Η έκθεση της εικαστικού Εύας Χαραλαμπίδου στο «Ελευθερία»

«Χάριν Μνήμης» για τα 100 χρόνια

από τη Μικρασιατική Καταστροφή

Η κα. Χαραλαμπίδου μιλάει στον «Π.Τ.»

Του Θανάση Πολυμένη

ΜΕ ΔΥΟ ιδιαίτερα εντυπωσιακές εγκαταστάσεις αλλά και ορισμένους πίνακες με λαδοπαστέλ σε χαρτί τυπογραφείου, λειτουργεί μέχρι και αύριο Τετάρτη στην αίθουσα «Ελευθερία», η έκθεση της Δραμινής εικαστικού Εύας Χαραλαμπίδου.

Η κα. Χαραλαμπίδου είναι καταξιωμένη εικαστικός και έχει εκθέσει έργα της και παλαιότερα στην γενέτειρά της τη Δράμα, αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας, τόσο σε ατομικές όσο και ομαδικές εκθέσεις της. Έργα της βρίσκονται στην Πινακοθήκη Χανίων, στο Ολυμπιακό Μουσείο Θεσσαλονίκης καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές.

Η συγκεκριμένη έκθεση με κεντρικό τίτλο «Χάριν Μνήμης» γίνεται στο πλαίσιο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή και στηρίζεται από την Μέριμνα Ποντίων Κυριών Δράμας.

Μιλώντας για το έργο της στον «Π.Τ.» η κα Χαραλαμπίδου σημειώνει ότι για πρώτη φορά καταπιάνεται με το συγκεκριμένο θέμα: «Είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι γιατί αφενός είναι επίκαιρο, από την άλλη όμως έχω ρίζες από τους παππούδες και τους γονείς μου που έχουν έρθει από τα μέρη της Μικρασίας και του Πόντου».

Επισημαίνοντας ότι πρόκειται για ένα θέμα ιστορικό, εθνικό, δίνει μια νέα διάσταση φέτος με έναν πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη πολύ κοντά μας, η κα. Χαραλαμπίδου τονίζει ότι «δυστυχώς μετά από τα γεγονότα του 1922 που ήταν επώδυνα για τη χώρα μας και για τον ελληνισμό, κάποια στιγμή οι άνθρωποι μέσα τους πιστεύουν ότι το κακό δεν θα ξαναγίνει, θα σταματήσει, με αισιοδοξία ξαναχτίζουν τη ζωή τους, αλλά βλέπουμε ότι η ανθρωπότητα δεν σταματάει να λαβώνεται και να δημιουργεί καταστάσεις παρόμοιες, τις οποίες ζούμε στον 21ο αιώνα. Είναι ιστορίες το ίδιο επώδυνες, το ίδιο κάποιοι άνθρωποι ξεριζώνονται βίαια χωρίς τη θέλησή τους. Και όπως οι αθώοι είναι θύματα, τα παιδιά κυρίως και ο απλός λαός την πληρώνουν πάντα και δεν μπορούν να βρουν ανάπαυση και κυρίως την αιτία των πραγμάτων, την αλήθεια».

Βλέποντας την απλότητα των πινάκων της όπου κυριαρχούν σώματα μοναχικά στο λευκό χαρτί, η κα. Χαραλαμπίδου μας εξηγεί: «Δεν ήθελα να κάνω μια βαρέως τύπου ζωγραφική με πληθώρα χρωμάτων. Ήθελα να είναι λιτή, με ένα υλικό ελαφρύ, το οποίο είναι και εύκολο στη χρήση του, αλλά από την άλλη έχει και την έννοια του εφήμερου. Γιατί, απομακρυνόμενοι από τα γεγονότα είναι κάπου στη σκέψη μας μακρινά και δεν μπορούμε να συλλάβουμε τη δύναμη και την πραγματικότητα που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι τότε. Ήθελα να δώσω την έννοια του εφήμερου, αλλά και να μεταδώσω τη δύναμη αυτών των στιγμών».

Στην εγκατάσταση με τίτλο «Νήματα ζωής», κυριαρχεί το κόκκινο χρώμα της κλωστής, των νημάτων και τα χάρτινα σπιτάκια για τα οποία εξηγεί: «Το νήμα ενώνει τους ανθρώπους με τη ζωή, με την νέα γη, τη μητροπολιτική Ελλάδα, ξανακλείνει πληγές, τα τραύματα και όλα αυτά. Έχει την έννοια της φλέβας και της απίστευτης ανάγκης και δύναμης για ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί άφησαν πίσω τους τα γεγονότα, ούτε καν τα διηγούνται πολλές φορές στις οικογένειες, γιατί δεν ήθελαν να θυμούνται. Ήθελαν να κερδίσει η ίδια η ζωή και όχι να τους ρίξει αυτή η ανάμνηση».

Όπως επισημαίνει επίσης η ίδια, «τα γεγονότα της Γενοκτονίας σημάδεψαν ανεξίτηλα το ανθρώπινο γένος. Όσοι επιβίωσαν από το θυσιαστικό χαμό, βρήκαν επίσης δύσκολες συνθήκες στη Μητροπολιτική Ελλάδα. Το βίωμα ενσωματώνεται στην ύπαρξη, μετουσιώνεται σε λόγο, εικόνα, μουσική, θρήνο, χορό,  θέατρο. Παίρνει σάρκα και οστά για να εκφραστεί για τη λυτρωτική κάθαρση».