«Καθηγητές στην έδρα
του διαδικτύου»
Γράφει ο Ειρηναίος Ξηροσαββίδης
Φοιτητής Νομικής
«Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη». Αν και η φράση αυτή από τον πρόλογο του κομμουνιστικού μανιφέστου αναφέρεται στον κομμουνισμό, το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την ήπειρό μας, στη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε είναι αυτό του πολέμου. Όσο και αν υπάρχει η διάχυτη αυταπάτη, ότι το φάντασμα αυτό επανήλθε για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με μια ματιά στο παρελθόν αυτό δεν ισχύει. Ελληνικός εμφύλιος, ψυχρός πόλεμος (ειδικά η κρίση των πυραύλων της Κούβας), εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είναι απτά παραδείγματα που δείχνουν ότι το «φάντασμα του πολέμου ήταν διαρκώς παρόν στην Ευρώπη. Θα μπορούσε κάποιος να συμπεριλάβει και τον πόλεμο της Συρίας αφενός υπήρξαν τζιχαντιστικά χτυπήματα σε ευρωπαϊκές πόλεις και αφετέρου η Ευρώπη, πολλώ μάλλον η Ελλάδα, γεύτηκε τις σκληρές συνέπειες του.
Ωστόσο άλλο είναι το θέμα… Με το ξέσπασμα του πολέμου, αυτόματα σχεδόν η πανδημία στα ΜΜΕ πέρασε σε δεύτερη μοίρα, λόγω της επικαιρότητας. Η νέα αυτή κατάσταση δημιούργησε ένα «κενό» όσον αφορά τον σχολιασμό και την ανάλυσή της, το οποίο έσπευσαν να καλύψουν οι «πανεπιστήμονες» του διαδικτύου. Αφού πέταξαν τις ιατρικές ρόμπες τους, ντύθηκαν γεωστρατηγικοί, διπλωματικοί και στρατιωτικοί αναλυτές, έριξαν ένα γρήγορο ξεσκόνισμα στις προφητείες και άρχισαν να ερμηνεύουν τα γεγονότα. Και κάπως έτσι γέμισαν πάλι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τοποθετήσεις, οι οποίες στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν έχουν καμία ρεαλιστική βάση και επαφή με την πραγματικότητα. Θα μου πείτε εδώ που φτάσαμε, τι έχει λογική σ’ αυτό που ζούμε; Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.
Εν πάση περιπτώσει, πλέον είναι γνωστό ότι πάντοτε σε κάθε κρίση, σε κάθε ζήτημα μείζονος σημασίας το δημόσιο τοπίο γεμίζει με ετοιμόλογους πανεπιστήμονες, οι οποίοι δεν δέχονται οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με αυτό που κοινοποιούν ή υποστηρίζουν. Άλλωστε όταν έχεις κατακτήσει την γνώση των πάντων, τι να σου πουν οι ελλιπώς πεπαιδευμένοι, τα «πρόβατα». Δηλαδή, οι αξιωματικοί της πυροσβεστικής, οι επιδημιολόγοι, οι δικαστές κλπ. του χθες είναι οι αναλυτές του σήμερα.
Το πρόβλημα αυτό δεν είναι σύγχρονο, αλλά έχει τις ρίζες του στο παρελθόν, απλώς το καφενείο με το περιορισμένο ακροατήριο του χθες, έγινε σήμερα facebook, twitter κλπ. με σαφώς μεγαλύτερο ακροατήριο. Ταπεινή άποψη μου είναι ότι αν θέλουμε να πορευτούμε με -την έστω στοιχειώδη- σοβαρότητα σ’ αυτές τις ζοφερές στιγμές που ζούμε, που αν μη τι άλλο απειλούν να ανατινάξουν ακόμη και την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη, οφείλουμε να αποβάλουμε την κουλτούρα του ειδικού επί παντός επιστητού, του «προέδρου» και να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να εκφέρεται από τον οποιονδήποτε άποψη, ωστόσο αυτή, νομίζω, ότι δεν είναι ορθολογικό να βασίζεται σε θεοκρατικές αντιλήψεις, προφητείες ή μύθους. Πολύ περισσότερο οφείλουμε να είμαστε ανεκτικοί στην αντίθετη γνώμη και να την ακούμε, γιατί έτσι μπορούμε να πάμε μπροστά και να ληφθεί μια κατά το δυνατό καλύτερη απόφαση. Κι αυτό δυστυχώς είναι το αδύναμό μας στοιχείο. Τις περισσότερες φορές που λάβαμε μια απόφαση χωρίς την συμβουλή της αντίθετης πλευράς ή έχοντας συμβουλευτεί το θυμικό μας, ήρθαμε αντιμέτωποι με οδυνηρές συνέπειες.
