ΒΑΒΕΛ
Θανάσης Πολυμένης
Μια Συνταγματική Αναθεώρηση θα μας σώσει;
ΤΙ ΕΙΝΑΙ εκείνο που θέλει ο κόσμος σήμερα; Τι είναι εκείνο που θα ήθελαν να έχουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες; Τι είναι εκείνο που ενδιαφέρει τους αλλοδαπούς που διαμένουν στη χώρα εδώ και πολλά χρόνια, δουλεύουν, έχουν οικογένειες, πληρώνουν φόρους και στέλνουν τα παιδιά τους σε ελληνικά σχολεία; Μια πρώτη απάντηση είναι απλή: έναν καλό τρόπο διαβίωσης. Καλύτερη ποιότητα ζωής. Βελτίωση της καθημερινότητας! Και αν το προχωρήσουμε λίγο παραπέρα βέβαια, μιας και το ένα είναι συνάρτηση του άλλου, να υπάρχουν δουλειές για τον κοσμάκη, ικανοποιητικοί μισθοί, φθηνά προϊόντα στην αγορά, ενοίκια ικανοποιητικά στην αντιμετώπισή τους και άλλα διάφορα.
Και να που μια μέρα, ελάχιστο διάστημα πριν από τις εκλογές, προέκυψε ζήτημα Συνταγματικής Αναθεώρησης. Πώς έτσι άραγε και γιατί τώρα από τον Αλέξη Τσίπρα; Το παιχνίδι μπορεί να είναι άπλο: μπορεί να επιδιώκει αλλαγή της πολιτικής ατζέντας, καθώς υπάρχουν θέματα που καίνε. Μπορεί να επιδιώκει να φέρει κοντά του και να ανοίξει «κουβέντες» με πολιτικούς αρχηγούς και άλλα πρόσωπα που τον ενδιαφέρουν για το επόμενο πολιτικό σκηνικό. Μπορεί να θέλει να «προσθέσει πινελιές» στη δημοκρατία που επιδιώκει να έχει.
Τι γνωρίζουμε όμως για την Συνταγματική Αναθεώρηση. Πόσο εύκολα γίνεται και πόσο άμεσα μπορούν να ψηφιστούν και να περάσουν οι προτάσεις μιας κυβέρνησης; Και τελικά, πόσο πραγματικά απασχολεί τον απλό κόσμο, όλους εμάς τους καθημερινούς πολίτες που αναλώνουμε μεγάλο μέρος της ζωής στη δουλειά, στο σπίτι, στο καθημερινό τρέξιμο, στους φόρους και σε πολλά άλλα;
Για να κινηθούν οι διαδικασίες όπως προβλέπεται από το ίδιο το Σύνταγμα, απαιτείται η υπογραφή 50 βουλευτών, οι οποίοι καταθέτουν αίτημα και συγκροτείται η αρμόδια Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος, η οποία και επεξεργάζεται τις προτάσεις των κομμάτων.
Το Ελληνικό Σύνταγμα είναι αυστηρό και η αναθεώρηση δεν είναι εύκολη, καθώς προβλέπεται μια «διφασική» διαδικασία, που αποτελείται από τρεις ψηφοφορίες, στις οποίες πρέπει να παρεμβάλλονται μάλιστα και εθνικές εκλογές και η αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών (180).
Αναλυτικότερα αφού τελειώσει τις εργασίες της, η επιτροπή Αναθεώρησης καταθέτει τη πρότασή της στην Ολομέλεια για τα άρθρα του Συντάγματος που θα τεθούν υπό αναθεώρηση. Στη συνέχεια και σε διάστημα ενός μήνα, πραγματοποιούνται δύο ψηφοφορίες. Τα άρθρα στις ψηφοφορίες που θα συγκεντρώσουν τις 180 ψήφους, θα πρέπει να λάβουν την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών (151) σε αυτή που θα ακολουθήσει των εθνικών εκλογών.
Αντίθετα τα υπόλοιπα θα πρέπει να λάβουν την ενισχυμένη πλειοψηφία των 180 στην τρίτη και τελευταία ψηφοφορία. Όμως λόγω της διαμεσολάβησης των εθνικών εκλογών ενδέχεται ν’ αλλάξουν και οι πολιτικοί συσχετισμοί και ως εκ τούτου το περιεχόμενο (όχι τα άρθρα) των αναθεωρητών διατάξεων.
Είναι φανερό λοιπόν, ότι όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι για το θεαθήναι. Κυρίως εκ μέρους της κυβέρνησης, μιας και δεν θα μπορέσει ούτως ή άλλως να υποστηρίξει τα άρθρα που θέλει να αναθεωρήσει. Η αυξημένη πλειοψηφία που χρειάζεται, ακόμα και αν την έχει από αυτή την Κοινοβουλευτική περίοδο – που είναι αρκετά δύσκολο – είναι μάλλον αδύνατον να την έχει από την επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει το 2019!
Πρόκειται για μια παρτίδα σκάκι, η οποία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για λίγους. Και αφήστε τους να λένε ότι ο κόσμος, εκεί έξω, στις δουλειές, θα έχει συμμετοχή σ’ αυτό; Πώς θα έχει συμμετοχή; Με ποια λογική και κυρίως με ποια διαδικασία; Μέσω της πληρωμής του ΕΝΦΙΑ; Μέσω των δόσεων που αναγκάζεται να βάλει για να πληρώσει τη ΔΕΗ του; Ή μήπως του παραμυθιού που λέγονται εκλογές και κατευθύνονται μαζικά προς τις κάλπες;
Λοιπόν, το πρωτεύον σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι η Συνταγματική Αναθεώρηση, με ζητήματα όπως την κρατική ουδετερότητα στο θρήσκευμα ή η διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, ή η απλή αναλογική – αν και η τελευταία είναι σοβαρό ζήτημα που δεν πιστεύω ότι θα τολμούσαν ποτέ να την εφαρμόσουν!
Η μόνη αναθεώρηση που χρειάζεται αυτός ο τόπος, είναι η κατάργηση του κομματικού πελατειακού κράτους, η πάταξη της διαφθοράς των πολιτικών και η μη άλωση του κρατικού μηχανισμού από τους διεφθαρμένους πολιτικούς.
