Η παρουσίαση του βιβλίου «Η Ελληνίδα
Γυναίκα του Πόντου» του συγγραφέα
κ. Γ.Κ. Χατζόπουλου στη Θεσσαλονίκη
Στο πλαίσιο της παρουσίασης των βιβλίων Χρηστικό Λεξικό με τίτλο: Δάνειες Λέξεις στην Ποντιακή Διάλεκτο, Εγχειρίδιο Διδασκαλίας της Ποντιακής Διαλέκτου, Λειτουργικό Συντακτικό της Ποντιακής Διαλέκτου και Η Ελληνίδα Γυναίκα του Πόντου, σε εκδήλωση των εκδόσεων Μαλλιάρης Παιδεία στη Θεσσαλονίκη, ο συγγραφέας και στενός συνεργάτης της εφημερίδας μας, κ. Γ.Κ. Χατζόπουλος αναφέρθηκε στη συγγραφή του τέταρτου στη σειρά βιβλίου που παρουσιάστηκε «Η Ελληνίδα Γυναίκα του Πόντου».
Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι τα πρώτα τρία βιβλία συγγράφτηκαν από τους Γ. Κ. Χατζόπουλο, και τη Φιλόλογο Παναγιώτα Ιωακειμίδου, ενώ το τέταρτο μόνο από τον κ. Γ. Κ. Χατζόπουλο.
«Κυρίες και Κύριοι,
Δύο υπήρξαν οι λόγοι, που επί δεκαετίες κυοφορούνταν στη σκέψη μου η συγγραφή πονήματος με τίτλο η «Ελληνίδα Γυναίκα του Πόντου».
Ο πρώτος λόγος ήταν να αποδομήσω το βάρβαρο έθιμο «το μά’ ή μαοκράτεμαν», που κάποιες γραφίδες το δικαιολόγησαν ως πρόφραγμα για την αποτροπή των συγκρούσεων στους κόλπους της πατριαρχικής ποντιακής οικογένειας, καθόλου πειστικό επιχείρημα, και ο δεύτερος ο πολυσχιδής ρόλος της Ελληνίδας του Πόντου: ο οικονομικός και ο κοινωνικός ρόλος της.
Η Ποντία Ελληνίδα δεν ήταν μόνο res, αλλά και το τιτάν τ’ οσπιτί’ (= το πορτοφόλι του σπιτιού), η αιδοίη ταμίη κατά τον ποιητή των αιώνων Όμηρο. Ήταν ακόμη η παιδαγωγός και η ορθή ανατροφέας των παιδιών, αφού το λαχτόριν πουλία ’κί τερεί, ως μια ορθότατη ρήση, ιδιαίτερα, όταν, κακή τη μοίρα, συνέβαινε η απώλεια του συζύγου.
Ήταν ακόμη εκείνη, που έδινε τη λύση στη φλογερή επιθυμία του γιου της, που ήθελε να προβεί στη δημιουργία της ιερής οικογένειας, αλλά από σεμνότητα απέφευγε να το δηλώσει. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το ρόλο του από μηχανής θεού τον έπαιζε η μάνα με τη δυναμική της φράση: «Γιαβρούμ’, μη στεναχωρεύκεσαι! ’Α παίρω απόψ’ τον κύρη σ’ και πάμε ’ς σο ψαλάφεμαν τη κουτσής τηνάν αγαπάς!».
Και στη δύσμοιρη ώρα της χηρείας η μάνα γινόταν και πατέρας. Γινόταν θυσία, υφιστάμενη την ταπείνωση και τον εξευτελισμό από τους κακοήθεις γηγενείς μετά την έλευση στη μητέρα Ελλάδα, ύστερα από τον ανήκουστο στην ανθρώπινη ιστορία ξεριζωμό.
Ήταν αυτή, που δε δίσταζε να αναλάβει τις πιο βαριές δουλειές όχι μόνο για να αναθρέψει τα ορφανά της, αλλά και για να τα οδηγήσει στα επίζηλα τεμένη της παιδείας, επιστρέφοντας στο ανήλιαγο στέκι της κατάκοπη, όμως με την ψυχή στητή κι ολόρθη.
Ήταν αυτή, που υπομονετικά υπέμενε τον ερχομό του ξενιτεμένου συζύγου, ως άλλη ομηρική Πηνελόπη, ακολουθώντας με βδελυγμία την ένωση με έναν νέο σύντροφο.
Ήταν αυτή που προσφερόταν ως εκούσια θυσία για τον μελλοθάνατο σύζυγο ως άλλη Άλκηστη του σκηνικού φιλοσόφου και τραγικού ποιητή Ευριπίδη, όπως εύγλωττα διαφαίνεται στο δημοτικό τραγούδι ο Γιάννες θ’ αποθάνει: «Τ’ εμ’ σά και τα καλέτερα, ήλιε μ,’ τ’ εσά ας είναι!». Ήταν η ξέχειλη αγάπη προς το αγωνιώδες αίτημα του συμβίου της για να του χαρίσει λίγο από τα χρόνια της για ν’ αποφύγει το θάνατο.
Ήταν αυτή που όδευε με τη θέλησή της στη θυσία ως άλλη Ιφιγένεια στην Αυλίδα του Ευριπίδη, όπως εύγλωττα διαφαίνεται στο κορυφαίο τραγούδι «Τη Τρίχας το γεφύριν» και στο οποίο εξαίρεται και η αδελφική αγάπη.
Ήταν αυτή που πρόσφερε την πενιχρή μπουκιά της στα βλαστάρια της για να τα προστατεύει από την επικίνδυνη αβιταμίνωση.
Ήταν αυτή που ζώστηκε τα άρματα ως αντάρτισσα και καπετάνισσα και στάθηκε δίπλα στον σύζυγό της, αλλά και ως ηγέτιδα για την υπέρμετρη αγάπη της προς την θεόδοτη ελευθερία και τη διάσωση της τιμής της.
Ήταν αυτή, που πρόσθεσε στις σελίδες της άτεγκτης ιστορίας ένα νέο Ζάλογγο για να αποφύγει την ατίμωση.
Ήταν αυτή που βύθισε το εγχειρίδιο στο στέρνο του βλασταριού της για να σώσει εκατοντάδες συνανθρώπους της από την ανελέητη σφαγή από τους απίστους και αιμοχαρείς τυράννους.
Ήταν αυτή που καταδιωκόμενη από τις Ερινύες για την πράξη της, διάβηκε τον κακοτράχαλο Γολγοθά της ζωής της με σαλεμένο το νου, δικαιωμένη όμως στη συνείδηση όλων εκείνων, που της χρωστούσαν τη ζωή τους.
Πάνω σ’ αυτούς τους άξονες και με βάθρα τα προσωπικά βιώματα, τις αφηγήσεις των τραγικών θυμάτων, αλλά και τα μνημεία του γλαφυρώτατου και περιθαύμαστου ποντιακού λόγου δομήθηκε το πόνημα της ταπεινότητάς μου «Η Ελληνίδα γυναίκα του Πόντου», πόνημα που γεννήθηκε στη σκέψη μου πριν από δεκαετίες περίπου και οικοδομήθηκε λιθάρι λιθάρι, ώστε να δοθεί στο φως της δημοσιότητας χάρη στην ευγενή προσφορά των εκδόσεων Μαλλιάρης -Παιδεία.
Αλλά στη σκέψη μου δεν είναι μόνο «Η Ελληνίδα του Πόντου». Ήδη σφυρηλατείται στο αμόνι της ψυχής μου και η Ελληνίδα η προσφυγοπούλα, που διάβηκε επάξια και διαβαίνει το κατώφλι της υψηλής Παιδείας καταλαμβάνοντας επίζηλους θώκους στον χώρο της επιστήμης και του πολιτισμού.
Δε θέλω να σας καταπονήσω περισσότερο. Θα κλείσω με την ειλικρινή εξομολόγησή μου. Αγαπώ και τα 40 βιβλία μου, μα «Η Ελληνίδα γυναίκα του Πόντου» είναι η ίδια η ψυχή μου, που σας την καταθέτω απόψε.
Ας είναι το ταπεινό αυτό πόνημά μου ένα νοερό ευλαβικό μνημόσυνο για τις Ελληνίδες εκείνες του Πόντου, που σμίλεψαν ένα νέο Ζάλογγο για να αποφύγουν την αλλαξοπιστία και την ατίμωση.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου για την ευγενή καλοσύνη σας να με ακούσετε».
