Π Α Σ Χ Α Λ Ι Ο Σ
Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
ΕΤΟΥΣ 2022
Π Α Υ Λ Ο Σ
Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,
πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ Ἀναστάσει τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἡ λέξη Πάσχα εἶναι ἑβραϊκή καί σημαίνει διάβαση. Οἱ Ἑβραῖοι ἑόρταζαν Πάσχα, ἐπειδή πέρασαν ἀπό τήν σκλαβιά τῆς Αἰγύπτου στήν γῆ τῆς ἐλευθερίας, τήν γῆ Χαναάν. Οἱ μυριάδες τῶν ἀνθρώπων πού βρίσκονταν στόν Ἅδη ἑόρτασαν Πάσχα, ἐπειδή πέρασαν ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ πνευματικοῦ θανάτου στήν λύτρωση καί στό φῶς. Τό Ἑβραϊκό Πάσχα ἦταν προσωρινό. Τό Πάσχα πού ἑορτάζουμε εἶναι αἰώνιο κατά δύο ἔννοιες. Πρῶτον, διότι τό νέο Πάσχα θά ἑορτάζεται στήν γῆ μέχρι τήν συντέλεια τοῦ κόσμου, καί μετά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου θά ἑορτάζεται ἀσύγκριτα τελειότερα στήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καί δεύτερον, τό νέο Πάσχα εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἀπό τό Ἑβραϊκό πού ἐξασφάλισε προσωρινή λύτρωση, ἐνῶ ὁ Κύριος ἐξασφάλισε γιά τούς ἀνθρώπους αἰώνια λύτρωση καί σωτηρία.
Αὐτό ἔγινε, διότι τό σῶμα τοῦ Κυρίου μετά τόν θάνατο στόν τάφο δέν ἐφθάρη (Πρξ.β’ 27, 31), δέν ἔπαθε ἀποσύνθεση, ὅπως τά σώματα τῶν νεκρῶν. Διότι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν “ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου”, ἀπαλλαγμένο ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα, σῶμα χωρίς καμμία ἁμαρτία, καί κυρίως σῶμα ἑνωμένο μέ τήν Θεότητα, ὅπως καί ἡ ψυχή πού κατέβηκε στά βασίλεια τοῦ Ἅδη ἦταν ἑνωμένη μέ τήν Θεότητα. Οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές δέν περιγράφουν τόν χρόνο καί τό πῶς ἀναστήθηκε ὁ Κύριος. Ὡς εὐσυνείδητοι καί εἰλικρινεῖς ἱστορικοί γράφουν μόνο ὅ,τι γνώρισαν καί εἶδαν. Εἶδαν τόν Ἀναστημένο Χριστό κατά τίς διάφορες ἐμφανίσεις του καί αὐτές ἀναφέρουν. Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί βγῆκε ἀπό τόν τάφο, χωρίς ν᾿ ἀνοίξει ὁ τάφος. Ὅπως γεννήθηκε, χωρίς νά βλάψει τήν παρθενία τῆς Παναγίας, ἔτσι καί ἀναστήθηκε, χωρίς νά κυλισθεῖ ὁ λίθος ἤ νά σπάσουν οἱ σφραγίδες τοῦ τάφου. Γι᾿ αὐτό καί ψάλλει πανηγυρικά ἡ Ἐκκλησία: “Χριστέ, ἀναστήθηκες ἀπό τόν τάφο, χωρίς νά σπάσεις τίς σφραγίδες του, ὅπως ὅταν γεννήθηκες δέν ἔβλαψες τίς πύλες τῆς ἁγνότητας τῆς Παρθένου”. Μέ τήν ἀνάστασή του ὁ Χριστός ἐνέπαιξε τούς στρατιῶτες, ὅπως τόν ἐνέπαιξαν καί αὐτοί. “Θά τούς περιγελάσει αὐτός πού στά οὐράνια κατοικεῖ, θά τούς χλευάσει ὁ Κύριος” (Ψλμ. 2,4).
Ὁ Χριστός μέ τήν ἀνάστασή του ἐξύψωσε τήν ἀνθρώπινη φύση. Αἰώνια ὁ Χριστός θά παραμένει Θεάνθρωπος, παντοτινή ἀπόδειξη τῆς θείας ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο. Τούς μαθητές καί τούς πιστούς τούς ἀποκαλεῖ “ἀδελφούς” του, γιατί ἀρέσκεται νά δίνει ἀξία καί τιμή στήν ἀνθρώπινη φύση, καί τοῦτο πρός καταισχύνη τῶν ἀντιχρίστων χιλιαστῶν, πού λένε ὅτι ὁ Χριστός μετά τήν ἀνάστασή του δέν εἶναι πλέον ἄνθρωπος. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Θεός ἔκανε δεκτή τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ, γι᾿ αὐτό ὅσοι ἄνθρωποι πιστεύουν στόν Χριστό σώζονται καί δοξάζονται. Κατά τήν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως θ᾿ ἀναστηθοῦμε μέ σῶμα ἄφθαρτο καί ἔνδοξο, ἴδιο μέ τό ἀναστημένο σῶμα τοῦ Κυρίου. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύει τήν θεότητά του. Ἄν δέν ἀνασταινόταν, θ᾿ ἀποδεικνυόταν πλάνος, ἀλλά τώρα ἀπέδειξε ὅτι εἶναι ἀληθινός, ὁ Κύριός μας καί Θεός μας, ὅπως ὁμολόγησε ὁ Θωμᾶς (Ἰωάν. 20,28). Ἡ ἀνάσταση γεμίζει τά πάντα μέ φῶς, ἐλπίδα, χαρά, δόξα. Χαρῆτε, ἀδελφοί, τήν μεγάλη χαρά τῆς ἀναστάσεως. Εὐφρανθῆτε γιά τόν θρίαμβο Ἐκείνου πού μᾶς ἐτίμησε, ἀγάπησε καί θυσιάσθηκε μέχρι σταυροῦ καί μᾶς τίμησε μέ τήν θυσία καί τήν ἀνάστασή του ὡς ἐγγύηση καί τῆς δικῆς μας βεβαίας ἀναστάσεως.
Ἄς χαιρόμαστε ἰδιαίτερα κάθε Κυριακή πού ἑορτάζουμε τήν ἀνάστασή του, μέχρι ν᾿ ἀνατείλει ἡ αἰώνια Κυριακή, ὅπου συνεχῶς θά ἑορτάζουμε καί θά ἀπολαμβάνουμε τήν δόξα του.
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό θεμέλιο τῆς πίστεώς μας, γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς πολεμήθηκε ὅσο κανένα ἄλλο γεγονός. Ἀλλά καί ἀποδεικνύεται ὅσο κανένα ἄλλο ἱστορικό γεγονός. Ἀποδείξεις τῆς ἀναστάσεως εἶναι: ἡ μεταβολή τῶν μαθητῶν, ἡ μεταβολή τοῦ Παύλου, ἡ γλωσσομάθεια τῶν Ἀποστόλων, οἱ κατακτήσεις, ἡ σοφία καί τά μαρτύριά τους. Τά μαρτύρια ἀναριθμήτων μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα. Οἱ προφητεῖες τῆς ἁγίας Γραφῆς πού ἐκπληρώθηκαν καί ἐκπληρώνονται μέχρι σήμερα.
Ὁ Θεός στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς θεράπευσε ἀπό τήν ἁμαρτία, μᾶς ἀνέστησε, μᾶς ὕψωσε καί κάθισε στά ἐπουράνια. Γιά νά γίνει πραγματικότητα στόν καθένα ἀπό μᾶς, προσωπικό κτῆμα, ἀπαιτεῖται ἡ συμβολή μας διά τῆς πίστεως, τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα καί τῆς μετοχῆς μας στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε κατά τήν Δευτέρα Παρουσία του ν᾿ ἀναστηθοῦμε θεραπευμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία μέ σῶμα ἔνδοξο, ἴδιο μέ τό δικό του, καί νά εἰσέλθουμε “εἰς τό ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, ὅπου πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς” (Ἑβρ. 6, 19-20).
Αὐτή εἶναι ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας, νά ἑνώσει ὅλους τούς πιστούς μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι δευτερεύοντα γιά τήν Ἐκκλησία. Δυστυχῶς σήμερα οἱ περισσότεροι ἐξαντλοῦν τήν Ἐκκλησία στά ὅρια μιᾶς φιλανθρωπικῆς ὀργάνωσης ἤ θεωροῦν ὅτι εἶναι κρατικός ὀργανισμός πού ἔχει ὡς ἀποστολή τήν στήριξη τοῦ κράτους. Σύμφωνα ὅμως μέ τόν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, “Ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά ἐξασφαλίσει στά μέλη της τήν ἀθανασία καί τήν αἰωνιότητα κάνοντας αὐτά κοινωνούς θείας φύσεως”.
Ἡ νέκρωση τοῦ θανάτου καί ἡ καθαίρεση τοῦ ἅδη εἶναι τά μεγάλα ἀγαθά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ὑπέροχη. Τό βλέπουμε στά ὁλόφωτα πρόσωπα τῶν ἁγίων τῆς πίστεώς μας. Ὁ χριστιανός ἀπό ἐδῶ ἔχει γεύση τῆς αἰωνίου ζωῆς. Τό λέγει ὁ Χριστός· “ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον” (Ἰωάν. 5, 24). Δέν εἶπε ὅτι θά ἔχει στό μέλλον, ἀλλά ὅτι ἤδη ἔχει ζωή αἰώνια. Οἱ ἀπόστολοι καί οἱ ἅγιοι αἰσθάνονταν ἔντονα μέσα τους τήν πνευματική ἀνάσταση καί τήν αἰώνια ζωή, ὥστε περιφρονοῦσαν τόν σωματικό θάνατο. Ἀδελφοί μου, ἡ κοινωνία μας μέ τόν ἀναστημένο Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό εἶναι ἡ σωτηρία μας. Αὐτή ἡ κοινωνία καί ἡ ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας ἐπιτυγχάνεται μόνο μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τό ζωοποιό σῶμα τοῦ ζῶντος Θεανθρώπου Χριστοῦ παρατεινόμενο σέ ὅλους τούς αἰῶνες. ΑΜΗΝ.
Μετά Πασχαλίων Πατρικῶν εὐχῶν διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης πάντων ὑμῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΡΑΜΑΣ Π Α Υ Λ Ο Σ
