Εκδήλωση από το Κέντρο Πρόληψης Εξαρτήσεων

& Προαγωγής Ψυχοκοινωνικής Υγείας Δράμας

Μεγάλη η ανταπόκριση των Δραμινών

εκπαιδευτικών στην ημερίδα

για την διαχείριση της απώλειας

Τσελεπή: Με την κρίση, οι άνθρωποι απευθύνονται περισσότερο

σε δημόσιες και δωρεάν δομές!

Του Θανάση Πολυμένη

ΜΙΑ ΑΚΡΩΣ ενδιαφέρουσα ημερίδα πραγματοποιήθηκε χθες στη Δράμα, για το θέμα της απώλειας προσφιλών προσώπων και τον τρόπο που αντιμετωπίζεται στην σχολική κοινότητα. Την ημερίδα διοργάνωσε το Κέντρο Πρόληψης Εξαρτήσεων και Προαγωγής Ψυχοκοινωνικής Υγείας Δράμας «ΔΡΑΣΗ», με κεντρικό τίτλο: «Απώλεια και σχολική κοινότητα» και πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του δημαρχείου Δράμας.

Κεντρική ομιλήτρια, ήταν η κα. Ντίνα Τσελεπή, διευθύντρια του Συμβουλευτικού Κέντρου Στήριξης στο Πένθος της Εταιρείας για τη Φροντίδα Παιδιών και Οικογενειών στην Αρρώστια και το Θάνατο «ΜΕΡΙΜΝΑ» Θεσσαλονίκης.

Οι θεματικές ενότητες με τις οποίες ασχολήθηκε η κα. Τσελεπή ήταν:

– Ο θάνατος στη ζωή των παιδιών και των εφήβων,

– Ο θρήνος των παιδιών και των εφήβων, ο ρόλος του εκπαιδευτικού,

– Όταν η σχολική κοινότητα θρηνεί την απώλεια μέλους της,

– Προβολή εκπαιδευτικού βίντεο.

Η κα. Έφη Αγαθαγγελίδου

Αγαθαγγελίδου: Συνταξιδεύουμε  μ’ αυτό…

Στον «Πρωινό Τύπο» μίλησε αρχικά η υπεύθυνη του Κέντρου Πρόληψης ΔΡΑΣΗ της Δράμας κα. Έφη Αγαθαγγελίδου, αναφερόμενη στη θεματολογία: «Μέσα από τις δράσεις μας και τις ομάδες μας, αναδείχθηκε ένα θέμα, αυτό της απώλειας, που μπορεί να αντιμετωπίσει ο καθένας μας, είτε σαν άτομο, είτε σε οποιονδήποτε ρόλο έχουμε στη ζωή μας. Η Μέριμνα είναι ένας θεσμοθετημένος φορέας που εξειδικεύεται στο θέμα αυτό και έτσι την επιλέξαμε προκειμένου να αναπτύξουμε το θέμα στην εκπαιδευτική κοινότητα της Δράμας».

Όπως τονίσει η κα. Αγαθαγγελίδου, «στην εκπαιδευτική κοινότητα, οι εκπαιδευτικοί καλούνται να απαντήσουν σ’ αυτή την ανάγκη: είτε των γονέων, είτε των ίδιων των μαθητών, είτε από θάνατο συμμαθητή, είτε από θάνατο γονέα μαθητή, είτε και από θάνατο εκπαιδευτικού, είτε από θάνατο ενός γνωστού και οικείου προσώπου, είναι ένα θέμα που συνήθως το αφήνουμε λίγο πίσω, δυσκολευόμαστε να το διαπραγματευτούμε. Γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι πάμε μαζί. Από την στιγμή που γεννιόμαστε συνταξιδεύουμε μ’ αυτό το κομμάτι. Και το κάνουμε, όχι επειδή δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε, αλλά για να προστατεύσουμε κυρίως τα άτομα που θέλουμε, είτε τους μαθητές μας, είτε τα παιδιά μας και επίσης είναι σημαντικό, αν αντέχουμε και εμείς οι ίδιοι αυτό το θέμα. Την απώλεια».

Ερωτώμενη, αν γονείς απευθύνονται στο Κέντρο Πρόληψης προκειμένου να πάρουν συμβουλές, η κα. Αγαθαγγελίδου τονίζει: «Ναι, έρχονται στο κομμάτι της συμβουλευτικής. Και μόνο αυτό, κινητοποιεί και εμάς να κάνουμε κάτι ως επαγγελματίες αλλά και ως άτομα. Να δούμε κι εμείς τι σχέση έχουμε μ’ αυτό το κομμάτι του θανάτου. Στο κομμάτι της συμβουλευτικής, παραπέμπουμε σε ανάλογες δομές».

Η κα. Ντίνα Τσελεπή

Τσελεπή: Όταν δίνεις λόγο στα παιδιά, τότε αυτά μοιράζονται πράγματα!

Στον «Πρωινό Τύπο» δέχθηκε να μιλήσει και η ομιλήτρια κα. Ντίνα Τσελεπή. Όπως σημείωσε αρχικά, από την εμπειρία της, «η στήριξη ενός παιδιού ή ενός εφήβου που βιώνει απώλεια – ακριβώς επειδή είναι ένα θέμα που αφορά στο σύνολο την κοινωνία και καλούνται καθημερινά κάποιες φορές οι εκπαιδευτικοί να στηρίξουν μαθητές όταν βιώνουν τέτοια γεγονότα – είναι κάτι που μοιάζει να έχει ενδιαφέρον και οι εκπαιδευτικοί όπως και σήμερα, ανταποκρίνονται σε ένα τέτοιο κάλεσμα».

Στην πράξη, στην σχολική αίθουσα, από τη δική σας πείρα, πώς ανταποκρίνονται οι εκπαιδευτικοί σ’ αυτό; Σωστά, λανθασμένα, με κάποιον άλλο τρόπο;

«Νομίζω ότι πια έχει μεγαλώσει το ποσοστό των εκπαιδευτικών που οι ίδιοι αποφασίζουν και ζητούν βοήθεια, συμβουλευτική δηλαδή, από κάποιον ψυχολόγο αλλά και από τη ΜΕΡΙΜΝΑ, που είμαστε ένα εξειδικευμένο κέντρο, για να μπορούν να διευκολύνουν τους μαθητές τους. Μιλάνε δηλαδή με τα παιδιά, προσπαθούν να τα στηρίξουν, δεν το κρύβουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχουν και κάποιοι εκπαιδευτικοί που δυσκολεύονται, δεν το θεωρούν απαραίτητο και όλο αυτό το βλέπουν σαν κάτι που δεν αφορά τους ίδιους».

Πόσο συχνά μαθητές και γονείς απευθύνονται σε εκπαιδευτικούς αλλά και στη ΜΕΡΙΜΝΑ προκειμένου να πάρουν συμβουλές για ένα τέτοιο ζήτημα ή προτιμούν ιδιώτες ψυχολόγους;

«Η αλήθεια είναι ότι, με το που ξεκίνησε η κρίση – αυτό το παρατηρούμε σε όλες τις δημόσιες δομές ή σε υπηρεσίες που είναι δωρεάν – οι άνθρωποι απευθύνονται περισσότερο πια σε τέτοιου είδους υπηρεσίες. Από την άλλη, οι σύγχρονοι γονείς, ψάχνουν τον ειδικό, τον ψυχολόγο, ο οποίος μπορεί να τους βοηθήσει για να βοηθήσουν εκείνοι τα παιδιά τους. Δηλαδή πια, και σ’ εμάς πολύ συχνά έρχονται και απευθύνονται γιατί είμαστε ένα εξειδικευμένο κέντρο που αφορά αποκλειστικά στη διαχείριση της απώλειας και του θανάτου».

Ποιες είναι οι συμβουλές εκείνες που θα δίνατε εσείς ως ειδικοί, αλλά και οι εκπαιδευτικοί, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της απώλειας;

«Εγώ θα έλεγα, ποιες θα ήταν οι συμβουλές και οι οδηγίες που θα έδινα σ’ ένα γονιό ή σε έναν εκπαιδευτικό, που καλείται να στηρίξει το παιδί του ή τον μαθητή του. Είναι ότι χρειάζεται να ενημερώνονται τα παιδιά άμεσα και με ειλικρίνεια, να τους επιτρέπουν και να τους δίνουν χώρο να εκφράσουν όλο αυτό που αισθάνονται, να μιλήσουν για τις απορίες τους, να επικοινωνήσουν αυτό που βιώνουν, να φροντίσουν να συνεχίσουν να έχουν μια ρουτίνα στο σπίτι και στο σχολείο που βοηθάει στα παιδιά. Ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά, θα συμβούλευα να έχουν ένα αίσθημα ασφάλειας: ότι δεν καταρρέουν τα πάντα, να συμμετέχουν και να ενθαρρύνουν τα παιδιά αν θέλουν σε διάφορα τελετουργικά που κάνει η οικογένεια, να μιλάνε για τον άνθρωπο που έχει πεθάνει, όχι αποκλειστικά για το θάνατό του αλλά για τον ίδιο τον άνθρωπο για να μπορούν τα παιδιά να διατηρούν ζωντανή την ανάμνηση, χωρίς όμως να τα αναγκάζουν να συμμετέχουν σε όλο αυτό. Και βέβαια, να μπορούν να στηρίζουν τα παιδιά με διάρκεια, ούτως ώστε και τα παιδιά να μπορούν να διαχειριστούν την απώλεια και παράλληλα να προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους».

Τα παιδιά, οι μαθητές, πώς ανταποκρίνονται σ’ αυτό;

«Όταν δίνεις λόγο στα παιδιά, δείχνεις μια στάση σεβασμού στις ανάγκες τους και τότε τα παιδιά επιλέγουν και μοιράζονται πράγματα, μιλάνε με ένα δικό τους τρόπο και αποζητούν την βοήθεια».