Καμιάν και ανασπάλω σε… : Ανεξίτηλη η μνήμη της Γενοκτονίας των Ποντιών από τους Τούρκους
Η 19η Μαΐου είναι η ημέρα τιμής και μνήμης της συστηματικής Γενοκτονίας των Ποντίων που ξεκίνησε το 1911 το Κίνημα των Νεοτούρκων το 1911 και ολοκλήρωσε ο αιμοσταγής Κεμάλ Ατατούρκ. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τουλάχιστον 400.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους είτε από τις σφαγές που διέπρατταν συχνά οι τσέτες, είτε πέφτοντας νεκροί στις ατέλειωτες πορείες θανάτου προς το πουθενά.
Οι ιστορικές μαρτυρίες αλλά και τα έγγραφα που πιστοποιούν τη Γενοκτονία είναι τόσα που εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο πολλά ευρωπαϊκά κράτη, αλλά και η Αυστραλία έχουν αναγνωρίσει την εξόντωση των Ποντίων ως «Γενοκτονία» κάτι που αρνείται το επίσημο τουρκικό κράτος, όπως άλλωστε κάνει και για τους Αρμένιους. Η συστηματική εξόντωση των Χριστιανικών κυρίως πληθυσμών που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ξεκίνησε το 1911 όταν το Κίνημα των Νεοτούρκων απεφάνθη πως για όλα φταίνε οι αλλόθρησκοι και αποφασίζει τον βίαιο εξισλαμισμό των πληθυσμών αυτών. «Αργά ή γρήγορα πρέπει να πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ.
Πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία», ανέφεραν οι Νεότουρκοι στα συμπεράσματα και τις αποφάσεις του 3ου συνεδρίου τους που είχε γίνει το 1911 στην τότε τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη. Αυτή η απόφαση ήταν και το «σύνθημα» για την εξόντωση κυρίως των Ρωμιών. Η ήττα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο αποδίδεται και στους χριστιανού που υπηρετούσαν στον Οθωμανικό στρατό, η επιστράτευσή τους επεκτείνεται και οι Τούρκοι τους οδηγούν στα φρικιαστικά «Αμελέ Ταμπουρού» (Τάγματα Εργασίας). Με τα Αμελέ Ταμπουρού οι Τούρκοι πετυχαίνουν δύο στόχους. Απομακρύνουν τον ανδρικό πληθυσμό που είναι ικανός να πολεμήσει από τις εστίες του και ταυτόχρονα τον εξοντώνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν μαζικές εκτελέσεις.
Οι Πόντιοι εξαναγκάζονται να πάνε στα Τάγματα Εργασίας, όπου υπό αντίξοες συνθήκες, χωρίς τροφή και ικανές ποσότητες νερού, εργάζονται σαν σκλάβοι για πάνω από 18 ώρες την ημέρα για να «κατασκευάσουν» δρόμου και άλλα έργα υποδομής. Οι δυσκολίες και τα βασανιστήρια τους λυγίζουν έναν προς έναν ως την τελική εξόντωσή τους από τους Τούρκους. Το Μάιο του 1919 ο Κεμάλ Ατατούρκ, που έχει αρχίσει την αναρρίχησή του αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ολοκληρώσει το δολοφονικό έργο των προκατόχων του.
Πορώνει το τουρκικό πλήθος στις περιοχές του Πόντου κατά των Χριστιανικών πληθυσμών χαρακτηρίζοντάς τους υπεύθυνους για τα δεινά των Τούρκων. Αδίστακτος όπως πάντα συνεργάζεται με ό,τι πιο εγκληματικό υπάρχει μεταξύ του τουρκικού πληθυσμού και δίνει εντολές για σφαγές και εκτοπισμούς. Είναι χαρακτηριστικό πως ένας από τους συνεργάτες του Κεμάλ στην περιοχή της Κερασούντας είναι ο διψασμένος για αίμα Τοπάλ Οσμάν (ο κουτσός Οσμάν, από έναν τραυματισμό στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο), ο οποίος σφάζει και λεηλατεί τα πάντα, μένοντας στην ιστορία με το ψευδώνυμο «Η ύαινα του Πόντου». Ο μητροπολίτης Τραπεζούντας, Χρύσανθος, μάταια έχει προσπαθήσει να λάβει βοήθεια από τον Βενιζέλο, που αρχικά είπε πως δεν γνώριζε το μέγεθος του ελληνικού πληθυσμού εκεί. Ωστόσο όταν δίνει τις σχετικές εξουσιοδοτήσεις για διαπραγματεύσεις στον Πόντιο ιεράρχη, είναι σχεδόν αργά, καθώς λίγο καιρό αργότερα χάνει τις εκλογές και όλα αλλάζουν δραματικά για την Ελλάδα.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ αυξάνει τη δύναμή του και οι τσέτες γίνονται αδίστακτοι. Εισβάλουν στα χωριά, ιερείς εκτελούνται, γυναίκες και κορίτσια βιάζονται μέχρι θανάτου, εκκλησίες λεηλατούνται, πυρπολούνται ή καταστρέφονται. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του πρεσβύτερου π. Ηλία Παπαηλιάδη, που οι Τούρκοι αποκεφάλισαν μόλις άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του. Οι Τούρκοι, έχοντας απογυμνώσει τα χωριά από τον ανδρικό πληθυσμό που θα ήταν ικανός να τους αντισταθεί, συνεχίζουν το δολοφονικό τους έργο και διατάσσουν τους Χριστιανούς να πάρουν ό,τι θεωρούν πολύτιμο από τα σπίτια τους και να αφήσουν εκεί τα κλειδιά. Στη συνέχεια τους συγκεντρώνουν στις πλατείες των χωριών και ξεκινούν οι ατέλειωτες πορείες θανάτου. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει προορισμός, μόνη κατάληξη για τους Πόντιους που δεν μπορούν πλέον να ξεφύγουν από τον δυνάστη τους, είναι ο θάνατος. Μητέρες αναγκάζονται να αφήσουν τα παιδιά τους στη μέση του δρόμου μη μπορώντας να τα μεταφέρουν. Οι τζανταρμάδες (ένστολοι Τούρκοι), χτυπούν, βασανίζουν και βιάζουν.
Σε πολλές περιπτώσεις αφού έχουν «χορτάσει» από τα βασανιστήρια στα οποία έχουν υποβάλλει τους Χριστιανούς, τους βάζουν μέσα σε εκκλησίες και τις πυρπολούν, αναγκάζοντας σε μαρτυρικό θάνατο χιλιάδες Ποντίους, που ομολογούν με αυτό τον τρόπο πατρίδα και πίστη. Μέχρι σήμερα το τουρκικό κράτος κατά την πάγια τακτική του, αρνείται τη Γενοκτονία των Ποντίων – όπως και των Αρμενίων – χρησιμοποιώντας μάλιστα πλήθος ανυπόστατων ιστορικών στοιχείων. Ωστόσο η πραγματικότητα, τα αδιάψευστα ιστορικά ντοκουμέντα ακόμα και μέσα από ομιλίες Τούρκων βουλευτών στην Εθνοσυνέλευση αποτελούν τον μεγαλύτερο εχθρό της συγκάλυψης που επιχειρεί το τουρκικό κράτος. Πέραν όμως της ιστορικής τεκμηρίωσης για όλους τους Έλληνες η μνήμη της θυσίας των Ποντίων θα μείνει ανεξίτηλη στους αιώνες.
Ρεπορτάζ: HellasJournal
