Το Μοναστηράκι στις εκδηλώσεις μνήμης
για τα θύματα της Βουλγαρικής θηριωδίας Σεπτέμβρη – Οκτώβρη 1941
Γράφει ο Βασλής Δημήτριος
Στις 29 Σεπτεμβρίου 2019 και στις 6 μ.μ. πραγματοποιήθηκε η επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο των αδελφών Μαίρης και Σταματίας Ζαχαροπούλου, Ελένης Μπρέζα, Χρηστάκου Ζεφαλή και Ιωάννη Μαυρίδη. Η επιμνημόσυνη δέηση πραγματοποιήθηκε από τον ιερέα παπα-Δημήτρη από το Μοναστηράκι και τον ιερέα Χριστόδουλο από την ιερά Μητρόπολη. Κατέθεσαν στεφάνια ο Αντιδήμαρχος Δράμας κ. Μιχάλης Τάσσου και η Πρόεδρος της Κοινότητος Μοναστηρακίου Κωνσταντίνα Κουσίνα και εψάλη ο Εθνικός Ύμνος απ’ όλους τους παραβρισκόμενους. Η τελετή έληξε μέσα σε μεγάλη συγκίνηση όταν περιληπτικά αναφέρθηκα στα γεγονότα εκείνων των αποφράδων ημερών.
Μπορεί να έλειπαν οι επίσημοι από την δέηση αλλά ήταν εκεί οι συγγενείς των θυμάτων και πολλοί κάτοικοι από το Μοναστηράκι. Έλειπε και πάλι η Φιλαρμονική του Δήμου, αλλά ήταν τουλάχιστον σημαιοστολισμένος ο ιερός αυτός τόπος που φιλοξενεί πέντε Ελληνόπουλα, όλοι κάτω των 30 ετών, που μας υποχρεώνει να θυμόμαστε και να μην ξεχνάμε τις χιλιάδες αθώα θύματα της Βουλγαρικής Κατοχής που η μόνη κατηγορία που είχαν ήταν ότι ήταν Έλληνες.
Η εξέγερση της Δράμας ήταν η πρώτη στην Ελλάδα κατά των φασιστικού άξονα. Ονομάστηκε στα πρώτα χρόνια επανάσταση, μετά σφαγές, και ύστερα προβοκάτσια για να υποβαθμίσουν την αιματοθυσία της πρώτης Αντίστασης της πατρίδος μας. Ύστερα την μιμήθηκαν σε όλη την επικράτεια της πατρίδας μας που την πλάκωνε η Γερμανοιταλοβουλγαρική σκλαβιά – Κατοχή. Απεδείχθη από τον κ. Σπυρίδωνα Σφέτα, καθηγητή νεοτέρας και σύγχρονης ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου ότι δεν τίθεται θέμα προβοκάτσιας. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι τα θύματα ήταν στα χωριά του κάμπου και επί το πλείστον πρόσφυγες είναι απληροφόρητοι και ανιστόρητοι για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη απρεπή. Επίσης δεν υπήρχαν οι πρόσφυγες το 1912 – 1913, ούτε το 1916 – 1918, όπως έγιναν τα φρικτά ιστορικά εγκλήματα και εξορίες εις βάρος των ντόπιων Ελλήνων. Διότι το Δοξάτο κύρια, η Χωριστή, η Προσοτσάνη, το Μοναστηράκι, η Μικρόπολις, η χαριτωμένη γραμμένη Καλή Βρύση, Παγονέρι, Βώλακας, Αλιστράτη, Αγγίστα, Περιθώρι, Κορμίστα, χωριά του Παγγαίου, Κύργια, Αδριανή, Νικηφόρος, ψηλή Ράχη, περιοχή Παρανέστιου και Νευροκοπίου που δεν ήταν επί το πλείστον πρόσφυγες, ούτε ήταν χωριά του κάμπου όπως ο Βαθύλακκος που κατεστράφη εκ θεμελίων και τον κατέκαυσαν διότι δεν βρήκαν ούτε έναν να εκτελέσουν.
Η αλήθεια είναι ότι όσα χωριά θεωρήθηκαν επαναστατημένα από τους Βουλγάρους εφάρμοσαν τα αντίποινα για να εκφοβίσουν τους κατοίκους και έπειτα να τους εκβουλγαρίσουν, αφού θεωρούσαν τον τόπο μας Βουλγαρική επικράτεια. Ένα παράδειγμα για τον ισχυρισμό μου οι Βούλγαροι στρατιώτες πέρασαν από την Μπάφρα και Ηλιοκώμη και δεν πείραξαν κανέναν που ήταν στο σύνολό τους πρόσφυγες στην Μπάφρα και ανάμεικτοι στην Ηλιοκώμη, διότι δεν θεωρήθηκαν επαναστατημένα χωριά. Στην Κορμίστα που ήταν δίπλα τους και ήταν επί το πλείστον ντόπιοι, δολοφόνησαν όσους άνδρες βρήκαν στο χωριό και γύρω από αυτό, τους παγίδευσαν με το πρόσχημα ότι θα τους έβγαζαν λόγο οι Βουλγαρικές αρχές στην πλατεία. Όσοι τους πίστεψαν εκτελέστηκαν στο υπόγειο της Κοινότητας. Από τους 130 γλίτωσαν οι 29 πολυτραυματίες και πέθαναν οι περισσότεροι σύντομα. Ένας από τους διασωθέντες, ο Ανέστης Ιντζές ήταν μόλις 27 ετών και πέθανε στα 102 του χρόνια. Βλέπουμε τη δίψα για ζωή. Ο δεύτερος που διέφυγε από τη φάλαγγα είναι ο Χατζηνικολάου Νικόλαος ο οποίος είναι σήμερα 94 ετών και βρισκόταν την 1η Οκτωβρίου του 2019 στην επιμνημόσυνη δέηση Κορμίστας με τον οποίο συνομίλησα.
Θέλω να επισημάνω τα εξής: τα κανάλια τηλεόρασης δεν ανεβαίνουν ποτέ στα μνημεία Κορύλοβου και Μοναστηρακίου, αφού γεμίζουν τις φαρέτρες τους από δηλώσεις των επίσημων για τις ειδήσεις του καναλιού τους στο κέντρο της πόλης. Αν όμως πήγαιναν στα παραπάνω δύο μνημεία θα μπορούσαν να πάρουν συνεντεύξεις εκτός από τους επίσημους και από τους λίγους απομείναντες συγγενείς των θυμάτων.
Όταν ήταν Δήμαρχος ο κ. Μαργαρίτης Τζίμας του πρότεινα να μαγνητοφωνηθούν τα θλιβερά εκείνα γεγονότα από τους ανθρώπους που έζησαν και έχασαν τους ανθρώπους τους και επιπλέον να γίνει ένα Μουσείο για να τιμηθούν οι χιλιάδες νεκροί από τα Βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής. Μου απάντησε «μου φαίνεται σωστή η ιδέα σου» δεν έγινε όμως τίποτε. Προχθές κάνοντας παρέμβαση ο πρώην Δήμαρχος κ. Θωμάς Μαργαρίτης στο κανάλι Δράμας δήλωσε «ντρέπομαι γιατί δεν κάναμε ένα Μουσείο στη Δράμα όπως σε άλλα μέρη της χώρας μας». Ας ευχηθούμε «ποτέ δεν είναι αργά».
Παραθέτω παρακάτω τα ονόματα των Βουλγαρικών αρχών που αποφάσισαν για τις σφαγές της Δράμας. Αφού ακολούθησαν συσκέψεις στη Νομαρχία, όπου παραβρέθηκαν, εκτός από τον Νομάρχη Δράμας Γκεόργκι Γκεοργκίεφ, ο Διοικητής της Μεραρχίας Δράμας Συνταγματάρχης Μιχαήλοφ, ο Διοικητής χωροφυλακής Δράμας Ντιμήτρι Πέϊτεφ, ο Διοικητής Πυροβολικού Δράμας Ατανάσο Σλαβώφ, ο Διοικητής Ασφάλειας Δράμας Στέπαν Μαγκλάνσκυ, ο Δήμαρχος Δράμας Περβάν Παντζάρωφ, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Παπα-Γκεόργκι Μπόνεφ και ο εκπρόσωπος του Κομιτάτου Λούμπεν Τσέχωφ, με εκτελεστή τον Συνταγματάρχη Μιχαήλ Μπεκιάρωφ φυσικά με έγκριση της Σόφιας τα εγκλήματα που διεπράχθησαν από τους Βουλγάρους εις βάρος των αθώων Ελλήνων που ακολούθησαν σε 25 χωριά του Νομού Δράμας. Στα υπόλοιπα χωριά που δεν διαπράχθησαν σφαγές δεν σημαίνει ότι δεν υπέστησαν τα δεινά της Βουλγαρογερμανοιταλικής Κατοχής, ούτε κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια αλλά αντιστάθηκαν με τον τρόπο τους και αυτοί μέχρι την απελευθέρωση.
Απορώ γιατί οι αρμόδιοι της Δράμας δεν στέλνουν τα γεγονότα στα κεντρικά Μέσα Ενημέρωσης για να μάθουν όλοι οι Έλληνες ότι το 1941 πέρασαν οι κατακτητές Βούλγαροι από το Νομό Δράμας και άφησαν τις καταστροφές, το πένθος και την ορφάνια. Τέλος να συγχωρούμε όμως να μη ξεχνάμε ποτέ. Διότι αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν δεν θα έχουν καλό μέλλον.
