Για πρώτη φορά στη Δράμα Φεστιβάλ Μουσικής του Δρόμου

 Η μουσική του δρόμου δημιουργεί

δυνατά συναισθήματα και χαρίζει

ομορφιά και χρώματα στην πόλη της Δράμας

 Μιλάνε στον «Π.Τ.» μουσικοί του δρόμου που ομορφαίνουν και κάνουν πιο χαρούμενη την καθημερινότητά μας – Μέχρι και σήμερα 8 Ιουλίου στο κέντρο της πόλης

Του Γιάννη Κιοσίδη

ΑΠΟ ΤΗΝ περασμένη Δευτέρα και μέχρι σήμερα Παρασκευή 8 Ιουλίου, διεξάγεται στη Δράμα το 1ο Φεστιβάλ Μουσικής του Δρόμου. Στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, στο κέντρο της αγοράς, συναντούμε μουσικούς να βγάζουν το συναίσθημά τους και να προσκαλούν να τους ακούσουμε, με γνώριμου και ωραίους ήχους και τραγούδια.

Είναι μουσικοί από τη Δράμα αλλά από την Καβάλα, που συμμετέχουν σ’ αυτό το 1ο Φεστιβάλ και ευελπιστούν να καθιερωθεί, να γίνει θεσμός και να συνεχίσει και τα επόμενα χρόνια. Οι ίδιοι, παίζουν μουσική στο δρόμο εδώ και πολλά χρόνια και έχουν ήδη αποκτήσει την ανάλογη εμπειρία και πιστεύουν ότι προσφέρουν όμορφες στιγμές στους συμπολίτες μας, όταν περπατούν στο κέντρο της πόλης.

Ο «Πρωινός Τύπος» συνομίλησε με κάποιους απ’ αυτούς τους μουσικούς και όλοι έχουν να εκφράσουν έναν κοινό τόπο. Ότι πρόκειται για μια μοναδική ευκαιρία, για πλούσια συναισθήματα και συμφωνούν ότι η Δράμα έχει αγκαλιάσει ιδιαίτερα τους μουσικούς του δρόμου.

Ανέστης Κουρτίδης και Αλέξης Λουλούδης

Ο Ανέστης και ο Αλέξης, παίζουν μαζί σε ένα σημείο της πόλης. Μιλώντας στον «Π.Τ.» αρχικά ο Ανέστης Κουρτίδης, σημειώνει ότι το να παίζει κάποιος μουσική στο δρόμο, «έχει τη δική του ευκολία αλλά και δυσκολία, όπως το αντίστροφο σε μια συναυλία. Η έκθεση είναι πάντα έκθεση», μας λέει και εξηγεί ότι, «πριν βγεις να παίξεις, όπου και αν είσαι, θα έχεις πάντα τρακ και παραμένει πάντα το ίδιο.  Είτε έχεις μπροστά σου χίλια άτομα, είτε πας να παίξεις απλά σε ένα σημείο που υπάρχουν μόνο περαστικοί».

Ερωτώμενος για το συναίσθημα που του γεννά η μουσική στο δρόμο, λέει ότι «είναι απελευθέρωση. Για εμάς, η μουσική είναι μια διέξοδος και ένας τρόπος έκφρασης. Νομίζω για μένα η απελευθέρωση είναι μια πολύ ωραία λέξη για το συναίσθημα».

Στην ερώτηση για το ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που έχει συναντήσει όταν παίζει μουσική στο δρόμο, απαντάει: «Να έρχεται ο κόσμος και να μ’ αγκαλιάζει. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έρθει και μ’  έχουν αγκαλιάσει την ώρα που παίζω μουσική και τους άρεσε. Και τους ευχαριστώ γι’ αυτό».

Για το θέμα του πώς αντιμετωπίζει η Δράμα όλη αυτή την εικόνα, λέει:  «Επειδή έχω παίξει σε αρκετές πόλεις στην Ελλάδα και τα νησιά από το 2016 ξεκινώντας από τα Χανιά, η Δράμα είναι μια πόλη που έχει αγκαλιάσει πάρα πολύ αυτή τη φάση. Προσωπικά έτσι το βιώνω. Το εκτιμάει, το στηρίζει, δεν ξέρω από πού απορρέει αυτό, παρ’ όλα αυτά το στηρίζει».

Αναφορικά με το πώς ξεκίνησε να παίζει μουσική στο δρόμο, σημειώνει: ««Για αρκετά χρόνια ήμουν στη Δράμα και ήθελα να κάνω ταξίδια, να παίζω μουσικές σε άλλα μέρη. Αλλά τότε ήταν πιο δύσκολα χρόνια, το 2014 – 2015 με μια κρίση εμφανή παντού, δεν υπήρχε τίποτα να κάνεις πουθενά και δεν μπορούσαμε να κανονίσουμε κάτι με παρέες. Τότε μπήκε η ιδέα, με την κουλτούρα της μουσικής στο δρόμο και είπα θα πάω να παίξω σε κάποιο νησί, καλοκαιράκι, όσο μπορέσω. Είχα μια πρώτη βοήθεια με ένα σπίτι από φίλο του πατέρα μου στα Χανιά και ξεκίνησα από εκεί. Οι Κρητικοί είναι ιδιαίτερα φιλόμουσος λαός και εκτιμούν κάθε είδους μουσική».

Όσον αφορά για το αν θα πετύχει το φετινό Φεστιβάλ, πιστεύει ότι «αυτό θα το δείξει η συνέχεια, να γίνει και τον επόμενο χρόνο και το μεθεπόμενο και πόσο ανοικτό και ελεύθερο θα είναι να συμμετάσχουν και άλλοι μουσικοί από άλλες πόλεις, ίσως και άλλες χώρες. Αυτή τη φορά συμμετέχουν μουσικοί από τη Δράμα και την Καβάλα».

Ο Αλέξανδρος Λουλούδης, σημειώνει ότι «η μουσική είναι επάγγελμα και χόμπι μαζί. Πέρα από την οικογένειά μου και τις ανθρώπινες σχέσεις, η μουσική και οι τέχνες είναι για μένα όλα τα υπόλοιπα».

Σημειώνει επίσης ότι, «γενικά η Δράμα είναι μια πολύ φιλική πόλη για τους μουσικούς του δρόμου συγκριτικά με άλλες πόλεις. Και σίγουρα υπάρχουν συναισθηματικές εκδηλώσεις πολύ πιο συχνές στη Δράμα και σίγουρα έχει να κάνει με το ότι είμαστε και Δραμινοί. Υπάρχουν προσωπικές σχέσεις, μας γνωρίζουν, υπάρχουν φίλοι εδώ, οπότε είναι πολύ φιλικό το  πλαίσιο».

Στην ερώτηση αν η πόλη έχει αγκαλιάσει αυτό το πρώτο Φεστιβάλ, εξηγεί ότι «η πόλη μας καλοδέχεται, όπως μας καλοδέχεται και κάθε μέρα, γιατί έχει μουσικούς σε δέκα σημεία ταυτόχρονα. Και η πόλη το δέχεται αυτό, είναι πολύ θερμή σ’ αυτό, αν και στην αρχή υπήρξε μια ανησυχία ότι τα δέκα σημεία ίσως ήταν και λίγο υπερβολή για τον κόσμο που θα περπατούσε. Αλλά όλοι είναι πολύ φιλικοί σ’ αυτό».

Μαρία Σταυριανίδου

Η Μαρία Σταυριανίδου παίζει βιολί. Βρίσκεται σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης και μας λέει ότι, ξεκίνησε να μαθαίνει μουσική από 6 ετών και όσο για το βιολί, «ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Όταν το άκουσα, είδα ότι αυτό ήταν το όργανο που θα ήθελα να μάθω. Ακόμα και όταν μου έλεγαν ότι είναι πολύ δύσκολο όργανο, επέμεινα και ήθελα να μάθω βιολί».

Τονίζει ότι «το Φεστιβάλ είναι πολύ ωραίο» και ότι είναι «μια ευκαιρία να προωθηθούν και να φανούν λίγο οι καλλιτέχνες που υπάρχουν. Είναι πολύ καλοί όλοι και ο καθένας παίζει μουσική στο δρόμο και είναι ένα Φεστιβάλ που ομορφαίνει την πόλη και νομίζω ότι αξίζει να υπάρχει».

Όσον αφορά το πώς βλέπει και βιώνει τη μουσική του δρόμου εξηγεί: «Ξεκίνησα πέρσι το καλοκαίρι. Βλέπω ότι ο κόσμος, επειδή έχει στερηθεί γενικά τη μουσική, χαίρεται πολύ που ακούσει μουσική στο δρόμο, γιατί κάποτε μας απαγόρευαν στα μαγαζιά, οπότε έστω και μέσα από το δρόμο, από τον περίπατο που κάνουν, γίνονται πιο χαρούμενοι, τους αρέσει και αυτό θέλω κι εγώ. Με τη μουσική του δρόμου, θέλω να κάνω τον περαστικό λίγο χαρούμενο, να χαμογελάσει και να τους φτιάξω λίγο τη διάθεση».

Όταν μιλάει για την πιο ωραία στιγμή που έχει βιώσει, λέει πως «οι πιο ωραίες στιγμές ήταν όταν υπάρχουν παιδάκια γύρω και χαίρονται πάρα πολύ και χαμογελάνε και τους αρέσει να ακούνε. Είναι μικρά και παιδιά και ίσως για πρώτη φορά ακούν κάποιο όργανο από κοντά και ενθουσιάζονται και αυτό είναι πολύ όμορφο».

Φώτης Μπατζάκας – Θοδωρής Βαλασιάδης

Από τους δύο, μιλάει στον «Πρωινό Τύπο» ο Φώτης Μπατζάκας και εξηγεί ότι με τη μουσική του δρόμου ασχολείται εδώ και δύο χρόνια.

«Είναι μια απίστευτη εμπειρία», μας λέει. «Αυτό που μ’ αρέσει, είναι ότι μαθαίνεις και γνωρίζεις ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Από τη μεριά μου προσπαθώ να χρωματίζω την πόλη και να δίνω μια άλλη αισθητική. Γιατί η αισθητική είναι και ηθική και έτσι κάπως θα τα δέσουμε και θ’ αλλάξει ο κόσμος».

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον Φώτη, είναι ότι γνωρίζει ανθρώπους, όπως σε μια περίπτωση, όπου όταν κάποια στιγμή έπαιζε το τραγούδι  «Κοίτα με γλυκιά μου αγάπη», «που είναι Δραμινό τραγούδι και μου μιλούσε ο άλλος με δάκρυα για τη γιαγιά του. Είναι ιστορίες ανθρώπων. Ο δρόμος είναι δρόμος».

Στην ερώτηση για το πώς βλέπει το Φεστιβάλ, λέει ότι «είναι μια ωραία κίνηση από το Δήμο Δράμας και μας δίνει ένα βήμα. Είναι αλήθεια όταν ξεκινήσαμε στην αρχή είχαμε κάποια παρατράγουδα, πλέον επειδή είμαστε αρκετοί, αυτά έχουν μειωθεί. Πλέον ο κόσμος δεν το βλέπει ως επαιτεία, το βλέπει σαν τέχνη, γιατί είναι τέχνη, εδώ και χρόνια στην Ευρώπη.

Παρ’ όλα αυτά, με ένα Φεστιβάλ ο Δήμος εδραιώνει τη μουσική του δρόμου ως τέχνη».

Για το πώς το βλέπει ο κόσμος της Δράμας, εξηγεί:  «Είναι η τρίτη μέρα και θα φανεί τις επόμενες μέρες το πώς βλέπει ο κόσμος αυτό το Φεστιβάλ. Είναι ένα Φεστιβάλ γνωριμίας και φαντάζομαι ότι, αν εξελιχθεί την επόμενη και τη μεθεπόμενη χρονιά, θα είναι ακόμα καλύτερα.  Ο κόσμος αγκαλιάζει πλέον τη μουσική του δρόμου και κάποιοι δεν ρίχνουν τα χρήματά τους σαν να σε λυπούνται. Πλέον αυτό δεν υπάρχει».

Για το πόσο εύκολο ήταν για τον ίδιο να ξεκινήσει να παίζει μουσική στο δρόμο, τονίζει ότι δεν το πολυσκέφτηκε: «Η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι με τη μουσική πολλά χρόνια. Έχει μόνο δύο χρόνια που ξεκίνησα. Είδα κάποια κορίτσια που έπαιζαν κλασική μουσική εδώ στη Δράμα και έτσι αποφάσισα κι εγώ να το κάνω».

Για την πιο ωραία στιγμή που έχει ζήσει, σημειώνει: «Είναι πολλές οι στιγμές αυτές. Έχει έρθει τύπος και μ’ έχει αγκαλιάσει, και μου λέει, ομορφαίνεις την πόλη. Τα συναισθήματα είναι κάτι τεράστιο εκείνη τη στιγμή, καταλαβαίνεις ότι επηρεάζεις τον κόσμο θετικά κι αυτή είναι η ουσία του καλλιτέχνη.

Ο Δημήτρης Αποστολάκης έχει πει ότι είναι σαν μια σαλάτα: χρειάζεται ένας τσιφούτης λαδιστής, ένας μερακλής αλατιστής κι ένας κουζουλός να ανακατέψει τη σαλάτα. Ο κουζουλός είναι αυτός που δεν βάζει κάτι στη σαλάτα, αλλά χωρίς αυτόν η σαλάτα δεν είναι το ίδιο νόστιμη. Εμείς είμαστε λοιπόν οι κουζουλοί».

Στην ερώτηση γιατί ένα παιδί να ασχοληθεί με τη μουσική, σημειώνει ότι «έχει αποδειχθεί ότι η επίδραση της μουσικής στον εγκέφαλο είναι το άλφα και το ωμέγα. Μόνο απ’ αυτό, θα έπρεπε όλοι να ασχολούνται με τη μουσική, όπως κάνουμε γυμναστική για να ασκήσουμε το σώμα, η μουσική είναι μια άσκηση του νου. Όχι κατ’ ανάγκη επαγγελματικά, απλά ως ασχολία. Από εκεί και πέρα, η  μουσική έχει να κάνει με τα συναισθήματα, τους ανθρώπους, την αλληλεπίδραση. Παιδιά που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, η μουσική δίνει ένα δρόμο να το κάνουν».