κύπριο λογοτέχνη παππού μου Μελή Νικολαΐδη και την πρώτη μου εξαδέλφη την Μαέστρο Μαρία Λούλη Ψυχούλη.

• Τα τελευταία χρόνια η βία κατά των γυναικών λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Δεδομένου ότι εσείς υμνείτε τη Μάνα, τη Γυναίκα μέσα από τον Θεατρικό-Μουσικό Μονόλογο «Δύο Γυμνά Άσπρα Χέρια», ποια είναι η «απάντησή» σας στη βία;

– Η απάντησή μου στη βία είναι αυτό καθ’ εαυτό το έργο μου ΔΥΟ ΓΥΜΝΑ ΑΣΠΡΑ ΧΕΡΙΑ, που στέλνει μηνύματα στο κοινό. Μηνύματα αγάπης, τρυφερότητας, δοτικότητας, προσφοράς του άνδρα προς τη γυναίκα, του γονιού προς το παιδί. Πιστεύω πως, ο κόσμος των καλλιτεχνών και των δημοσιογράφων, οφείλει να προβάλλει θετικά πρότυπα. Πρότυπα ανθρώπων και πράξεων ανθρώπων.

Πιστεύω πως, δεν θα είχα γράψει αυτό το μονόλογο,  αν ο άντρας της ζωής μου, Μαργαρίτης Τζίμας, δεν με παρότρυνε εδώ και χρόνια να γράψω έναν μονόλογο για τον εαυτό μου. Δεν θα γύριζα την Ελλάδα, απ’ άκρη σ’ άκρη, χωρίς τη δική του προστατευτική και συντροφική παρουσία και χωρίς τη δική του αυστηρή, αλλά και καλοπροαίρετη κριτική.

Η Μελίνα Μποτέλλη

Η Μελίνα Μποτέλλη γεννήθηκε στα Εξάρχεια της Αθήνας. Ο πατέρας της Τριαντάφυλλος Μποτέλλης, Έλληνας της Ρουμανίας με καταγωγή από τη Μυτιλήνη, ήρθε στην Ελλάδα στις 29 Οκτωβρίου 1940 και πολέμησε στο Ελληνοαλβανικό Μέτωπο.

Η μητέρα της Φοίβη Νικολαΐδου, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου και ήρθε στην Αθήνα με την οικογένειά της στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Και οι δύο ήταν φανατικοί φιλότεχνοι. Ο Κύπριος παππούς της Μελής Νικολαΐδης, ανταποκριτής Κυπριακών εφημερίδων στην Αθήνα, θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της Κυπριακής λογοτεχνίας, βραβευμένος δύο φορές από το Ελληνικό κράτος με πρώτο Κρατικό βραβείο λογοτεχνίας και βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Ήταν σύμβουλος πολιτισμού του Εθνάρχη της Κύπρου Μακαρίου. Ιδρυτικό μέλος, Γενικός Γραμματέας και επίτιμός Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και Πρόεδρος στις Μαραθώνιες πορείες Ειρήνης, που έγιναν μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Έτσι η Μελίνα Μποτέλλη από τα παιδικά της χρόνια μαζί με τον αδερφό της Εμμανουήλ ακολουθούσαν τους γονείς τους σε θεατρικές παραστάσεις, λογοτεχνικές βραδιές και εικαστικές εκθέσεις. Η Μελίνα είχε την πλήρη στήριξη της οικογένειάς της στην καλλιτεχνική της πορεία. Λόγω οικονομικών προβλημάτων, άρχισε να εργάζεται από τα πρώτα εφηβικά της χρόνια και επαγγελματικά από τα 14 της στο μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Έχασε πρόωρα τον πατέρα της και έτσι δεν μπόρεσε να φύγει για σπουδές στη Γαλλία, όπου λόγω του ταλέντου της, της είχε δοθεί υποτροφία. Ούτε να αρχίσει την χορευτική της καριέρα στην Όπερα της Βόννης, όπου της είχε δοθεί θέση στο μπαλέτο, από τον τότε Διευθυντή Lothar Hofgen.

Τo 1974 λαμβάνει το απολυτήριό της από το Λύκειο Τοσιτσείου – Αρσακείου με άριστα και στη συνέχεια εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών Επιστημών. Ακολούθως, η Μελίνα Μποτέλλη σπούδασε θέατρο στην Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου, με καθηγητές τους: Μαίρη Αρώνη, Στέλιο Βόκοβιτς, Ελένη Χατζηαργύρη, Νίκο Τζόγια, Έλλη Νικολαΐδη, Στρατή Καρρά, Αλέξη Διαμαντόπουλο, Τάσο Λιγνάδη, Μαρία Χορς, Έλεν Τσουκαλά, Σπύρο Παγιατάκη, Στέφανο Βασιλειάδη. Αριστούχος απόφοιτος (1978). Εργάστηκε στο Εθνικό θέατρο, Θέατρο Τέχνης, Αμφιθέατρο, Σκηνή κ.α. σε σκηνοθεσία των αείμνηστων μεγάλων: Κάρολου Κουν, Ζυλ Ντασέν, Γιώργου Λαζάνη, Μίμη Κουγιουμτζή, Σπύρου Ευαγγελάτου, Γιώργου Θεοδοσιάδη, Διαγόρα Χρονόπουλου, Λευτέρη Βογιατζή, Δημήτρη Έξαρχου, Βασίλη Νικολαίδη, Κώστα Καζάκου, Λεωνίδα Τριβιζά και Γιώργου Μιχαλακόπουλου. Και των εξ ίσου σπουδαίων σκηνοθετών Σταμάτη Φασουλή, Γιάννη Μαργαρίτη, Σωτήρη Χατζάκη και ξένων σκηνοθετών, όπως ο John Sharpe και η Jane Howell. Έπαιξε δίπλα σε πρωταγωνιστές όλων των θεατρικών γενεών.

Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους, δραματικούς ή κωμικούς σε εντελώς διαφορετικά είδη θεάτρου, από αρχαία τραγωδία, έως μιούζικαλ, από κλασσικό θέατρο, όπως Σαίξπηρ και Ίψεν, μέχρι επιθεώρηση του Μπόστ. Έγινε ευρύτατα γνωστή στην Ελλάδα, με την επιτυχία των τηλεοπτικών σειρών, στις οποίες πρωταγωνίστησε. Όπως: • «Απών» της Μιρέλλας Παπαοικονόμου-Γιώργου Κορδέλλα, (Αρετή Οικονόμου) • «Ψίθυροι Καρδιάς» του Μανούσου Μανουσάκη, όπου ερμήνευσε τον ρόλο της τσιγγάνας Αφροδίτης, (μάνα της Ερατούς), • «Ακροβατώντας» του Στράτου Μακρίδη σε σκηνοθεσία του ίδιου και του Μάριου Ρετσίλα. • «Της αγάπης μαχαιριά» του Στράτου Μαρκίδη στο ρόλο της χαρακτηριστικής κρητικιάς μάνας (Ουρανία Σταματάκη). • «Χωρίς Όρια» του Στράτου Μαρκίδη.

Επίσης, συνεργάστηκε σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές με τους σκηνοθέτες Γιώργο Μιχαηλίδη, Χρήστο Βακαλόπουλο, Ντίνο Κατσουρίδη, Φράνσις Κάραμποτ, Ντίνο Μαυροειδή, Πάνο Κοκκινόπουλο, Γιάννη Λαπατά, Γιάννη Διαμαντόπουλο, Τάσο Ψαρρά, Ανδρέα Αντωνιάδη, Χρήστο Σιοπαχά, Κωστούλα Τωμαδάκη, Πηγή Δημητρακοπούλου, Μιχάλη Παναγιωτόπουλο, Π. Παπακυριακόπουλο, Γιώργος Νικολαΐδη και Κώστα Φούντα.

Σπούδασε κλασσικό και σύγχρονο χορό με καθηγητές τους: Λεωνίδα Ντεπιάν, Λεωνίδα Ερενίδη, Γιάννη Μέτση, Θάλεια Ανωμερίτου, Ολυμπία Γελοδάρη, Terry Sleigny, Τίμο Παππά, Ντιάνα Θεοδωρίδου, Ελίζα Πάλλη. Επαγγελματίας χορεύτρια από τα 14 της χρόνια στο μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στο Κέντρο Κλασσικού Μπαλέτου του Λεό Ντε Πιαν και στο Πειραματικό Μπαλέτο του Γιάννη Μέτση. Διπλωματούχος καθηγήτρια χορού (1975) δίδαξε σε σχολές Μπαλέτου και στην Δραματική Σχολή του θεάτρου Τέχνης (1980-1990), όπου και επιμελήθηκε χορογραφίες παραστάσεων, όπως «Ειρήνη» και «Οδυσσέα γύρισε σπίτι». Έχει κάνει μαθήματα τραγουδιού με τους καθηγητές Κική Μορφονιού, Έλλη Νικολαΐδη, Φραγκίσκο Βουτσίνο και θεωρητικών στο Athenaeum. Έχει πάρει μέρος σε συναυλίες, ρεσιτάλ τραγουδιού και σε δεκάδες ραδιοφωνικές εκπομπές. Ήταν η πρώτη που δημιούργησε μουσικές – θεατρικές παραστάσεις (συγγραφή, επιλογή κειμένων και τραγουδιών) και ένα πολύ προσωπικό στυλ ερμηνείας: •«Ή Γυναίκα και το Πιάνο», σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή, με τον μαέστρο Διαμαντή Διαμαντόπουλο στο πιάνο, που παρουσιάστηκε στο θέατρο Κολεγίου Αθηνών τον Οκτώβριο του 1991. •«Στων Κεριών το Φως» με τον κιθαρίστα Μιχάλη Σουρβίνο (1999) που παίχτηκε στην αίθουσα συναυλιών «Atheaneum – Μαρία Κάλλας», στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», σε Δήμους της Αττικής, σε 80 πόλεις της Ελλάδας, και σε πόλεις της Κύπρου με πάνω από 200 παραστάσεις και ξαναπαρουσιάζεται από το 2015 • «Ο Άνθρωπος μου» από το 2001 με τον κιθαρίστα Μιχάλη Σουρβίνο, τον πιανίστα και τενόρο Γιάννη Φίνα, τον βαρύτονο Κωστή Ρασιδάκι, που παρουσιάστηκε στην Ελλάδα και την Κύπρο με μεγάλη επιτυχία. Διαμόρφωση της ίδιας παράστασης είναι • «Η Κυρία και οι Πιανίστες» με τους δίδυμους πιανίστες Γιάννη & Τάκη Φίνα. • «Πάμε μια Βόλτα στο Φεγγάρι», αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι, με τον πιανίστα Γιάννη Φίνα από το 2005 και την πιανίστα Γιάννα Λύκοβα από το 2010 σε δεκάδες παραστάσεις. • «Στίχοι και μουσικές εξαίσιες», αφιέρωμα στον Κωνσταντίνο Καβάφη με τον Γιάννη Φίνα στο πιάνο, από το 2006 • «Ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός», αφιέρωμα στο Σταύρο Ξαρχάκο με τους Γρηγόρη & Πέτρο Παπαεμμανουήλ, τη Γιάννα Λύκοβα στο πιάνο και τον Άγγελο Φιλίππου στο τσέλο. από το 2010. •«Φωνή Ελληνίδας», αφιέρωμα στη Σοφία Βέμπο με την πιανίστα Γιάννα Λύκοβα, από το 2013. Σ’ αυτές τις παραστάσεις είχε και την πλήρη σκηνοθετική και φωτιστική επιμέλεια. •«Δυο Γυμνά Άσπρα Χέρια» θεατρικός μονόλογος σε συγγραφή, σκηνοθεσία, φωτισμούς της Μελίνας Μποτέλλη .2018-….σε όλη την Ελλάδα.

Έχει συνεργαστεί με τους συνθέτες μας, Μίκη Θεοδωράκη, Βαγγέλη Παπαθανασίου, Ελένη Καραϊνδρου, Θάνο Μικρούτσικο, Νότη Μαυρουδή, Ηλία Ανδριόπουλο, Γιώργο Χατζηνάσιο, Χρήστο Λεοντή, Βασίλη Τενίδη, Χρήστο Νικολόπουλο, Μάριο Τόκα, Νίκο Κυπουργό, Σταμάτη Κραουνάκη, Χριστόδουλο Χάλαρη. Με τους μαέστρους Διαμαντή Διαμαντόπουλο, Άλκη Μπαλτά, Συμεών Κόγκαν, Γιώργο Παγιάτη, με το Quintetto TANGARTO και με συνθέτες της νεότερης γενιάς.

Επίσης συνεργάζεται με βυζαντινές χορωδίες της Μακεδονίας και τη νεανική χορωδία της Ι.Μ. Καλαμαριάς σε αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή και στην Σοφία Βέμπο.

Βραβεύθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς, Κύριο Ιουστίνο, με τον ”Χρυσό Σταυρό του Αγίου Ευγενίου του Τραπεζουντίου” για την προσφορά της. Διακρίνεται σαν αναγνώστρια ευαγγελικών, θεολογικών κειμένων, ποίησης και πεζογραφίας. Κυκλοφορούν δύο προσωπικά της CD «Η αγάπη κάστρα καταλεί» από την Sony, και «Στων Κεριών το Φως» από την Music Box International, αλλά έχει και συμμετοχές, όπως στους δις πλατινένιους «Ψίθυρους Καρδιάς» της Warner. Συμμετείχε σε δύο CD για την ενίσχυση του «Σπιτιού του Ηθοποιού». Είναι η βασική αφηγήτρια στο παιδικό CD «Ίκαρος Ποντίκαρος» της Εύας Ιεροπούλου.

Ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Είναι παντρεμένη με τον καθηγητή θετικών επιστημών Μαργαρίτη Τζίμα και έχουν τρία παιδιά.