Οι Δραμινοί Πέτρος Γιάγκου

και Δέσποινα Γαβριηλίδου,

κατέκτησαν τους… γίγαντες των Άλπεων

Του Γιάννη Κιοσίδη

Την Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου το δραμινό ζευγάρι, Πέτρος Γιάγκου και Δέσποινα Γαβριηλίδου, συμμετείχαν μαζί με άλλους 831 αθλητές στον πιο δύσκολο αγώνα ορεινού τρεξίματος των 330 χλμ, Tor des Geants, στις Ιταλικές Άλπεις. Ο Πέτρος Γιάγκου και η Δέσποινα Γαβριηλίδου, μαζί με ακόμη πέντε Έλληνες έπρεπε να διασχίσουν 330 χλμ, με υψομετρική διαφορά 24.000μ με χρονικό όριο τις 150 ώρες.

Οι αθλητές κινήθηκαν σε δύσβατα μονοπάτια, σε αλπικά τοπία, βουνοκορφές, διασχίζοντας μια δύσκολη και επικίνδυνη διαδρομή με απότομες ανηφόρες και εξίσου απότομες κατηφόρες και έντονες υψομετρικές διαφορές.

Ο TOR, όπως λέγεται ο συγκεκριμένος αγώνας, δημιουργήθηκε το 2010 και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς παγκόσμια στο άθλημα του ορεινού τρεξίματος. Ο αγώνας έχει κυκλική διαδρομή με εκκίνηση και τερματισμό το ορεινό θέρετρο του Κουρμαγιέ στις πλαγιές του Λευκού Όρους, στα Ιταλογαλλικά σύνορα, στην κοιλάδα της Αόστα.

Πρόκειται για την ένωση δύο πολύ γνωστών ορειβατικών μονοπατιών της όμορφης της περιοχής, των Alta Via 1, γνωστή και ως Alta Via of Giants και της Alta Via 2 ή Naturalist Alta Via. Πολλοί μιλούν για διαβολικό αγώνα αφού ο «κακός» αριθμός 666 έχει να κάνει με το όριο ολοκλήρωσης του: 6 μέρες, 6 νύχτες και 6 ώρες, ή αλλιώς, 150 ώρες έχουν οι αθλητές στην διάθεσή τους να ολοκληρώσουν έγκαιρα και έγκυρα τον αγώνα.

Ο «Π.Τ.» επικοινώνησε με τον Πέτρο Γιάγκου, προκειμένου να μοιραστεί την μοναδική εμπειρία που έζησε με τη σύζυγό του Δέσποινα Γαβριηλίδου.

Πέτρο, πώς πήρατε την απόφαση να συμμετάσχετε σε αυτό τον αγώνα;

Η ιδέα ήταν της Δέσποινας της γυναίκας μου. Κάθε χρόνο βάζουμε στόχους προς τα τέλη Νοεμβρίου και λέμε τι θα κάνουμε του χρόνου. Ήταν μια πρόκληση γιατί είναι και ένας αγώνας που λέγεται «Μπρουτάλ», είναι πολύ δύσκολος αγώνας, είναι 330 χλμ. με 24.000 υψομετρική διαφορά.

Στην ουσία είναι ένας αυτόνομος αγώνας επιβίωσης με έξι βασικούς σταθμούς, όπου εκεί έχουμε το σακίδιο ανεφοδιασμού μας και από εκεί και πέρα πρέπει εμείς να διαχειριστούμε τον ύπνο. Δηλαδή στις 142,51 που κάναμε σε χρόνο κοιμηθήκαμε στο σύνολο από τις έξι μέρες και έξι νύχτες, δέκα ώρες.

Η απόφασή ήταν της Δέσποινας, προετοιμαστήκαμε για αυτό δέκα ολόκληρους μήνες προπονητικά. Μια δύσκολη πορεία με πολλές επιλογές όπου στερούμαστε εξόδους, διατροφή, φίλους, πολύ υπομονή, άπειρες ώρες προπόνησης στο Φαλακρό˙ ευτυχώς έχουμε και το Φαλακρό μας.

Τι ψυχολογία είχατε με την Δέσποινα πριν τον αγώνα και πως νιώσατε μετά τον αγώνα;

Η ψυχολογία πριν τον αγώνα είναι – επειδή έχουμε κάνει αρκετά μεγάλα ultra, μέχρι 170 χλμ. – ήταν κάτι καινούργιο, ήταν μια πρόκληση που δεν την γνωρίζαμε, δεν ξέραμε τι θα συμβεί στο σώμα μας μετά από 40 ώρες αγώνα. Γιατί μέχρι 40 ώρες αγώνα έχουμε κάνει. Το πιο δύσκολο από όλα ήταν η διαχείριση ύπνου. Δηλαδή και λόγω covid δεν μας άφηναν να κοιμόμαστε στα καταφύγια. Είχαμε πολύ λίγες επιλογές ύπνου. Κυριολεκτικά κοιμόμασταν στα παγκάκια. Κοιμηθήκαμε πάνω σε μια μεγάλη πέτρα.

Όταν μιλάμε για ύπνο, έχουμε αυτά τα power snaps, είναι δέκα λεπτά ύπνου με είκοσι, μισή ώρα, το maximum που κοιμηθήκαμε ήταν δυο ώρες. Είχαμε μια 7ωρη καταιγίδα που εκεί πραγματικά φοβηθήκαμε, οι κατηφόρες ήταν πάρα πολύ απότομες, δηλαδή κινδυνεύαμε. Κινδυνεύαμε και με την ζωή μας σε κάποια σημεία, όπου αν έπεφτες τελείωνες, σε μάζευαν με το κουταλάκι.

Η ψυχολογία μετά όταν μπήκαμε μέσα στον αγώνα ήταν καθαρά ο τερματισμός. Θέλαμε να το ζήσουμε μαζί. Μπορούσαμε να πάμε και χώρια τον αγώνα, αλλά αποφασίσαμε να το πάμε μαζί και να μην κοιτάξουμε χρόνο, να πάμε να το απολαύσουμε, να δούμε όλα τα μέρη, να μας μείνει, να μπορούμε να το διηγούμαστε και στα παιδιά μας. Ήταν εμπειρία ζωής αυτό που ζήσαμε και ανεξίτηλη.

Τα συναισθήματά μας στον αγώνα ήταν ανάμεικτα. Στον τερματισμό ήμασταν πάρα πολύ περήφανοι που τα καταφέραμε. Ήμασταν εφτά Έλληνες και μια κοπέλα από το Μαυροβούνιο, η οποία ζει στην Ελλάδα. Μας περίμεναν όλα τα παιδιά στον τερματισμό, ήταν πανέμορφα, μια αξέχαστη εμπειρία.

Άξιζε τελικά αυτός ο αγώνας τα όσα στερηθήκατε για να φτάσετε στο σημείο εκκίνησης; Πόσο καιρό έκανε το σώμα σας να επανέλθει;

Ακόμα οι πατούσες μου είναι μουδιασμένες. Έχουν περάσει είκοσι μέρες. Τα πόδια μου ξεφλουδίζονται. Μυϊκά, επειδή δεν το πιέσαμε πάρα πολύ σε αγωνιστικό ρυθμό, επανήλθαμε αρκετά γρήγορα. Η Δέσποινα κάνει ήδη προπόνηση και τρέχει και εγώ κάνω ποδήλατο γιατί την άλλη βδομάδα θέλω να πάω σε έναν αγώνα 211 χλμ. ποδήλατο, εδώ στο Brevet Filippoi που κάνουμε. Ψυχολογικά έχουμε την λεγόμενη πτώση.

Μετά από ένα ultra, έχεις τερματίσει κάτι τεράστιο και είσαι ενδιάμεσα μεταξύ μιας μικρής κατάθλιψης και μιας τεράστιας χαράς.  Δηλαδή οι ορμόνες μέσα στο σώμα παίζουν ένα τρελό παιχνίδι. Ένα μικρό κενό και μια τεράστια χαρά, που λες Θεέ μου το κατάφερα αλλά τώρα; Είναι αυτό το μικρό «ναρκωτικό» που είναι τα ultra που νιώθουμε, ότι η έκρηξη ενδορφίνης που νιώθουμε σε κάνει αχόρταγο. Σε κάνει να θέλεις όλο και πιο μεγάλα. Είναι μια μεγάλη τρέλα. Είμαι και φυσικοθεραπευτής και ξέρω ότι η καταπόνηση του σώματος είναι τεράστια.

Τα αιματολογικά πέφτουν. Θέλεις γύρω στους έξι μήνες για να συνέλθει σωστά το σώμα, να αποκατασταθεί γιατί ήδη δημιουργείς μικροκατάγματα στους σπονδύλους, στα γόνατα, τους γοφούς, έχεις παντού καταπόνηση.

Σε τι επίπεδο πιστεύεις ότι βρίσκεται η περιοχή μας στους αγώνες ορεινού τρεξίματος, δεδομένου ότι καταβάλλονται φιλότιμες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια;

Το Vist που θα γίνει το Σαββατοκύριακο είναι η 15η φορά που γίνεται. Είναι ένας αξιόλογος αγώνας, τον ξέρουν σε όλη την Ελλάδα. Από το 2007 ήμουν εθελοντής, μετά το 2012 έγινα και αθλητής. Έχω τρέξει στο Παρανέστι, το Panorama. Επίσης, οι αγώνες Frozen Peaks στο Νευροκόπι, έτσι όπως τους δημιουργεί ο Μιχάλης Παπαδόπουλος, έχουν προδιαγραφές εξωτερικού, όπως και ο VFT είναι πολύ καλοί αγώνες. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα τοπία των Άλπεων, αλλά και οι δικοί μας αγώνες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τοπία. Αλλά η προσπάθεια που γίνεται και στη νομαρχία μας και στους Δήμους Νευροκοπίου και Παρανεστίου, είναι μεγάλη και θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχιστεί αυτό γιατί λείπει από τη Δράμα ο αθλητικός τουρισμός.

Ως «Σύλλογος Δρομέων Υγείας Δράμας», προσπαθούμε συνεχώς, διοργανώνουμε τα «Βαλδίρκεια» κ.α. Σήμερα δεν είμαι μέλος του Διοικητικού, αλλά παραμένω ενεργό μέλος και αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι χρειαζόμαστε τη στήριξη του κόσμου.

Ποια ήταν τα πρώτα σας λόγια μετά τον τερματισμό;

Σ’ αγαπώ πολύ! Το καταφέραμε και το αφιερώσαμε φυσικά στα παιδιά μας. Εύχομαι σε όλα τα ζευγάρια να μπορούν να καταφέρουν με τον σύζυγό τους να είναι φίλοι.

Είναι καλό να αθλούμαστε. Ήμουν κάποτε 100 κιλά, κάπνιζα 25 χρόνια, κατάφερα έκοψα το τσιγάρο και κατάφερα να αλλάξω την ζωή μου. Η άθληση στην ζωή μας – και στα δύσκολα χρόνια που ζούμε με τον covid είναι το Α και το Ω, να έχουμε ένα πολύ καλό ανοσοποιητικό σύστημα και συνεχώς να το δυναμώνουμε.