Οι «Ανθρώπινες Σχέσεις»

στο φετινό Cinematherapy

Με θεματικό άξονα του φετινού  προγράμματος τις  «Aνθρώπινες σχέσεις», το Cinematherapy του 46ου DISFF, έκανε πρεμιέρα στο κατάμεστο θερινό σινεμά «Αλέξανδρος», παρουσία των συντελεστών της ταινίας «Διάβαση», που είχε επιλεγεί από κοινού με την ταινία «Womb» για να τροφοδοτήσουν τη συζήτηση.

Στην ενδιαφέρουσα βραδιά συμμετείχαν οι Αινείας Τσαμάτης, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιάννης Τσορτέκης, Θάνος Αναστόπουλος και Γιάννης Καραμπάτσος.

Αναφερόμενη στην ταινία, η εμπνεύστρια του προγράμματος και συνθετική ψυχοθεραπεύτρια Ντενίς Νικολάκου, υπενθύμισε πως πρόκειται για «την ιστορία δύο ανθρώπων στη μέση του πουθενά, οι οποίοι έχουν έναν «εξαρτητικό» δεσμό, χωρίς να τους είναι εύκολο να εκφραστούν για αυτά που τους συμβαίνουν ή για αυτά που ενδεχομένως έχουν στο μυαλό τους». Ο σκηνοθέτης Αινείας Τσαμάτης υποστήριξε πως πολλές φορές «ένα βλέμμα δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα σε  μια σκηνή από μια πρόταση που μπορεί να γεννήσει μια ιστορία την οποία και θα πιστέψει ο χαρακτήρας».

Ο Γιάννης Τσορτέκης αναλύοντας στοιχεία του χαρακτήρα τον οποίο ερμηνεύει, χαρακτήρισε «μοναδικό και φανταστικό ταξίδι σε αυτήν την ιστορία, τη μοναξιά αυτών των ανθρώπων, που με λόγια ή χωρίς, η επικοινωνία μεταξύ τους ήταν πολύ βαθιά, μέσα στην ησυχία του τοπίου και της συνθήκης, όπου όλα ήταν καθαρά και ειλικρινή. Στη σχέση αυτών των δυο ανθρώπων δεν υπήρχε κανένα σημείο που να είναι κρυφό. Οπότε αυτό το τόσο ξαφνικό που αλλάζει τη ζωή του ενός από τους δυο και ανατρέπει αυτήν την ισορροπία, ήταν κάτι που συνέβαινε όπως θα συνέβαινε και η υπόλοιπη καθημερινότητα».

Επεσήμανε πως στην ταινία «το τοπίο είναι ζωντανό» και πως «όταν βρεθείς στην ησυχία της φύσης δε χρειάζεται να επικαλεστείς κάτι, ούτε να ασχοληθείς εμμονικά με κάτι, καθώς το κάθε τι αποτελεί εμμονή και παρατήρηση του ίδιου του εαυτού. Η σχέση των δυο ηρώων στηρίζεται στην ησυχία. Και στην ησυχία αυτής της μοναξιάς που δεν είναι η απομόνωση έτσι όπως τη βιώνουμε στην πόλη, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Είναι ένα εκκωφαντικό σύμπαν  το οποίο τρέχει ταυτόχρονα».

Ο παραγωγός Θάνος Αναστόπουλος υποστήριξε πως στη συγκεκριμένη ταινία «οι άνθρωποι και η φύση ήταν ένα πράγμα», και ο Αινείας Τσαμάτης συμπλήρωσε πως «η φύση και ο καιρός έκαναν μια δραματουργία»

Ο φωτογράφος Γιάννης Καραμπάτσος παίρνοντας αφορμή από την ειδησεογραφία με τις πλημμύρες και τους δεκάδες νεκρούς, αποκάλυψε πως «η τοποθεσία, το location της ταινίας, κάηκε πριν από δυο μήνες και έτσι σκέφτομαι τη δυσκολία να διαχειριστούμε το φως που είναι μέρος της κλιματικής αλλαγής. Και αναρωτιέμαι πως το διαχειριζόμαστε όλο αυτό, εάν μπορούμε να περνάμε καλά, να συζητάμε για ταινίες, για σινεμά, όταν έξω συμβαίνουν όλα αυτά».

Σε παρέμβασή της η Ντενίς Νικολάκου έθεσε το ερώτημα στους συντελεστές «πώς διαχειρίζονται όλα αυτά που συμβαίνουν, τι διεξόδους βρίσκουν».

Απαντώντας ορισμένοι από το κοινό σημείωσαν πως προσπαθούν «να είναι σε επαφή με αυτό που νιώθουν». Άλλοι  απάντησαν πως «φτιάχνουμε ή παρακολουθούμε ταινίες».

Και η Ν. Νικολάκου πρόσθεσε πως «αυτό κάνουμε στο Cinematherapy, παρακολουθούμε ταινίες γιατί είναι ένας τρόπος για μια άλλη οπτική των πραγμάτων. Και επειδή η ταινία έχει αυτήν την ονειρική αίσθηση να σε μεταφέρει σε ένα άλλο περιβάλλον, αυτό είναι πολλές φορές ανακουφιστικό. Αρκεί να ξέρουμε τι βλέπουμε. Και στο συγκεκριμένο πρόγραμμα προσπαθώ να επιλέγω ταινίες που έχουν να πουν κάτι πέρα από αυτό που δείχνουν».

Η Κατερίνα Μαυρογεώργη αναφέρθηκε σε μια επιπλέον οπτική που μπορεί να εξερευνηθεί και όπως είπε υπάρχει μέσα στην ταινία, «και είναι η ποίηση. Είναι κάτι που το αγαπάω, μου λείπει , είναι πολύ ευεργετικό να ζούμε ποιητικά. Νομίζω ότι είναι ένα σύμπαν μαθηματικό, έχει μια γεωμετρία. Σαν εξίσωση που λειτουργεί και βγαίνει πάντα σωστή. Νιώθω ότι η ταινία μπορεί να έχει πρακτικά μια επίδραση ευεργετική, μια ιαματική δράση. Με κάνει πολύ χαρούμενη αυτό».

Ο Θάνος Αναστόπουλος συμπλήρωσε πως «η ποίηση σώζει, αλλά πέρα από αυτήν είναι και το χιούμορ που χωρίς αυτό δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις στη ζωή καθώς πολλές φορές μοιάζει παράλογη ή πολύ βαριά. Αυτό που μου έκανε βαθιά εντύπωση στην ταινία και με συγκίνησε πολύ στο σενάριο, είναι το πένθος. Ο χαρακτήρας του Αντώνη παίρνει αυτήν την ευθύνη να πάει να πενθήσει για κάποιον άλλον. Και αυτή νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη ευθύνη που έχουμε σαν άνθρωποι. Να μπορούμε να πενθήσουμε για τους άλλους».

Κλείνοντας η Ντενίς Νικολάκου, υπογράμμισε πως «κάνουμε αυτό το πρόγραμμα με θέμα την ρευστότητα και την αναδιάρθρωση των ανθρώπινων σχέσεων τον 21ο αιώνα καθώς και τις διάφορες μορφές που συγκροτούν την δομή της. Αντικείμενο συζήτησης είναι η δομή που έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις τα τελευταία χρόνια, τόσο σε οικογενειακό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Πόσο έχουν επηρεαστεί οι σχέσεις μας από την οικονομική κρίση, την πανδημία, τις κοινωνικοπολιτικές μεταβολές, αλλά και πώς διαμορφώνεται η σημερινή τους μορφή και οι άξιες μας».

Θυμίζουμε πως την Πέμπτη πραγματοποιήθηκε η έναρξη του προγράμματος «Cinematherapy για νέους 18 έως 30 ετών» και η πρώτη γνωριμία με τη Ντενίς Νικολάκου και τους συμμετέχοντες. Η υλοποίηση του προγράμματος πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με τη χρηματοδότηση του Υπουργείου Πολιτισμού. Δεν υπάρχει καμία οικονομική επιβάρυνση για τους συμμετέχοντες. Η νέα αυτή δράση, απευθύνεται  για πρώτη φορά στην ηλικιακή αυτή ομάδα με σκοπό την δημιουργία 5 μικτών ομάδων, που θα συναντώνται σε εβδομαδιαία βάση. Το πρόγραμμα, που θα υλοποιηθεί δια ζώσης και ψηφιακά (zoom), θα διαρκέσει έως τις 30/12/2023.