Η ημέρα των Τριών Ιεραρχών – καθιερωμένη γιορτή των γραμμάτων – πάντοτε με συγκινούσε ως μαθητή στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο κι αυτό το όφειλα στο δάσκαλό μου, τον αείμνηστο Σανταίο Θεόφιλο Σοφιανό. Μας μάθαινε το τροπάριο της εορτής, μέρες πριν, και στη συνέχεια το ψέλναμε καθημερινά στην αίθουσα διδασκαλίας την ώρα της πρωινής προσευχής.

Κατ’ απομίμηση, την ίδια διδακτική τακτική εφήρμοζα κι εγώ στους μαθητές μου, ως δάσκαλος, και θέλω να πιστεύω ότι πολλοί θα το θυμούνται. Η ατμόσφαιρα, που δημιουργούνταν, συνέτεινε, ασφαλώς, στη δημιουργία του ιδεατού πολυήμερου εορταστικού  κλίματος, συγχρόνως, όμως, και στην καλλιέργεια του θρησκευτικού και πολιτισμικού συναισθήματος, κατά τις απαιτήσεις των αρχών της επικρατούσας Παιδαγωγικής Επιστήμης.

Γιορτάζει η Εκπαίδευση, γιορτάζουν τα γράμματα, γιορτάζουν οι εκπαιδευτικοί και η τιμή μεγάλη. Πρωτίστως, όμως, γιορτάζει  η σύλληψη, διαμόρφωση, εφαρμογή και ανάπτυξη του Ελληνοχριστιανικού Ιδεώδους, με άλλα λόγια, ο ιστορικός συμβιβασμός της Ορθοδοξίας με τα Κλασικά γράμματα, τον αρχαίο μας πολιτισμό, συμβιβασμός όχι ως προς το δογματικό σκέλος, αλλά ως προς την αξία και σημασία των γραμμάτων αυτών στη διαμόρφωση και  ενδυνάμωση της ελληνικής συνείδησης, απαραίτητης για την αντίστοιχη της χριστιανικής. Την αδήριτη αυτή πραγματικότητα και ανεκτίμητη αξία ζωής κατενόησαν πρώτοι οι Τρεις Ιεράρχες ως γνώστες και λάτρεις-  λόγω σπουδών – των κλασσικών γραμμάτων. Κατενόησαν, δίδαξαν και εφάρμοσαν την “διεπιστημονική” αρχή ότι ορθόδοξη συνείδηση χωρίς την κλασική είναι ελλιπής και, ταυτόχρονα, κλασική χωρίς την ορθόδοξη μονομερής και διόλου λυσιτελής κι αυτό σε εποχές όχι ευνοϊκές, αλλά τ’αντιθέτου κοινωνικά ιδιαίτερα ταραγμένες, αφού οι μονομερείς της χριστιανοσύνης φανατισμοί, εκφρασμένες ακόμη και σε ανεκδιήγητες  καταστροφικές συμπεριφορές σε βάρος του κλασικισμού, συνεπικουρούμενες ακόμη και από πολιτειακές δυνάμεις, διατηρούσαν πολεμικά κλίματα  στα ποικίλα της εποχής κοινωνικά στρώματα.

 Οι Τρείς Ιεράρχες με τη δύναμη της επιστημοσύνης τους, του πιστικού τους λόγου και της παραδειγματικής τους συμπεριφοράς πέτυχαν τη μεγάλη ανατροπή, την πολυπόθητη αλλαγή που τους καρπούς των δρέπουμε ακόμη και σήμερα. Και από την πλευρά αυτή, δίκαια τους εορτάζει η Εκκλησία μας και δίκαια τους τιμά η Πολιτεία με τους πολίτες της.