Η Νατάσσα Πατιράκη μιλάει στον «Π.Τ.» για την εμπειρία της
Μία Δραμινή στην κορυφή του
Κιλιμάντζαρου στα 5 .895 μέτρα
στη Βορειοανατολική Αφρική
«Καμιά κορυφή δεν κατακτιέται, αλλά μόνο προσωπικά θέματα. Στην ουσία γνωρίζουμε τον εαυτό μας μετά από μια μεγάλη προσπάθεια»
Του Θανάση Πολυμένη
ΤΟ ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ είναι το υψηλότερο βουνό της Αφρικής με ύψος 5.895 μέτρα. Βρίσκεται στη βορειοανατολική Τανζανία και πολύ κοντά στον Ισημερινό. Αποτελεί μεμονωμένο ηφαιστειογενή ορεινό όγκο με δύο κορυφές από τις οποίες η κορυφή Κίμπο είναι η υψηλότερη της Αφρικής, που συνδέεται με αυχένα με τη δεύτερη κορυφή Μαβένσι.
Το Κιλιμάντζαρο, είναι μια από τις υψηλότερες κορυφές του κόσμου. Συγκαταλέγεται μάλιστα στις λεγόμενες Seven Summits, τις επτά κορυφές των επτά ηπείρων και για ένα ορειβάτη, αποτελούν τη μεγάλη πρόκληση. Στην πρώτη θέση είναι φυσικά το Έβερεστ, ακολουθεί η Ακοκάγκουα στις Άνδεις, ο Όρος ΜακΚίνλεΪ στην Οροσειρά της Αλάσκας, το Κιλιμάντζαρο στην Τανζανία Αφρικής, το Ελμπρούς στον Καύκασο, το Όρος Βίνσεν στην Ανταρκτική, το Πούντσακ Τζάγια στην Ινδονησία, το Κόσιουκο στην Αυστραλία.
Η Νατάσσα Πατιράκη, με καταγωγή από τη Δράμα, στις αρχές Ιανουαρίου, επισκέφθηκε και ανέβηκε στο Κιλιμάντζαρο. Η Νατάσσα Πατιράκη, γεννημένη στη Λάρισα, μεγαλωμένη στη Δράμα μέχρι τα 20 της ζωής, σήμερα ζει στη Λάρισα και είναι περήφανη που «είμαι Δραμινή είμαι και Λαρισαία», μιλάει στον «Πρωινό Τύπο» για το μεγάλο αυτό κατόρθωμα. Οι γονείς της σήμερα συνεχίζουν να ζουν στη Δράμα και η ίδια επισκέπτεται συχνά την πόλη όπου μεγάλωσε, ενώ τους ευχαριστεί ιδιαίτερα για την υπομονή που κάνουν «όποτε αποφασίζω να κάνω μια τέτοια τρέλα και συμπαραστέκονται πάντα».
Η ίδια έχει ξεκινήσει εδώ και δυόμισι χρόνια περίπου … να ανεβαίνει στα βουνά και κυριολεκτικά δηλώνει «άλλος άνθρωπος». Πριν ασχοληθεί με το βουνό, όπως λέει, ήταν ένας άνθρωπος διαφορετικός: παχουλή και κάπνιζε πολύ. Σήμερα, βρίσκεται πλέον σε μια άλλη διάσταση και στόχος της είναι να ανέβει στις Seven Summits – στις επτά κορυφές των επτά Ηπείρων. Ήδη, έχει ξεκινήσει και τον περασμένο Αύγουστου 2021 είχε ανέβει στο Ελμπρούς στον Καύκασο ύψους 5.642 μέτρα (η υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης) και στις 7 Ιανουαρίου 2022, ανέβηκε στο Κιλιμάντζαρο σε ύψος 5.895, η υψηλότερη κορυφή της Αφρικής και τέταρτη κατά σειρά υψηλότερη κορυφή στον πλανήτη.
Όπως λέει η ίδια στον «Πρωινό Τύπο», όλα ξεκίνησαν με τον Covid και τους σεισμούς που είχαν γίνει στην περιοχή της Λάρισας όπου ζει με στόχο «να νιώσω πιο ζωντανή».
Προετοιμασία
Στην ερώτηση αν όλα αυτά έγιναν μετά από κάποια έντονη προπόνηση, σχετική προετοιμασία, η ίδια σημειώνει:
«Είχα μια έντονη γενικά προπόνηση. Το ότι είμαι δυόμιση χρόνια στο βουνό, δεν σημαίνει ότι δεν προπονούμαι. Προπονούμαι δυο φορές την εβδομάδα, ανεβαίνω στο βουνό και πριν από τη Ρωσία, έκανα και 6 μήνες πολύ σκληρή και καθημερινή προπόνηση, Τώρα για το Κιλιμάντζαρο ήταν αρκετά έτοιμο το σώμα μου, βοήθησα λίγο παραπάνω και έτσι ξεκίνησα».
Στην ερώτηση αν πήγε με κάποια αποστολή, εξηγεί ότι ήταν μια ομάδα από 7 Έλληνες και έναν Άγγλο, οι περισσότεροι μέλη του ΕΟΣ Άμφισσας.
Η διαδρομή
Αναφορικά με τη διαδρομή στην ανάβαση προς την κορυφή, η κα. Πατιράκη σημειώνει:
«Ξεκινήσαμε την ημέρα της εορτής του Αη Γιαννιού – που είναι και η γιορτή του πατέρα μου. Η αλήθεια είναι ότι το Κιλιμάντζαρο δεν είναι τόσο τεχνικό βουνό. Δεν θέλει τόση πολλή αναρρίχηση. Αν και δεν δένεσαι γενικά, παρ’ όλα αυτά έχει αρκετά σημεία που θέλουν σκαρφάλωμα. Εμείς το λέμε Scrambling. Στο Scrambling χρησιμοποιείς πάρα πολύ τα χέρια σου.
Η όλη προσπάθεια ήταν να κρατήσει επτά μέρες. Αλλά επειδή είχαμε πρόβλημα με τον Covid και έπρεπε να προλάβουμε να κάνουμε μοριακά τεστ και να γυρίσουμε γρήγορα κάτω, γι’ αυτό έπρεπε να κάνουμε προσπάθεια να ανέβουμε ακόμα πιο γρήγορα. Για το λόγο αυτό συμπτύξαμε τρεις μέρες σε μία, που ήταν πολύ σκληρό για το σώμα μας. Να σκεφτείτε ότι περπατούσαμε 24ωρα ολόκληρα, τρώγαμε, κοιμόμασταν μια ώρα όρθιοι – που δεν κοιμόμασταν – και μετά ξεκινούσαμε.
Ένα βασικό μέρος που αφορά την ανάβαση, είναι το οξυγόνο. Εκεί στην κορυφή, είχαμε 68% λιγότερο οξυγόνο απ’ ότι σε μια φυσιολογική κατάσταση. Οπότε αυτό φέρνει πάρα πολλές δυσλειτουργίες στο σώμα και πολλούς κινδύνους. Μάλιστα ένας άνθρωπος πίσω από εμάς από μια ξένη αποστολή, δυστυχώς δεν άντεξε και έχασε τη ζωή του.
Δεν είναι εύκολη μια τέτοια ανάβαση. Υπάρχει πάντα κίνδυνος να μην γυρίσεις και οφείλεις να το ξέρεις αυτό. Η μεγάλη δυσκολία ειδικά για την καρδιά, για να μπορέσει να λειτουργήσει χωρίς οξυγόνο, χτυπάει πολύ έντονα και όταν πέφτεις να κοιμηθείς ακούς να χτυπά η καρδιά σου έντονα και τελικά δεν κοιμάσαι. Δεν ηρεμεί το σώμα ποτέ, γι’ αυτό και συνήθως γυρνάς πίσω 2-3 κιλά πιο αδύνατος. Γι’ αυτό και προσπαθούμε να τρώμε περισσότερο στην ανάβαση».
Μπορεί κάποιος να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος στο θέμα της αναπνοής, για την αντιμετώπιση της έλλειψης αρκετού οξυγόνου;
«Όσο καλός αθλητής κι αν είναι κάποιος, σίγουρα η προπόνηση βοηθάει πάρα πολύ σε όλα. Και σίγουρα όταν κάνεις αρκετή προπόνηση, παίρνεις πολύ περισσότερο οξυγόνο μέσα σου. Η νόσος του υψομέτρου που λέμε όμως, που αφορά εγκεφαλικό και πνευμονικό οίδημα, όσο καλός και να είσαι, αν το βουνό μπορέσει να σε χτυπήσει, θα σε χτυπήσει. Γι’ αυτό και έχουμε ακούσει σε μεγάλες αποστολές για πολύ καλούς αθλητές, να πεθαίνουν από τη νόσο του υψομέτρου. Κανένας δεν το ξέρει πότε θα συμβεί. Και σ’ εμάς, ένα μέλος από τα παιδιά που βοηθούσαν με τα πράγματα, ασθένησε και τελικά τον κατέβασαν στη βάση˙ ο οποίος ήταν ένας πολύ έμπειρος αναβάτης, καθώς ανεβαίνει συνέχεια. Ωστόσο τον χτύπησε η νόσος του υψομέτρου και κατέβηκε».
Είπατε ότι τον κατέβασαν κάποιοι. Υπάρχουν κάποιες ομάδες που βοηθούν τους αναβάτες κατά τη διαδρομή;
«Υπάρχει αρχικά ένα ελικόπτερο που μπορεί να φτάσει σε κάποια camp απ’ αυτά που μένουμε, υπάρχει μέχρι ένα σημείο που μπορεί να φτάσει ένα τζιπάκι μόνο για ώρα ανάγκης και κατά τη διάρκεια της ανάβασης, βλέπεις παντού φορεία με μια ρόδα που μπορείς να κουβαλήσεις ένα άτομο σε περίπτωση που κάποιος δεν μπορεί να συνεχίσει».
Ποια είναι η διατροφή που κάνετε κατά τη διάρκεια της ανάβασης;
«Έχουμε μαζί μας κάποιους quarters και μάγειρες, οι οποίοι κουβαλάνε πράγματα και φαγητά γι’ αυτές τις ημέρες και γενικά μπορώ να πω ότι, ενώ στη Ρωσία είχαμε πολύ κακό φαγητό που μας ενόχλησε στο στομάχι, στην Αφρική όμως φάγαμε πάρα πολύ καλά. Μας μαγείρευαν υπέροχες γεύσεις. Κατά κύριο λόγο τρώγαμε υδατάνθρακες και λιγότερες πρωτεΐνες και λιγότερες φυτικές ίνες ώστε να μας βοηθάνε στην ανάβαση.
Φανταστείτε ότι ο υπεύθυνος εκεί, ήταν τόσο αυστηρός με το φαγητό, που καθόταν πάνω από το κεφάλι μας και φώναζε να φάμε κι άλλο, για να καταφέρουμε να ανέβουμε. Γιατί ήταν πολλές οι ώρες που περπατούσαμε και πολλές μέρες».
Τι είναι αυτό που κυρίως χρειάζεται για να ανέβεις σε μια τέτοια κορυφή;
«Αυτό που θεωρώ πολύ σημαντικό, είναι αυτό που λένε ότι η ορειβασία χρειάζεται καλά πνευμόνια για την ανάβαση και καλά πόδια για την κατάβαση. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην ορειβασία, είναι το μυαλό. Δηλαδή, στο βουνό ανεβαίνεις με 50% σώμα και 50% μυαλό. Είχαμε πολλές δυσκολίες να αντιμετωπίσουμε μπροστά μας, κι αυτό που χρειαζόταν ήταν καλό μυαλό και καλό στομάχι. Να έχεις σθένος, αντοχή, η Αφρική γενικά θέλει να έχεις γερό τσαμπουκά να την αντιμετωπίσεις.
Το σημαντικό είναι λοιπόν το μυαλό και σ’ αυτό πρέπει να εκπαιδευτεί καλά κάποιος για μια τέτοια αποστολή.
Ένα άλλο που θεωρώ πολύ σημαντικό, είχα πάντα πολλά κιλά και κάπνιζα πάντα πάρα πολύ. Σ’ αυτό που με βοήθησε το βουνό, είναι ότι άλλαξε ο τρόπος ζωής μου και στο φαγητό μου, έκοψα το τσιγάρο, το αλκοόλ και εν πάση περιπτώσει, το βουνό σου μαθαίνει ότι όλα αλλάζουν και όλα είναι εφικτά. Ότι δηλαδή τίποτα δεν είναι απραγματοποίητο. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και απραγματοποίητο.
Και να πω την αλήθεια, όταν έφτασα στην Αφρική και από μακριά είδα το Κιλιμάντζαρο, είπα μέσα μου ότι, αυτό το βουνό δεν το ανεβαίνεις ποτέ και με τίποτα. Τελικά, σιγά-σιγά και βήμα-βήμα, φτάνεις επάνω και έχεις μια φοβερή εμπειρία που δεν θα ξεχάσεις ποτέ».
Στα ελληνικά βουνά προφανώς έχετε ανέβει. Ποιο είναι εκείνο που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εσάς;
«Εγώ αγαπώ πάρα πολύ τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο. Είναι βέβαια και πολύ κοντά στην πόλη μου και στα οποία περπατάω συχνά εκεί. Ο Όλυμπος όμως έχει μια ιδιαίτερη ενέργεια που όλοι ξέρουμε. Ωστόσο θα σας πω ότι, δεν υπάρχει βουνό που να πήγα και να μην βρήκα ομορφιά και ζεστασιά και υπέροχες εικόνες.
Τι θα λέγατε σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει ή μόλις ξεκινάει τις αναβάσεις στο βουνό;
«Αυτό που θα έλεγα είναι ότι, πρώτον, ποτέ δεν είναι αργά. Το βλέπω αυτό και στο τρέξιμο στους Μαραθωνίους. Έχει ανθρώπους 80 και 90 χρόνων που τρέχουν. Σίγουρα, η αρχή είναι πάντα δύσκολη. Όσοι κάνουν βουνό, ξέρουν ότι το πρώτο βήμα είναι το μόνο ουσιαστικά δύσκολο. Το να σηκωθείς από τον καναπέ και να ντυθείς για να φύγεις, είναι το πιο δύσκολο. Από εκεί και πέρα όλα είναι πανέμορφα. Το βουνό σε ηρεμεί, σε γεμίζει οξυγόνο, σου αδειάζει το κεφάλι, σου γεμίζει την ψυχή και τα μάτια και σίγουρα, κανένα βουνό δεν μπορεί να είναι όμορφο, χωρίς καλή παρέα. Η κοινωνικότητα και οι ανθρώπινες σχέσεις στο βουνό, είναι ό,τι μεγαλύτερο κέρδος μπορεί να έχουμε από ένα βουνό και από τη ζωή μας όλη».
Πώς νιώθετε όταν κατακτάτε μια κορυφή; Τι είναι εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία σ’ αυτή την προσπάθεια;
«Δεν κατακτιέται καμιά κορυφή. Δεν είναι θέμα κατάκτησης. Τα βουνά είναι εκεί, δεν περιμένουν να τα κατακτήσουμε. Αλλά κατακτιούνται σίγουρα προσωπικά θέματα. Στην ουσία γνωρίζουμε τον εαυτό μας μετά από μια μεγάλη προσπάθεια. Για να πω την αλήθεια, αν μου έλεγε κάποιος πριν ένα χρόνο τι θα έκανα σήμερα, θα έλεγα ότι με κοροϊδεύει. Ούτε ως ένα παχουλό παιδί ή καπνίστρια που ήμουν, θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα ανέβει σήμερα σε δύο από τις υψηλότερες κορυφές του πλανήτη.
Στην ορειβασία υπάρχουν οι επτά ψηλότερες κορυφές των επτά ηπείρων Seven Summits.
Εγώ δεν φανταζόμουν ότι θα ανέβαινα στον Όλυμπο, όχι ότι θα ανέβαινα σε δύο από τις επτά ψηλότερες κορυφές του κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι συνεχίζουμε δυναμικά. Ήδη ετοιμάζομαι και είμαι κοντά στο να οργανώσω τις επόμενες δύο αποστολές».
Τέλος, ερωτώμενη για τους επόμενους στόχους, η ίδια έχει δυο εκδοχές: «Η μία εκδοχή είναι να πάω στη Νέα Ζηλανδία και η άλλη είναι, πριν συνεχίσω για την τρίτη ψηλότερη κορυφή από το Seven Summits, να πάω στο Έβερεστ και να φτάσω ή στη βάση ή να φτάσω στο Island Peak που είναι περίπου στα 6.200 μέτρα».
