Το βιβλίο της Ρένας Τριανταφυλλίδου για τα πρώτα χρόνια του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους
«Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών
Μικρούς Μήκους Δράμας 1978-1987»
«Ο ρόλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Δράμας στην ίδρυση και εξέλιξη του θεσμού»
Του Θανάση Πολυμένη
ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ενδιαφέρον παρουσιάστηκε χθες, ένα νέο βιβλίο της Δραμινής δημοσιογράφου και συγγραφέως, Ρένας Τριανταφυλλίδου με τίτλο: «Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρούς Μήκους Δράμας 1978-1987 – Ο ρόλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Δράμας στην ίδρυση και εξέλιξη του θεσμού». Η εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου, έγινε χθες στις 14.00 το μεσημέρι στο αίθριο των γραφείων του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας.
Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε από την ίδια, στο πλαίσιο της καθημερινής εκδήλωσης, «αίθρια λογοτεχνικά μεσημέρια». Από τα αρνητικά στην παρουσίαση, είναι ότι στον χώρο του αίθριου του Φεστιβάλ, δεν υπήρχε ούτε ένα αντίτυπο βιβλίου!!!
Το βιβλίο αναφέρεται στη δεκαετία 1978 -1987, μια περίοδο κατά την οποία γεννήθηκε ο θεσμός του Φεστιβάλ, από λίγους,» αλλά πολλά υποσχόμενους ανθρώπους μιας επαρχιακής πόλης, που οραματίστηκαν μια κινηματογραφική αίθουσα γεμάτη κόσμο, μια προβολή ποιοτικών ταινιών, μα κυρίως την πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη ενός ξεχασμένου τόπου.»
Μιλώντας με τη κα. Τριανταφυλλίδου, μας εξηγεί κατ’ αρχάς πώς ξεκίνησε η ιδέα της για το βιβλίο: «Θυμάμαι ήταν πριν από τρία χρόνια, όταν πρότεινα στον νεοεκλεγέντα τότε δήμαρχο Χριστόδουλο Μαμσάκο να κάνουμε μια έκδοση για το Φεστιβάλ. Δεν χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα».
Όταν η ίδια αναζήτησε αρχειακό υλικό, της έγινε γνωστό ότι δυστυχώς δεν υπήρχε για τα δέκα πρώτα χρόνια. «Ήταν πρόκληση για μένα να ασχοληθώ μ’ αυτό το κομμάτι του Φεστιβάλ που ήταν ξεχασμένο, στο σκοτάδι, 40 χρόνια μετά, χωρίς αρχειακό υλικό», μας λέει.
Για βοήθεια προσέτρεξε σε αρχειακό υλικό από τις τοπικές εφημερίδες της εποχής «που διασώθηκαν από το μεράκι κάποιων ανθρώπων στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης μας».
Σημαντική ήταν η βοήθεια της οικογένειας του αείμνηστου προέδρου της Κινηματογραφικής Λέσχης Δράμας Θωμά Γεωργόπουλου, απ’ όπου η συγγραφέας άντλησε πολύτιμο υλικό και όπως μας λέει: «Πρακτικά πολύτιμης αξίας, τα οποία θα πρέπει να δουν, κάποια στιγμή, το φως της δημοσιότητας. Γιατί πέρα από το υλικό μου εγώ χρειαζόμουν, υπάρχουν κι άλλα πολύτιμης αξίας χειρόγραφα. Να επισημάνω στο σημείο αυτό, ότι το πόνημα αυτό, στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε υπαρκτές καταγεγραμμένες αναφορές στον τύπο και στα πρακτικά της Κ.Λ.Δ. και όχι σε βιώματα και εκτιμήσεις ανθρώπων, οι οποίες και θα μπορούσαν να είναι και αντικρουόμενες».
Σε ανάλογη ερώτηση για το ποια η κατάσταση εκείνης της εποχής, η κα. Τριανταφυλλίδου σημειώνει: «Οι διοργανωτές του δεν πήγαν απλά κόντρα στο κατεστημένο της εποχής εκείνης, δεν κατάφεραν απλά να κρατήσουν μια διοργάνωση σε μια επαρχιακή πόλη, παρά τις πολλές πιέσεις που δέχθηκαν, αλλά κατάφεραν κάτι μοναδικό. Έκαναν απλούς ανθρώπους να αγαπήσουν την ταινία μικρού μήκους. Αυτό το σπάνιο είδος, που δεν τιμήθηκε και αναγνωρίστηκε από το κοινό όσο θα έπρεπε.
Με τεχνάσματα, όπως προβολές μεγάλου μήκους ταινιών, παράλληλα με τις μικρού μήκους, σιγά-σιγά, οδήγησαν τους Δραμινούς στην κινηματογραφική αίθουσα και τον έκαναν κοινωνό του άγνωστου γι’ αυτούς κινηματογραφικό έργο».
Εκείνα τα πρώτα χρόνια, «μια σημαντική καινοτομία του πρωτοεμφανιζόμενου Φεστιβάλ ήταν οι συζητήσεις των δημιουργών με το κοινό και τους κριτικούς. Συζητήσεις που είχαν θεματολογία όχι μόνο τις ταινίες, αλλά και γενικότερα τον κινηματογράφο και τα προβλήματά του. Δυστυχώς οι συζητήσεις αυτές δεν μαγνητοσκοπήθηκαν.
Επίσης, ενδιαφέροντα άρθρα υπάρχουν μέσα στο βιβλίο αυτό, διασωσμένα από τις πένες των δημοσιογράφων της εποχής. Επιβραβεύσεις, κριτικές και επικρίσεις. Είναι όλα αυτά που έδωσαν ώθηση στο Φεστιβάλ για να ξεπεράσει τις ατέλειες του και να κάνει το μεγάλο βήμα της επισημοποίησης του, από την τότε Υπουργό Πολιτισμού την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, η οποία και τίμησε με την παρουσία της το Φεστιβάλ το 1985. Η Κ.Λ.Δ. έκανε την υπέρβασή της, έφτασε το Φεστιβάλ μέχρι εκεί που πλέον δεν μπορούσε παρά να γίνει εθνική υπόθεση. Να περάσει στα χέρια του Δήμου Δράμας και να ανοίξει τα φτερά του σ’ όλο τον κόσμο».
Καταλήγοντας η κα. Τριανταφυλλίδου, τονίζει ότι, «οι άνθρωποι της Κινηματογραφικής Λέσχης Δράμας είχαν πολλά όνειρα. Τα περισσότερα τα εκπλήρωσαν. Τα ονόματα τους, τις αγωνίες τους, τις προσπάθειες τους θα ανακαλύψετε ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βιβλίου αυτού. Δυστυχώς πολλοί απ’ αυτούς δεν είναι σήμερα μαζί μας. Το έργο τους όμως είναι εδώ και η εξέλιξη του θεαματική. Υπάρχουν και σήμερα οραματιστές, εργάτες και εραστές της 7ης τέχνης, κι όλοι εμείς οι Δραμινοί είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία μας».
