«Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»
της Ελένης Ευθυμιάδου του Αλεξάνδρου
π. Παρέδρου Αμπελακίων Δήμου Δράμας
π. Διευθύντριας Κ.Α.Ε.Κ. Δήμου Δράμας
«Αναφορικά με την εξουσία, αποτελεί τη μεγαλύτερη αδυναμία να αποδίδει κάποιος απεριόριστη εμπιστοσύνη σε συγκεκριμένους άρχοντες, και να αρνείται το προσωπικό του προνόμιο στο χρόνο, τον άρχοντα των αρχόντων και ως εκ τούτου κάθε εξουσίας. Διότι, η αλήθεια δικαίως ονομάζεται η κόρη του χρόνου, όχι της εξουσίας. Δεν είναι άξιο απορίας, ως εκ τούτου, ότι οι δεσμοί της αρχαιότητας, της εξουσίας και της ομογνωμοσύνης, έχουν τόσο πολύ αλυσοδέσει τη δύναμη του ανθρώπου, που δεν είναι σε θέση (σαν μαγεμένος) να εξοικειωθεί με την πραγματικότητα» !!!
FrancisBacon
Η κόρη του χρόνου είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, η καθαρή αλήθεια που στέκεται γυμνή μπροστά μας από το παρελθόν στο παρόν, έτσι σαν κάποιοι από εμάς να τη θαυμάζουμε, ενώ κάποιοι άλλοι να μένουμε απαθείς και άφωνοι, με μόνη δικαιολογία την άγνοια που όμως δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.
Ανάμεσα στους ανθρώπους, ανεξαρτήτου φυλής και κοινωνίας, υπάρχουν αυτοί που σεβάστηκαν το «καλό» και το διατήρησαν ως «κόρην οφθαλμού», αυτοί που πορεύονται με γνώμονα την αρετή και την αλήθεια. Υπάρχουν όμως και άλλοι που διαστρεβλώνουν την αλήθεια ζώντας σε ένα φαύλο κύκλο ψέματος, δέσμιοι μιας ατέρμονης πάλης για την διατήρηση μια ρηχής υλιστικής ζωής. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους ανθρώπους του δικού μας περιβάλλοντος: την οικογένεια, τους συγγενείς και φίλους, τους συναδέλφους μας, όλους αυτούς που μας ξέρουν και τους ξέρουμε πολύ καλά. Πως πρέπει να αντιδράσουμε όταν κάποιος από αυτούς ζει μέσα στο ψέμα, μέσα σε αυτόν το φαύλο κύκλο και την ίδια στιγμή προσπαθεί να πείσει ή και να χειραγωγήσει άλλους να τον ακολουθήσουν;
Το χειρότερο είναι όταν εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε σε ανθρώπους της εξουσίας, να επωφεληθούν από τη θέση τους και να εξουσιάζουν τις ζωές μας εγκαθιδρύοντας μια άτυπη δικτατορία βασισμένη στον ψευδεπίγραφο φόβο της απώλειας ενός υλιστικού κόσμου ή ακόμα χειρότερα να μας εξαπατούν με όπλο την ελπίδα, μετατρέποντας έτσι τους πολίτες σε κατευθυνόμενο παθητικό όχλο και κάθε έναν από εμάς σε μαριονέτα …….Χαμένες ζωές!
Δεν μπορεί ωστόσο να παραβλέψει κανείς, ότι υπήρξαν και άνθρωποι εξαιρετικοί που πορεύτηκαν στο δρόμο της αλήθειας, τιμώντας την κόρη του χρόνου. Άνθρωποι με ακεραιότητα, πρωτοπόροι της προσφοράς που εργάστηκαν για το καλό της κοινωνίας και όχι προς ίδιον όφελος, αφήνοντας σημαντική παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Προσωπικότητες αναλλοίωτες στον χρόνο που θαυμάζουμε ακόμα και σήμερα.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μέσα από τη στάση ζωής των υπέροχων αυτών ανθρώπων που υπηρέτησαν κυρίως τις τέχνες και την επιστήμη, η ιστορία μετουσιώνεται σε κόρη του χρόνου, διότι η «αλήθεια» αποκαλύπτεται στο μετερίζι της ηθικής και του καθήκοντος και όχι από τις πληρωμένες πένες που χρησιμοποιούν διαχρονικά οι διάφορες εξουσίες.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε τους καθημερινούς ανθρώπους που στηρίζουν την αλήθεια δρώντας σιωπηλά « incognito » και τα λόγια τους ταυτίζονται με τα έργα τους. Χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες της στάσης ζωής τους, προσπαθώντας με τίμιο τρόπο για την επιβίωσή τους, ενώ παράλληλα υπομένουν την υποκρισία και το ψέμα των γύρω τους, προβλέποντας όμως μέσα από τους ΄΄Συμπαντικούς Νόμους΄΄, ότι ο χρόνος θα μιλήσει, η δε στάση ζωής τους αποτελεί Αξίωμα.
Το κρίσιμο λοιπόν ερώτημα είναι αν θα μπορέσουμε ποτέ να αφυπνιστούμε, ώστε να αποδεχθούμε την ουσία της ίδιας μας της ύπαρξης αλλά και να σεβαστούμε τις πανανθρώπινες αξίες.
Αν θα σταματήσουμε να αμφισβητούμε την μοναδικότητα της ύπαρξής μας ανακαλύπτοντας, με κάποιο τρόπο, την κρίσιμη γνώση που όλοι έχουμε μέσα μας ως πλάσματα του Θεού.
Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια της αφέλειας και του ωχαδερφισμού, γι’ αυτό και η αποδοχή της αλήθειας είναι ένας συνεχής αγώνας για την επικράτηση του πνεύματος στην αρχέγονη πάλη με την ύλη. Μια προσωπική μάχη που ο καθένας από εμάς οφείλει να δώσει και να μη λιποταχτήσει. Είναι οι επιλογές του καθενός από εμάς λοιπόν, που θα καθορίσουν το μέλλον και θα βασίζονται στην Αλήθεια –ΦΩΣ ή στο Ψέμα–ΣΚΟΤΑΔΙ.
Ούτως ή άλλως κάποια πράγματα, είναι αληθινά, είτε τα πιστεύει κανείς, είτε όχι.
