ΕΙΚΟΝΕΣ ΖΩΗΣ

Κουφαριών σκυτάλη ΙΙ

ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου Τ. Λυκειάρχη

• «Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρηγορηθήναι» (Βιβλικός λόγος)

Κουφαριών συνέχεια. Το οικονομικό κουφάρι, το κουφάρι της Σόφτεξ μεταβιβάζει στο παρόν άρθρο τη σκυτάλη στο πνευματικό κουφάρι της ΔΕΚΠΟΤΑ, το οποίο κείται φαρδύ πλατύ στα γάργαρα νερά της Αγίας Βαρβάρας για να θυμηθούμε και ο παλαιό άσμα, οιωνεί ύμνος της Δράμας.

Όραμα δεκαετιών η ίδρυση μιας πνευματικής κιβωτού, η οποία θα διαφύλασσε ως κόρη οφθαλμού την όντως αξιόλογη πνευματική κίνηση της Δράμας.

Και το όραμα εκείνο της ταπεινότητός μου για την υλοποίηση του οποίου αναλώθηκαν κάποιες γραφίδες έγινε πράξη. Και πανηγυρίσαμε.

Προτάθηκε στην ταπεινότητά μου η συμμετοχή στο Αδελφάτο, την οποία αρνήθηκε. Επιθυμούσε να αναλάβει τον οίακά του. Και τούτο όχι για λόγους ματαιοδοξίας ούτε και για ενίσχυση του βαλαντίου του –μακριά από αυτήν τέτοιος πειρασμός, αλλά μόνο και μόνο για να υλοποιηθεί το σχεδιαζόμενο από ετών όραμα.

Και τέθηκε στο περιθώριο η ταπεινότητά μου προτιμηθείς διπλοθεσίτης. Δεν το κρύβω. Με ενόχλησε! Όχι βέβαια η απώλεια του οφφικίου, αλλά η συντελεσθείσα αδικία. Όμως δεν μένει εκεί. Ούτε και έρριψε ελαφρά τη καρδία τον λίθον του αναθέματος. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανεπίτρεπτο. Στάθηκε δίπλα της, προσφέροντας τη βοήθειά της, όσο ήταν μπορετό, χωρίς θεσμικό ρόλο.

Και να που όλα έβαιναν καλώς. Καλώς; Και ιδού κεραυνός εν αιθρία συνετάραξε το δραμινό περιβάλλον. Η ΔΕΚΠΟΤΑ πρέπει να κλείσει. Και το αμάρτημά της κάποιες παιδικές ασθένειες! Έτσι τουλάχιστον εμφανίστηκαν. Δεν είναι σε θέση η ταπεινότητά μου να γνωρίζει πόσο σοβαρές ήταν. Αλλά, όταν εμφανίζονται ασθένειες, καταβάλλεται μέριμνα για τη ριζική τους θεραπεία και όχι να ρίπτεται στο πυρ το εξώτερο ο ασθενής ή η ασθενής και στη συνέχεια να οδηγείται εις τόπον χλοερόν.

Αλλά μήπως η ΔΕΚΠΟΤΑ εγήρασε και έτσι έκλεισε τον κύκλο της ζωής της;; Μήπως κατέστη οίκημα ετοιμόρροπο; Μα και εδώ υπήρχε λύση. Τα γηραιά οικήματα φροντίζουν να τα αναπαλαιώνουν με σεβασμό, να τα ρετουσάρουν οι κάτοχοί τους και όχι να τα ξεθεμελιώνουν. Ο σεβασμός στην ιστορία αυτό επιβάλλει. Το παρελθόν δύσκολα διαγράφεται.

Και αν συνέβη κάτι από τα παραπάνω γιατί οι μέχρι τούδε οιακοστρόφοι της αμελήσανε; Δεν νομίζω ότι συγχωρείται η αμέλεια. Η ΔΕΚΠΟΤΑ έπρεπε να προστατευθεί ως κόρη οφθαλμού, γιατί παρήγαγε επίζηλο πνευματικό έργο. Αναστύλωσε σε μεγάλο βαθμό την τοπική ιστορία με τα επιστημονικά συνέδρια και τις εκδόσεις της. Πολύ χρήσιμο θα ήταν να ετίθετο σε κυκλοφορία ένας κατάλογος με τις εκδόσεις της. Ας είναι αγιασμένα τα οστά του αειμνήστου Σωκράτη, που υλοποίησε την προ ετών εισήγηση της ταπεινότητός μου για οργάνωση επιστημονικών συνεδρίων.

Και έρχεται η ταπεινότητά μου στο φλέγον ερώτημα: Γιατί έκλεισε η ΔΕΚΠΟΤΑ; Ποια τα ανομήματά της; Γιατί, όποια κι αν είναι αυτά, δεν γίνονται γνωστά στον δραμινό λαό με τον ιδρώτα και το αίμα του οποίου έζησε κι έδρασε τρεις περίπου δεκαετίες; Δεν της έπρεπε τέτοιο τέλος!

Αναμένουμε απάντηση από τους υπογράψαντες τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της. Αλλά και γιατί σιωπούν οι μέχρι τούδε οιακοστρόφοι της; Δεν τους πονάει; Τους είχε δώσει δύναμη κάποτε η ΔΕΚΠΟΤΑ. Τη χρησιμοποιούσαν ως ένα από τα εφαλτήρια για την ανέλιξή τους. Κάποιοι ωφελήθηκαν και οικονομικά. Κάποιους τους έμαθε ο λαός της Δράμας πέρα από το θυρωρό της πολυκατοικίας, όπου διέμεναν. Αείμνηστε Κατσιφάρα! Βγείτε, κύριοι, και πείτε στο λαό γυμνή την αλήθεια!

Και τώρα τι μετά την εξόδιο ακολουθία της ΔΕΚΠΟΤΑ; Ας έχουν κατά νου οι περίλυποι συγγενείς ότι, όταν γκρεμίζουμε κάποιο οίκημα, δεν αφήνουμε στη θέση του αλάνα, χαρά των αγριόχορτων και των άγριων δένδρων, αλλά κτίζουμε ευπρεπή οικοδομήματα, ναούς πνεύματος και παιδείας. Έχουμε χρέος να παρέχουμε πνευματικά συμπόσια στο δραμινό λαό. Έχουμε χρέος να βυθίζουμε βαθιά το νυστέρι στα σπλάχνα της Ηδωνίδας γης, η οποία εν λίθοις και μνημείοις σωζομένοις φθέγγεται την ελληνικότητά της, αυτήν που χρειάζεται να διατρανώνουμε λόγοις και έργοις ουσίας και όχι ως φρυγανώδη προσανάμματα.

Ίσως η παρούσα αναφορά της ταπεινότητάς μου δυσαρεστήσει και εξοργίσει κάποιους από τους αποδέκτες.

Μ’ αφήνουν αδιάφορο οι αντιδράσεις τους. Εγώ θα συνεχίσω να κρούω τη λύρα μου, κατά τον Κάλβειο στίχο, ελαυνόμενος από ένα και μόνο κίνητρο: από τον ασίγαστο έρωτα γι’ αυτόν τον τόπο, όπου κατοικοεδρεύω περισσότερο από μισό αιώνα.

Τους διαβεβαιώνω ότι τούτος ο τόπος, τόπος νεροσυρμός λαών και εθνών καταποτήρας, τόπος ιδρώτα τίμιου και αίματος αθώου, του πρέπει καλύτερη μοίρα.

Ο βιβλικός λόγος «Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρηγορηθήναι» ουκ έχει καλύβην εδώ.