Ο Δραμινός καλλιτέχνης Λευτέρης Τούλης μιλάει στον «Π.Τ.»

Μια τοιχογραφία που αλλάζει

την όψη της πόλης μας…

«Γενικότερα αντιμετωπίζω τα πράγματα σαν παρατηρητής…»

«Δεν είναι τόσο η τεχνική σου και το τι ξέρεις να κάνεις, αλλά να το αγαπάς.

Αν το αγαπάς θα το κάνεις»

Του Θανάση Πολυμένη

ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ τοιχογραφία, έκανε αυτές τις μέρες την «εμφάνισή» της στην πόλη της Δράμας. Πρόκειται για μια οικοδομή επί της οδού Ηφαιστίωνος, ιδιοκτησίας του Δραμινού εμπόρου Παναγιώτη Καρυπίδη, στον τοίχο της οποίας ζωγράφισε ένα καταπληκτικό θέμα, ο επίσης Δραμινός καλλιτέχνης, Λευτέρης Τούλης.

Το μεσημέρι της Τετάρτης 23 Δεκεμβρίου, ο Λευτέρης Τούλης, μπροστά από το έργο του, το οποίο ολοκληρώνεται σήμερα, ευγενώς δέχθηκε να μιλήσει στον «Πρωινό Τύπο». Όπως λέει, το να ζωγραφίσει ένα έργο τόσο μεγάλων διαστάσεων, ήταν ένα από τα παιδικά του όνειρα και σήμερα πραγματοποιήθηκε.

Στο έργο του, απεικονίζεται αριστερά ένα από τα παλιά χαρακτηριστικά σπίτια της Δράμας, και στο φόντο δεξιά μας δύο κιονόκρανα από την αρχαιότητα. Σε πρώτο πλάνο, ένα αρχαιοελληνικό πρόσωπο, όπως τα χαρακτηριστικά αγάλματα της αρχαιότητας, με το χρώμα του μαρμάρου, ενώ το ένα χέρι που κρατάει μια ράβδο είναι χρωματισμένο στο χρώμα του δέρματος. Λες και αναδύεται μέσα από το χρόνο. Ο άνθρωπος της αρχαιότητας, φοράει μια μάσκα, σύμβολο των καιρών και όχι μόνο, σε μια προσπάθεια να επιβιώσει.

Όπως λέει στον «Π.Τ.», πρόκειται για μια δύσκολη διαδικασία, μέσα από την οποία, ο ίδιος, απαντάει καθημερινά στα ερωτήματα που τον βασανίζουν. Ο Λευτέρης Τούλης, έχει τελειώσει τη Σχολή Καλών Τεχνών, είναι ένας από τους πλέον αξιόλογους ζωγράφους και έχει παρουσιάσει έργα του σε εκθέσεις.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα για να φιλοτεχνήσεις αυτό το έργο;

«Πρόκειται για μια ιδέα που έχω εδώ και πολλά χρόνια στο μυαλό μου. Από μικρό παιδί ήθελα να κάνω μια τέτοια τοιχογραφία σ’ αυτή την κλίμακα. Βρέθηκε πλέον η ευκαιρία, μαζί με τον Παναγιώτη Καρυπίδη, ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας, μου έκανε την πρόσκληση στο να ζωγραφίσω το κτίριο. Εννοείται πως δέχτηκα να το κάνω. Περίμενα πως και πως αυτή τη στιγμή».

Τι βλέπουμε στο έργο σου;

«Το έργο έχει να κάνει με την καθημερινότητα που ζούμε και τις τελευταίες μέρες αλλά και γενικά. Υπάρχουν κάποια κτίρια της Δράμας μέσα, κάποιες αρχαίες κολώνες από τον πολιτισμό που είχαμε και είναι αναφορά στον αρχαίο πολιτισμό και στο σήμερα.

Πρόκειται για ένα πλέξιμο ιδεών. Γενικότερα αντιμετωπίζω τα πράγματα σαν παρατηρητής. Αυτό είναι που μου είχε πει κάποτε ο καθηγητής μου στη Σχολή Καλών Τεχνών, ότι οι ζωγράφοι και γενικά οι καλλιτέχνες, είμαστε παρατηρητές της ζωής, της κοινωνίας γύρω μας. Οπότε, θέλοντας και μη και ό,τι βγάζουμε προς τα έξω, ζωγραφίζουμε ή φωτογραφίζουμε, είναι μια πτυχή της παρατήρησης της καθημερινότητάς μας».

Βλέπουμε εδώ μια αρχαιοελληνική κεφαλή και φοράει μια μάσκα. Θέλεις να μας πει περιγράψεις το έργο σου;

«Η μάσκα παραπέμπει στην κατάσταση που βιώνουμε με το όλο θέμα του Covid-19, και γενικότερα με τους ιούς, τα χημικά, με τη βιομηχανία, με τα πάντα. Η μάσκα πλέον έχει γίνει το μπουφάν μας, η μπλούζα μας. Είναι σαν ο αρχαίος αυτός Έλληνας, να ήρθε στην εποχή μας σήμερα και προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από αυτή την κατάσταση».

Έχεις ασχοληθεί με τέτοιας κλίμακας έργο άλλη φορά;

«Πρώτη φορά είναι που κάνω τέτοιας κλίμακας έργο. Στο παρελθόν έχω κάνει τοιχογραφίες, αλλά ποτέ τέτοιας κλίμακας.  Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μιλάω συνέχεια με τον εαυτό μου εκεί πάνω. Αυτό που έλεγα, είναι ότι θέλει guts – κότσια, δηλαδή να ξεπεράσεις τις φοβίες σου και αυτό έχει το ενδιαφέρον του. Είναι σαν να πολεμάς κι εσύ.

Καμιά φορά ξυπνάω το πρωί και αισθάνομαι έτοιμος να πολεμήσω. Αντιμετωπίζω πολλά προβλήματα συνεχώς και πρέπει να δίνω συνεχώς λύσεις.

Στην πραγματικότητα, όλο αυτό που γίνεται, είναι χιλιάδες ερωτήματα. Ανά πάσα στιγμή, ανά πάσα πινελιά, σε κάθε ανεβοκατέβασμα με το μηχάνημα, είναι μια ερώτηση και δίνω μια απάντηση εκείνη την ώρα».

Βλέπουμε παντού διάφορα graffiti, πολλά απ’ αυτά δεν έχουν καν θέμα. Ποια είναι η άποψή σου γι’ αυτά; Και μαζί μ’ αυτό, να ρωτήσω πώς βλέπεις το έργο αυτού του καλλιτέχνη του Banksy, που έγινε παγκόσμια γνωστός και ο στόχος του είναι να κάνει ένα πολιτικό σχόλιο.

«Μου έκανες τρεις ερωτήσεις μαζί τώρα. Όσον αφορά τα  graffiti που βλέπουμε του τύπου «βρωμιές», ο καθένας εκφράζει την άποψή του. Επανέρχομαι σ’ αυτό που είπα ότι, αν είναι ωραίο ή όχι για τον καθένα είναι διαφορετικό, όπως κι αυτή η «βρωμιά» για σένα, για κάποιον έχει νόημα και λέει ναι ρε γαμώτο…

Εννοείται πως έχω περάσει κι εγώ απ’ αυτή τη φάση και πάρα πολύς κόσμος που ασχολείται. Είναι ακριβώς όπως όταν είσαι μωρό παιδί και σου λέει η μάνα σου να μην κάνεις κάτι, είναι επικίνδυνο κι εσύ πας και το κάνεις και κρυφογελάς μέσα σου που έκανες την γκάφα σου και σε δέρνει. Παίρνεις εσύ εκείνη την ικανοποίηση και την ευχαρίστηση, ότι, έκανα κάτι που δεν έπρεπε να το κάνω. Είναι καθαρά ένα παιδιάστικο παιχνίδι θα έλεγα.

Τώρα για κάποιους όπως ο Banksy, το πήραν αυτό το παιχνίδι και το μετέφρασαν σε τέχνη για να προβληματίσουν τον κόσμο. Διαφέρει από το να γράψεις ένα paok ole, δεν μπορώ να τα βάλω όλα σε ένα τσουβάλι. Όλο αυτό νομίζω ότι είναι ένα παιχνίδι, είναι μια γκάφα. Κι εγώ το έχω κάνει. Μ’ έχουν πιάσει και πέρασα και κρατητήριο… εννοείται πως το έκανα. Εντάξει, δεν είναι τίποτα!

Χαίρομαι που πήρε τέτοια έκταση το θέμα με τον Banksy, γιατί έδωσε την ευκαιρία και τη δυνατότητα στον κόσμο, να απομυθοποιήσει όλο αυτό και να ξεκινήσουν οι άνθρωποι να το βλέπουν καλλιτεχνικά και να μην λερώνουν απλά ένα ντουβάρι, αλλά να κάνουν κάτι ενδιαφέρον˙  το οποίο αν προσέξεις, με τα χρόνια έχει αλλάξει. Δεν βλέπεις τόσες πολλές μουτζούρες, αλλά πλέον βλέπεις καλλιτεχνήματα.

Βασικά ίσως και γι’ αυτό το λόγο να ξεκίνησε με ενός είδους αντίδραση, για να πάψει να είναι αντίδραση και «βρωμιά» και να είναι καλλιτεχνικό. Βλέπω μεγάλους ανθρώπους εδώ στη Δράμα –που είμαστε μια πόλη με μεγάλους ανθρώπους, δεν έχουμε φοιτητές κτλ. – και η αντιμετώπισή τους είναι εξαιρετική και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω να το κάνω».

Και για να κλείσουμε με ένα τεχνικό μέρος, τα χρώματα που χρησιμοποιείς εδώ τι είδους είναι, πώς δουλεύονται;

«Είναι πλαστικό χρώμα και σπρέι. Δεν δουλεύονται εύκολα, γιατί και ο τοίχος δεν είναι λείος, δεν έχει καθαρή επιφάνεια, οπότε δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Είναι και οι καιρικές συνθήκες, αλλά πρέπει να το πάρεις απόφαση. Το φιλοσοφώ συνεχώς αυτό το γεγονός.

Εννοείται πως όλα αυτά είναι επιρροές από άλλους καλλιτέχνες που έβλεπα πώς το έκαναν. Τώρα το κατάλαβα. Πρέπει να το αγαπάς! Αυτή είναι η απάντησή μου για το πώς θα το κάνεις. Νομίζω δεν είναι τόσο η τεχνική σου και το τι ξέρεις να κάνεις, αλλά να το αγαπάς. Αν το αγαπάς θα το κάνεις. Αν θα είναι ωραίο ή όχι, είναι κάτι που διίσταται. Το αγαπάω γι’ αυτό και μπορώ και το κάνω. Δεν λέω ότι το έχω ξεπεράσει…»