Π  Α  Σ  Χ  Α  Λ  Ι  Ο  Σ

   Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

 ΕΤΟΥΣ  2018

 Π Α Υ Λ Ο Σ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,

πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ Ἀναστάσει τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

«Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος,

ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ»

(Ψαλ. 117,24)

Ἡ ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἑορτή μεγάλης χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως. Ὁ πατριάρχης Ἀβραάμ, σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου, προφητικά εἶδε τήν σταύρωση καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί χάρηκε χαρά μεγάλη. «Ἀβραάμ ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τήν ἡμέραν τήν ἐμήν, καί εἶδε καί ἐχάρη» (Ἰωάν. 8,56).

Ἡμέρα χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως διότι τό μεγάλο ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεως πραγματοποιήθηκε. Καταλύθηκε τό κράτος τῆς ἁμαρτίας, ἡ κυριαρχία τοῦ διαβόλου πάνω στό ἀνθρώπινο γένος κονιορτοποιήθηκε. Οἱ σιδερένιες πύλες τοῦ ᾅδη συντρίφτηκαν, οἱ δεσμῶτες ἐλευθερώθηκαν. Ὁ Κύριός  μας δέν κατέβηκε στά σκοτεινά βασίλεια τοῦ ᾅδη ὡς αἰχμάλωτος, ἀλλά ὡς ἐλευθερωτής. Ὁ Χριστός μας ἦταν Θεός καί ἄνθρωπος. Ἡ θεία φύση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀφοῦ ἑνώθηκε μέ τήν ἀνθρώπινη φύση Του δέν χωρίσθηκε ποτέ ἀπό αὐτή. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἀποτελεῖται ἀπό σῶμα καί ψυχή. Αὐτά τά δύο χωρίστηκαν μέ τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, γιατί αὐτό σημαίνει θάνατος, ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Ἡ θεότητα ὅμως τοῦ Χριστοῦ δέν χωρίστηκε οὔτε ἀπό τήν ψυχή Του οὔτε ἀπό τό σῶμα Του. Ἦταν ἑνωμένη μέ τό σῶμα Του στόν τάφο καί ἦταν ἑνωμένη μέ τήν ψυχή Του στόν Ἅδη. Ὁ Θεός Λόγος πάλι ἦταν καί στόν οὐρανό, γιατί δέν ἔφυγε ἀπό ἐκεῖ μέ τήν ἐνανθρώπισή Του στή γῆ. Αὐτή εἶναι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας : «Ἐν τάφῳ σωματικῶς, ἐν ᾅδου δέ μετά ψυχῆς ὡς Θεός, ἐν Παραδείσῳ δέ μετά ληστοῦ καί ἐν θρόνῳ ὑπῆρχες Xριστέ μετά Πατρὸς καί Πνεύματος, πάντα πληρῶν ὁ ἀπερίγραπτος».

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀρχή ἑνός γιγαντιαίου ξεκινήματος ἀναγεννητικοῦ καί σωτήριου γιά τόν κόσμο. Εἴμαστε σεσωσμένοι διά Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ πιστοί ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα μέ κεφαλή τόν Χριστό. Τό σῶμα αὐτό λέγεται Ἐκκλησία. Ἀφοῦ ἡ κεφαλή μας, ὁ Χριστός, μέ τόν θάνατό Του πάτησε τόν θάνατο, ἔτσι καί τό ὑπόλοιπο σῶμα, ἐμεῖς οἱ πιστοί, δέν θά κυριευθοῦμε ἀπό τόν θάνατο. Ἡ Ἀνάστασή Του σημαίνει καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων τήν ἀνάσταση. «Ἀφοῦ ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, πῶς λέγουν μερικοί ὅτι δέν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν;» (Α΄Κορ. 15,12) λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί μάλιστα τονίζει ὅτι : «Ἄν δέν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν, οὔτε καί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε» (Α΄Κορ. 15,13). Μέ τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀναιρέθηκε ὁ θάνατος, τό ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Πολύ παραστατικά τό λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος : «Τήν µητέρα ἔσφαξα, καί τόν υἱόν οὐ σφάξω; Τήν ῥίζαν ἐξήρανα, καί τόν καρπόν οὐκ ἀναιρῶ;» (Ἅπαντα Ἁγ. Πατέρων. Ἰω. Χρυσ. τ. 10, 402c). Δηλαδή ἀφοῦ ἐξαλείφθηκε ἡ ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων μέ τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἡ μητέρα, ἀναιρέθηκε καί ὁ θάνατος, τό παιδί, τό ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἄνοιξε τίς πύλες τοῦ παραδείσου, ἡ φλογισμένη ρομφαῖα δέν φυλάγει τίς πόρτες του. Ὁ ἑκούσιος σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου ξέπλενε τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τή βρωμιά τῆς ἁμαρτίας. Στό σταυρό κάρφωσε τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καί χάρισε στούς πιστούς ἀκατανίκητη δύναμη «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. 10,19). Ὁ Χριστός, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος «παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν καί ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν (Ρωμ. 4,25). Στά θεόπνευστα αὐτά λόγια περικλείεται τό μυστήριο τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Χριστός, νίκησε τόν θάνατο, γιατί νίκησε τήν ἁμαρτία, πού εἶναι τό κεντρί τοῦ θανάτου (Α΄Κορ. 15,56). Ὁ θάνατος συνδέεται μέ τήν ἁμαρτία. Ὁ Θεός τό εἶπε καθαρά στούς πρωτοπλάστους : «Τήν ἡμέρα πού θά φᾶτε ἀπό τό δέντρο αὐτό, θά πεθάνετε» (Γεν. 2,17). Ἄν ἁμάρταναν θά πέθαιναν. Εἶχαν τή δυνατότητα νά μήν ἁμαρτήσουν. Ἁμάρτησαν ὅμως καί πέθαναν.

Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε ἐξιλαστήρια θυσία τῶν ἁμαρτιῶν. Ἀφοῦ λοιπόν ἐξαλείφθηκε ἡ ἁμαρτία, καταργήθηκε καί τό ἐπακόλουθό της, ὁ θάνατος. Ἡ ἁμαρτία συνδέεται μέ τόν θάνατο. Ὅσο περισσότερες ἁμαρτίες κάνουμε, τόσο περισσότερο θνητοί γινόμαστε. Τόν δρόμο πρός τήν ἀθανασία, πού μᾶς ἄνοιξε ὁ Κύριος μέ τήν Ἀνάστασή Του, πρέπει νά τόν περάσουμε μέ ἀγῶνα κατά τῆς ἁμαρτίας. Μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀγῶνας αὐτός εἶναι εὔκολος, γιατί πολεμᾶμε μέ νικημένο ἐχθρό. Ἔχουμε ὅπλα δυνατά, τά ὁποῖα χάρισε ὁ Χριστός στήν Ἐκκλησία Του πού ἄν τά χρησιμοποιήσουμε σωστά θά νικήσουμε. Ὁ Κύριος καί Θεός μας βγῆκε ἀπό τό μνῆμα, ἀναστήθηκε. Κι’ ἐμεῖς ἄς βγοῦμε ἀπό τά μνήματα τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἄς ἀναστηθοῦμε πνευματικά. Πῶς ὅμως θά τό πετύχουμε αὐτό;  Ὁ Κύριος ἀναστήθηκε γιατί μέ τό Σῶμα Του ἦταν ἑνωμένη ἡ θεότητα. Καί ἐμεῖς θά νικήσουμε τόν θάνατο ἄν εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τό σῶμα Του πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του. Μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τήν προσευχή, μέ τήν θεία κοινωνία τῶν ἀχράντων μυστηρίων, «νεκροί ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ἀλλά ζωντανοί γιά τόν Θεό» (Ρωμ. 6,11), γευόμαστε τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως ζώντας «ἄλλη βιοτή τῆς αἰωνίου ἀπαρχῆς», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία τήν φωτεινή αὐτή νύκτα.

Τό Πάσχα τῶν Ἑβραίων ἦταν νά φᾶνε τόν ἀμνό,  νά περάσουν τήν Ἐρυθρά Θάλασσα καί ἀπό τήν Αἴγυπτο νά φτάσουν στή γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Αὐτό ἦταν τῦπος τοῦ δικοῦ μας Πάσχα. Ἡ θυσία τοῦ ἀμνοῦ προτυπώνει τήν θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ βρώση τοῦ ἀμνοῦ προεικονίζει τήν θεία κοινωνία. Ἡ ἔξοδος ἀπό τήν Αἴγυπτο σημαίνει τήν δική μας ἔξοδο ἀπό τήν χώρα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θάλασσας προτυπώνει τό δικό μας πέρασμα ἀπό τόν θάνατο στή ζωή, ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό, ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία. Αὐτή εἶναι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό τό νικητήριο πέρασμα πανηγυρίζουμε σήμερα ψάλλοντας : «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί ̇ Πάσχα Κυρίου Πάσχα · ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν, Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας». ΑΜΗΝ.

Μετά τῶν Πασχαλίων Πατρικῶν ἡμῶν εὐχῶν

διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον

εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ο ΔΡΑΜΑΣ   Π Α Υ Λ Ο Σ