Ιδιωτική παιδεία
«Η παιδεία καθάπερ ευδαίμων χώρα πάντα τ’αγαθά φέρει: Η παιδεία ως εύφορη χώρα παράγει όλα τα αγαθά» (Σωκράτης ο Σειληνόμορφος)
Του κ. Γ.Κ. Χατζόπουλου, τ. Λυκειάρχη
Κατ’ αρχάς θα ήθελα εμφαντικά να τονίσω ότι δεν είμαι εχθρός κάθε προσπάθειας, η οποία στηρίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Πιστεύω ακράδαντα ότι ό,τι σημαντικό επιτυγχάνεται στην ζωή, αυτό οφείλεται στις ιδιωτικές προσπάθειες και τούτο, γιατί εκεί υπάρχουν τα ευγενή κίνητρα, τα οποία ενεργοποιούν τον ευγενή συναγωνισμό (=την άμιλλα) και οδηγούν σε ζηλευτά αποτελέσματα. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν είναι, απόλυτο, γιατί τόσο οι αναλαμβάνοντες την πρωτοβουλία, όσο και οι εντασσόμενοι στην υπηρεσία της θα πρέπει να εμφορούνται από υγιή αυτοσυνειδησία και υψηλή συναίσθηση του χρέους τους.
Οι πρώτοι, δηλαδή οι επιχειρηματίες, δεν θα πρέπει να τη βλέπουν ως κατάλληλη ευκαιρία για υπερβολικό και αθέμιτο πλουτισμό, αλλά επίτευξη κέρδους στα πλαίσια της λογικής. Αν έτσι ενεργούν, έχουν το δίκιο με το μέρος τους, αφού αυτοί επωμίζονται τα βάρη και τις αντίξοες συνθήκες λειτουργίας της επιχείρησης. Αυτοί είναι εκείνοι, που συνήθως χάνουν τον ύπνο τους για την εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης και την έντιμη ανταπόκριση στις υποχρεώσεις τους.
Σε καμία περίπτωση δεν ενδείκνυνται η υποβάθμιση της ποιότητας των παραγόμενων αγαθών για χάρη του κέδρους, αλλά και ακόμη η επίδειξη καταπιεστικής συμπεριφοράς προς τους εργαζομένους και η εύσχημη ενίοτε μείωση των αποδοχών τους.
Από την άλλη πλευρά οι εργαζόμενοι θα πρέπει να θεωρούν την επιχείρηση ως δική τους, αφού από αυτήν αποζούν και χωρίς να ελαύνονται από προκαταλήψεις και νοσηρές ιδεοληψίες να προσφέρουν τις σωματικές και ψυχικές τους δυνάμεις για ευόδωση της επιχείρησης. Γινόμαστε συχνά μάρτυρες συμπεριφοράς αρνητικής των εργαζομένων, αλλά και των εργοδοτών, συνέπεια της οποίας είναι η απίσχνανση της επιχείρησης με κατακλείδα το κλείσιμο της και τη μοιραία αύξηση του αριθμού των ανέργων με όλες τις οδυνηρές επιπτώσεις.
Ελαυνόμενος από αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να πάρω θέση αρνητική απέναντι στην προσπάθεια των πολιτικών, όχι όλων, να προχωρήσουν στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Και τα επιχειρήματα, τα οποία προβάλλουν υπέρ της ίδρυσης είναι: α. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και παγκόσμια λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και μόνο η χώρα μας παίρνει αρνητική θέση, β. η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα συμβάλει στην ενίσχυση της οικονομίας του τόπου και γ. θα συμβάλλουν στον ευγενή συναγωνισμό με τα δημόσια πανεπιστήμια.
Το έγραψα και παλιότερα, θα το ξαναγράψω και σήμερα. Η χώρα μας διαθέτει σε σχέση με τον πληθυσμό της, υπέρ- επάρκεια Ανωτέρων και Ανωτάτων Δημοσίων σχολών.
Δυστυχώς, οι επιφορτισμένοι με θέματα παιδείας, δεν κάθισαν ποτέ στο ίδιο τραπέζι για να εκτιμήσουν τις ανάγκες της χώρας στην εκπαίδευση αριθμού επιστημόνων όλων των επιστημών, οι οποίοι θα καλύπτουν τις κοινωνικές και επαγγελματικές απαιτήσεις. Φτάσαμε στο σημείο, ύστερα από πίεση τοπικών πολιτικών να γεμίσουν τη χώρα με Ανώτερες και Ανώτατες Σχολές εισάγοντας υπερβολικό αριθμό σ’ αυτές φοιτητών, των οποίων η παρουσία θα τόνωνε την τοπική οικονομία! Έτσι φτάσαμε στο σημείο να εισάγονται στις σχολές φοιτητές με βαθμολογία κάτω από την καθιερωμένη βάση με συνέπεια την υποβάθμιση των σπουδών.
Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι οι κάτοχοι των πτυχίων συναντούν δυσκολίες στην ένταξη τους στον εργασιακό χώρο λόγω πληθώρας.
Υπάρχει και ένα μέρος των αποφοίτων των λυκείων, οι οποίοι δεν έχουν τα προσόντα να εισαχθούν ούτε και δια τεχνολογικού ιδρύματος με αποτέλεσμα να οδεύουν σε γειτονικές χώρες εγγραφόμενοι σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και μετά την αποφοίτηση τους από αυτά να επανακάμπτουν στην Ελλάδα διογκώνοντας τον αριθμό των ήδη νεισταμένων ανέργων. Έτσι μοιραία αναγκάζονται πτυχιούχοι σχολών, που κάποτε ήταν η ελίτ να καταφεύγουν στην άσκηση επαγγελμάτων παντελώς ασχέτων μ’ αυτά, που ονειρεύτηκαν να ασκήσουν. Και τότε προς τι οι μακροχρόνιες σπουδές και η γενναία αφαίμαξη του οικογενειακού βαλαντίου; Και το πτυχίο, που αποκτήθηκε με ουκ ολίγες λευκές νύχτες, με αγωνία, με σκληρή δοκιμασία, με οικονομικές στερήσεις αντί να αποτελεί τρόπαιο ευγενούς αγώνος, να αποτελεί πλήγωμα ψυχής;
Δε νομίζω ότι χρειαζόμαστε όχι μόνο ιδιωτικά πανεπιστήμια ούτε και την ίδρυση άλλων Σχολών δημοσίου. Στο σημείο αυτό θα επισημάνω, κι ας δεχθώ αντιδράσεις ότι και κάποιες σχολές θα πρέπει να διακόψουν την λειτουργία τους. Καλό θα κάνουν στην ελληνική οικονομία.
Τι χρειάζεται λοιπόν να γίνει; Απλούστατα να αναβαθμισθούν τα ήδη λειτουργούντα δημόσια πανεπιστήμια, να ενταχθούν οικονομικά και με τον ανάλογο εξοπλισμό, να γίνει εντατικοποίηση των σπουδών, ορθή αξιολόγηση των φοιτούντων, αλλά και πολύ αυστηρή επιλογή του διδακτικού προσωπικού. Είναι καιρός να σταματήσει η κατάληψη διδακτικής θέσης, από ανεπαρκείς εκπαιδευτικούς ή να παύσει να λειτουργεί ο νεποτισμός και τέλος να απενεργοποιηθεί ο κομματικός σωλήνας.
Αλλά και σε περίπτωση, που ατυχήσει η χαρά και ιδρυθούν ιδιωτικού πανεπιστήμια, αμφιβάλλουμε, αν αυτά θα επιτύχουν τον ποθούμενο ευγενή συναγωνισμό. Είναι σκληρό αυτό, που γράφω, όμως θα το γράψω. Φοβάμαι μήπως φτάσουμε στη δημιουργία super market του πνεύματος. Δε θα με απασχολήσει, αν δεχθώ επίθεση από τους υπέρμαχους της ιδέας ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στο παρελθόν δοκίμασα την εικόνα της λειτουργίας της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Γι’ αυτό και είμαι «κουμπωμένος».
Αντί λοιπόν να ξοδεύουμε φαιά ουσία για το πώς θα ιδρύσουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια, καλόν είναι να συμμαζέψουμε τα ήδη λειτουργούντα δημόσια:
-Να τα προστατεύσουμε από την απεχθή ρύπανση και την μετατροπή τους σε χώρους διακίνησης ουσιών.
-Να προστατεύσουμε τις βιβλιοθήκες και τα όργανα εκπαίδευσης τους. Να αναθεωρήσουμε και να εμπλουτίσουμε προγράμματα ύλης με όσα οι σύγχρονοι καιροί προσφέρουν. Και τέλος το πανεπιστημιακό άσυλο να γίνει άσυλο διακίνησης ιδεών και όχι άσυλο ολετήρων.
Δε χρειαζόμαστε λοιπά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Χρειαζόμαστε επενδύσεις που θα σέβονται το περιβάλλον και θα δημιουργούν αξιοπρεπείς, και σταθερές, θέσεις εργασίας, ώστε να παύσει πλέον να πληγώνεται βάναυσα η αξιοπρέπεια των νέων της Ελλάδος και να καταστεί έκθεμα της λήθης η αιμορραγική μετανάστευση. Αλλά δεν τελειώσαμε. Θα τα ξαναπούμε.
