Ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ
Στρατηγός Κωνστ. Φλώρος
συγχαίρει τον Δραμινό Μάριο Γιαννάκου
Ο Μάριος Γιαννάκου την Παρασκευή 19 του μηνός πάτησε στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου, στην κορυφή του Έβερεστ. Λίγο πριν αναχωρήσει από την Ελλάδα ο Μάριος Γιαννάκου, είχε συναντηθεί μεταξύ άλλων με τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Κωνσταντίνο Φλώρο, ο οποίος του δώρισε τα λάβαρα του ΓΕΕΘΑ και της ΔΕΠ, προκειμένου να τα καρφώσει μαζί με την ελληνική σημαία στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου.
Ο Μάριος Γιαννάκου, υπηρέτησε ως καταδρομέας στον Ελληνικό Στρατό και κάποια στιγμή μετά τη θητεία του, ξεκίνησε δρόμους αντοχής και υπεραποστάσεων.
Ο Δραμινός αθλητής υπεραποστάσεων κράτησε την υπόσχεσή του και η ελληνική σημαία, τα λάβαρα του ΓΕΕΘΑ και της ΔΕΠ, βρίσκονται στην κορυφή του κόσμου!
Ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Στρατηγός Κ. Φλώρος με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφέρει: «Η ελληνική σημαία, το ΓΕΕΘΑ και η ΔΕΠ στη σκεπή του κόσμου! Στην πιο ψηλή κορυφή του Έβερεστ! Μάριε Συγχαρητήρια! Ψηλά οι Σημαίες! Μαζί σου!
Ο Τολμών Νικά!!».
Μ. Γιαννάκου: «Δε θα πεθάνω εδώ σήμερα…»
Ο Δραμινός αθλητής υπεραποστάσεων Μάριος Γιαννάκου, ο οποίος τις προηγούμενες ημέρες με την ομάδα του κατέκτησαν την υψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Έβερεστ, με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, περιγράφει τις συνθήκες και τα συναισθήματα που κατέκλυζαν όλη την ομάδα μέχρι την κορυφή αλλά και την κατάβασή τους.
Αρχικά περιγράφει την σωματική και ψυχική εξουθένωση που ένιωθαν όλοι, καθώς οι συνθήκες ήταν αντίξοες με ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες και ομίχλη, κατά τη διάρκεια της νύχτας όπου επιχειρούσαν την ανάβαση προς τη «Ζώνη του Θανάτου».
«Ο Νάγκα, ο υπεύθυνος των Sherpa φωνάζει να ετοιμαστούμε για την τελική μας ανάβαση στην κορυφή ξεκινώντας από το camp4. Ήμασταν εξουθενωμένοι σωματικά και πνευματικά από τις δύσκολες ημέρες που προηγήθηκαν. Ήμασταν άυπνοι σχεδόν 1 ημέρα. Το να βγούμε έξω από την σκηνή στο πολικό ψύχος και τον αέρα φάνταζε σαν κόλαση στα μάτια μου. Όχι ότι μέσα στην σκηνή το κρύο ήταν λιγότερο.
Ετοιμαζόμαστε, αγκαλιαζόσαστε και ξεκινάμε. «Ως το τέλος» λέει ο ένας στον άλλο. Ξεκινάμε να περπατάμε. Σκοτάδι. Βλέπω ψηλά τους φακούς από τους πρώτους ορειβάτες που ξεκίνησαν πριν ώρα. «Πως θα φτάσουμε εκεί πάνω Θεέ μου;» αναρωτιέμαι.
Προσπαθώ να διώξω τις αρνητικές σκέψεις και τις αμφιβολίες οι οποίες εδώ πάνω μπορεί να σε σκοτώσουν.
Έχω στο μυαλό μου να τρώω και να ενυδατώνομαι γιατί ξέρω καλά από τους αγώνες ότι η πτώση έρχεται απότομα και εδώ δεν έχεις χρόνο να διορθώσεις το λάθος. Οι ανάσες βαριές όσο ανεβαίνουμε στην Ζώνη Θανάτου. Σκέφτομαι ότι τώρα το παιχνίδι έχει αλλάξει. Ένα βήμα – δέκα ανάσες. Ένιωθες τα πνευμόνια σου να ξεριζώνονται. «Υπομονή, μη σκέφτεσαι, έχε πίστη».
Κάθε λίγα μέτρα που ανεβαίναμε η ανάσα μας άλλαζε. Σκεφτόμουν αν είναι δυνατόν η πυκνότητα του οξυγόνου να άλλαζε μόλις μέσα σε λίγα μέτρα. Και όμως είναι. Λέγεται «Ζώνη Θανάτου».
Τα βήματα όλων πιο αργά. Σαν να βλέπεις ανθρώπους δίχως ψυχή να κινούνται αργά.
Τεντώνω την ασφάλεια και το ζουμαρ μπροστά στο σταθερό σκοινί και αφήνω το σώμα μου πίσω να ξεκουραστεί για λίγα δευτερόλεπτα. Το κεφάλι σκυμμένο, ακούς όλων τις βαριές ανάσες».
Με δυνατό αέρα και το ρολόι να δείχνει μεσάνυχτα, ο Μάριος και η ομάδα του συνεχίζουν την υπερπροσπάθεια τους όπου εκτός από τις καιρικές συνθήκες, έχουν να αντιμετωπίσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό, να δώσουν κουράγιο και δύναμη ο ένας στον άλλον ώστε να συνεχίσουν.
«Η ώρα περνάει, πήγε 00:00. Δυνατός αέρας αρχίζει να μας χτυπάει από δυτικά. Το -30 γίνεται απευθείας με τον αέρα -40. Δε νιώθω τα άκρα μου. Τίποτα. Πρέπει να πάρω μια απόφαση γρήγορα. Αποφασίζω να συνεχίσω με την ομάδα μου. Ο Αβιαντ δε νιώθει το αριστερό του χέρι αλλά ούτε αυτός αναφέρει κάτι. Ρωτάει ο ένας τον άλλον πως είναι. Έχουμε περάσει τόσα πολλά οι 4 μας εδώ και δυο μήνες. Μια μικρή ομάδα πείσματα υπομονής δεμένα μεταξύ τους. Ποιος μπορεί να σπάσει ένα τέτοιο δεσμό;
Μένω τελευταίος, γίνομαι πιο αργός. Ξέρω τις δυνάμεις μου, δεν είναι ο ρυθμός αυτός για μένα. «Πρέπει να κρατήσω δυνάμεις» σκέφτομαι. Φτάνουμε στο Balcony, αλλάζουμε μπουκάλες οξυγόνου γρήγορα. Ο αέρας μας χτυπάει δυνατά και συνειδητοποιώ ότι είμαι σε φάση υποθερμίας. Κατευθυνόμαστε προς το South Summit. Η ώρα έχει πάει 3 το πρωί. Κρύο. Αέρας. Πόνος σε όλο το σώμα. Σκέφτομαι ότι σε μια ώρα ξημερώνει και όλα στην ψυχολογία μας θα αλλάξουν. Πρέπει να βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Το πρωί φως του ηλίου ξεπροβάλλει. Με πιάνουν τα κλάματα. Ξέρω ότι πλέον θα φτάσω πάνω αλλά δεν πρέπει να παρασύρω τον εαυτό μου. Έχω δρόμο ακόμη. Περνάμε το Hillary step. Βλέπω αριστερά έναν νεκρό. «Συγκεντρώσου» σκέφτομαι και όλα θα πάνε καλά».
Έχει ξημερώσει και η ομάδα πατάει στην κορυφή. Τα συναισθήματά τους είναι ανάμεικτα. Η ελληνική σημαία ξεπροβάλει στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου χάρη στον Μάριο, και ακολουθεί το τηλεφώνημα στους δικούς του ανθρώπους που περίμεναν εδώ πίσω στην Ελλάδα να ακούσουν ότι τα κατάφερε.
«08:20 πατάμε πρώτοι μαζί με τον Αβιάντ την κορυφή και ακολουθεί ο Ζλάτκο και ο Jason. Βγάζω την ελληνική σημαία για να βγάλω μια φωτογραφία. Επίσης την φωτογραφία του Ερμή και την σημαία που μου έφτιαξαν τα παιδιά από τις Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνα. Έχω μαζί μου δορυφορικό τηλέφωνο και ξέρω ότι περιμένει η κοπέλα μου οι φίλοι μου και οι γονείς μου τηλέφωνο. Προσπαθώ να καλέσω αλλά δεν νιώθω τα χέρια μου. Τελικά τα καταφέρνω και τους καλώ. Ξεκινώ γρήγορα. Πρέπει να κατέβουμε. Ο αέρας είναι δυνατός. Στο Hillary step παραπατάμε όλοι από την υποξία και την εξάντληση. Ο Ζλάτκο πέφτει σε έναν βράχο και προσγειώνεται δίπλα σε έναν νεκρό. Ανεβαίνει πάλι, τον σπρώχνω να ανέβει ένα ύψωμα γιατί δεν είχε δύναμη. Πιάνω το σκοινί δυνατά και το ανεβαίνω και εγώ. Βήματα αδύναμα από όλους. Σταματάμε και αλλάζουμε τις μπουκάλες οξυγόνου. Pemba Sherpa Naga Sherpa Sonam Sherpa Mingma Sherpa Nuru Sherpa κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν την κατάσταση. Βλέπω την απέναντι κορυφή και συνειδητοποιώ ότι είναι το μοναδικό μέρος που πρέπει να ανέβω και μετά μόνο κατάβαση. Βάζω τα δυνατά μου».
Ήρθε η ώρα της κατάβασης. Ο Μάριος αισθάνεται αδυναμία και συνειδητοποιεί στα 8.400 μ. ότι έχει μείνει από οξυγόνο. Δίνει κουράγιο στον εαυτό του και συνεχίζει μέχρι την επόμενη βάση του South Col όπου του παρέχουν οξυγόνο.
Υποθερμία, αφυδάτωση, κρυοπαγήματα, η απώλεια ενός φίλου στην κατάβαση, και τελικά η μετάβαση στο νοσοκομείο με ελικόπτερο, είναι κάποιες από τις συνθήκες που βίωσε έντονα ο Μάριος, και όπως αναφέρει και ο ίδιος: «Η ζωή κυλάει. Όλα προχωράνε..»
«Αρχίζουμε να κατεβαίνουμε όλοι. Ο καιρός χαλάει περισσότερο. Ομίχλη, χιόνι, αέρας. Τα πόδια έχουν γίνει πλέον ξύλα. Δεν νιώθω τίποτα. Ο Αβιάντ προπορεύεται. Ο Jason δυσκολεύεται πολύ αλλά είναι πίσω μάς ακόμη με όλους τους Sherpa να τον βοηθάνε. Πρέπει να κατέβουμε. Στα 8.400 στην ζώνη θανάτου νιώθω ξαφνικά αδυναμία, κόπωση και τάση για εμετό. Δε μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Συνειδητοποιώ ότι ο ρυθμιστής από την μπουκάλα οξυγόνου άνοιξε και πέταξε έξω όλο το οξυγόνο μου. Βρίσκομαι χωρίς οξυγόνο. «Στιγμιαία σκέφτομαι ότι θα πεθάνω εδώ μόνος». Βάζω την ασφάλεια στο επόμενο σταθερό σκοινί και αφήνω το σώμα μου να συρθεί για μέτρα. Δεν σκέφτομαι καθαρά, έχω χαλαρώσει ενώ το σώμα μου παίρνει ταχύτητα. «Τι κάνεις; Δε θα πεθάνεις εδώ σήμερα». Πιάνω το σκοινί δυνατά και επιβραδύνω. Καταλαβαίνω ότι η έλλειψη οξυγόνου έχει επηρεάσει την σκέψη μου. Αν αφεθώ, τελείωσα, σκέφτομαι. Έδωσα υπόσχεση και θα την τηρήσω. Θα γυρίσω πίσω. Σέρνομαι με το ζόρι ως την βάση του South Col. Ακολουθεί ο Nuru. Για κάποια στιγμή τον χάνω. Δε βλέπω μπροστά μου τίποτα. Αέρας και ομίχλη. Ψάχνω να βρω τις σκηνές μας. Κάθομαι κάτω και περιμένω. Δε ξέρω τι. Αποφασίζω να σηκωθώ και να περπατήσω προς την κατεύθυνση που πίστευα ότι είναι το camp. Βλέπω ξαφνικά έναν νεκρό στα αριστερά μου μέσα σε πρόχειρο φορείο. Σκέφτομαι ότι δεν χάθηκα. Έρχεται ο Nuru ξαφνικά και πάμε στις σκηνές μας. Ψάχνω την δική μου. Την πήρε ο αέρας. Μπαίνω σε άλλη σκηνή με τον Ζλάτκο. Τα μάτια μας έχουν γυρίσει από την υποθερμία. Μου φέρνει ο Σοναμ οξυγόνο. Συνέρχομαι αλλά είμαι φανερά αφυδατωμένος και τρέμω. Έχω να πιω νερό σχεδόν μισή μέρα. Ο πάγος στην στολή μου έχει λιώσει και έχει ποτίσει τα ρούχα μου. Η θερμοκρασία στην σκηνή είναι -20 με -25. Αντιλαμβάνομαι ότι θα πάθω πνευμονία αν δεν βρω το κουράγιο να ξεντυθώ και να βάλω κάτι στεγνό. Βάζω από μέσα ένα μπουφάν και βγάζω τα ποτισμένα ρούχα. Λαγοκοιμάμαι, φοβάμαι να κλείσω τα μάτια εντελώς μη μου συμβεί κάτι και δεν το καταλάβω. Το οξυγόνο μου κάποια στιγμή τελειώνει ξανά. Ξυπνάω τον Ζλάτκο με δυνατό χτύπημα. Με βλέπει ότι δε μπορώ να αναπνεύσω και κάνω εμετό ξανά. Βρίσκει γρήγορα έναν έξω από την σκηνή και μου φέρνουν οξυγόνο. Συνέρχομαι και πάλι. Μπαίνει ο Νάγκα μέσα στην σκηνή μας. Μας αναφέρει ότι ο Jason δε τα κατάφερε και πέθανε στο Balcony. Έμειναν μαζί του μέχρι το τέλος. Αγκαλιαζόμαστε και κλαίμε όλοι μαζί. Πρέπει να κατέβουμε χαμηλότερα. Βγάζω τις μπότες μου να δω τα πόδια μου. Όλα τα δάχτυλα μελανιασμένα από τα κρυοπαγήματα. Δε με νοιάζει καθόλου. Ξέρω ότι πρέπει να κατέβω. Καλούμε τον Dawa, χρειαζόμαστε διάσωση με ελικόπτερο. Πρέπει όμως να κατέβουμε χαμηλότερα στο camp 2. Μετά από 9 ώρες φτάνουμε. Στις 6 το πρωί έρχεται το ελικόπτερο και μας παίρνει. Γυρίζω και βλέπω την κορυφή. Εκεί είναι ακόμη ο φίλος μας σκέφτομαι. Δε μπορώ να το πιστέψω. Φτάνω με το ελικόπτερο στο νοσοκομείο. Αισθάνομαι σαν χρυσόψαρο μέσα σε γυάλα. Άλλος κόσμος. Βλέπω έξω από το παράθυρο κόσμο να πηγαίνει στην δουλειά του, παιδιά να γελούν, αυτοκίνητα και μηχανάκια να πηγαινοέρχονται. Η ζωή κυλάει. Όλα προχωράνε. Έτσι πρέπει και εμείς. Ευχαριστούμε τους οδηγούς μας και την εταιρία που έκαναν ο,τι ήταν δυνατόν».
