ΠΑΛΙΑ ΔΡΑΜΑ

1938 Κυριακή στη Δράμα 

Έρευνα –επιμέλεια Ιωάννης Στ. Σταυρίδης

Η εφημερίδα «ΤΟ ΦΩΣ» Θεσσαλονίκης, δια του δημοσιογράφου της Β. Μεσολογγίτη μας δίνει μια εικόνα για το πώς περνάνε οι Δραμηνοί τις Κυριακές.

Το συμπέρασμα; Γλέντι, μεθύσι και όλα…….καλά.

Γράφει:

«ΔΡΑΜΑ Απρίλιος ( του απεσταλμένου μας). Περισσότερον χωρική τις έξ ημέρες, την Κυριακή γίνεται περισσότερον αστική πόλις η Δράμα.

Ο κάμπος που ανεβαίνει και τα βουνά που κατεβαίνουν όλη την εβδομάδα εις την ακμαίαν και σφριγηλήν αυτήν μαγαζόπολιν δια να κάμουν τις αγορές των και να προμηθευθούν την χρησιμότητα και την πολυτέλειαν, έχουν αποσυρθή εις τα ίδια.

Έρημοι είναι την Κυριακήν οι δρόμοι της αγοράς όπου τες καθημερινές σκοντιούνται οι αστοί με τους στρατιώτας, και όπου μαντεύεται καλά το καπνάδικο πουγγί μετά την πώλησιν των μαξουλιών, το πουγγί που σκορπίζει το συναίσθημα της αγροτικής ευτυχίας εις την παζαριώτικην ατμόσφαιραν.

Τις πρωϊνές και μεσημβρινές ώρες, ο πολύς κόσμος ξεχύνεται γύρω γύρω από την κεντρική πλατεία που επισκευαζομένη τώρα είναι φραγμένη στις δύο πλευρές μ΄ ένα λεπτό σχοινί και στις άλλες δύο με αυτοκίνητα, με αμάξια και με λούστρους που μπορεί να ιδή κανείς επί το αυτό παρά εις οιονδήποτε άλλο μέρος.

Εις τα πεζοδρόμια οι Δραμηνοί διαβάζουν την τοπικήν εφημερίδα, λουστράρουν τα παπούτσια των, ηλιάζονται και κυττάζουν τις κυρίες που με τα γιορτινά των πηγαίνουν στην εκκλησία ή το αργά και καμαρωτά κυλινδούμενο στιλπνό αεροδυναμικό αυτοκίνητο επάνω από το οποίο  γυαλιστερή ξεπετιέται η κεραία του ραδιοφώνου –  είναι ιδιοτυπία των Δραμηνών σωφέρηδων αυτό.

Το απόγευμα η κοσμική Δράμα κινείται προς τον ανηφορικό κεντρικό δρόμο, την οδό Π. Τσαλδάρη, ανάμεσα στα δύο κοσμικά ζυθοεστιατόριοψητάδικα που με τα απέναντι λαϊκότερα καφενεία σχηματίζουν τα τοπικά Δαρδανέλλια.

Στα δύο κοσμικά κέντρα οι θαμώνες στριμώχνονται δαμάζοντες τον νόμον του αδιαχωρήτου και τέρπονται με την κνίσσαν του κοκορετσιού και με «τα δυό σου τα μάτια» που επαναλαμβάνουν επιμόνως τα μεγάφωνα, όταν τα ραδιόφωνα δεν μεταφέρουν στα νερά της Αγίας Βαρβάρας τον Γαλάζιο Δούναβι και την Βουδαπέστην με τα τσιγγάνικα βιολιά της και με τα ακοίμητα πάθη της ματζιάρικης ψυχής.

Και οι παλαιοί μαχαλάδες και ο νέοι συνοικισμοί; Εκεί επάνω και εκεί έξω η Κυριακή γεμίζει τα τουρκικά καλντιρίμια και τους νεοστρωμένους δρόμου με κοριτσόπουλα και με νεαρούς που βολτάρουν αδιάκοπα και θορυβούν επίμονα. Και το βράδυ η ζωή και η κίνησις και η διασκέδασις μεταφέρεται στον τουρκικό οντά ή στο μοντέρνο σαλονάκι ή στο χοροδιδασκαλείο. Και η ατμόσφαιρα γεμίζει από τους γρυλλισμούς των γραμμοφώνων και από τα παράσιτα των ραδιοφώνων και ο μερακλίδικος αμανές μπερδεύεται στην ατμόσφαιρα με το παθιάρικο ταγκό.

Παντού δε εις πάσαν ώραν η Δράμα εμφανίζει ζωηράν την σφραγίδα της μεθοριακής πόλεως με τον τόνον και την κοσμικότητα που δίδει η εμφάνισις πολλών αξιωματικών εις τα κέντρα και κρότος της αρβύλας πυκνών φαντάρων στα καλντερίμια.

Την αδιατάρακτον ησυχίαν και την αυστηράν αρετήν της παλαιάς καλής υπαίθρου μη την πολυζητάτε στην Δράμα, η οποία κάθε άλλο παρά κρατεί την θλιβερή μακρυά σαρακοστή της επαρχίας.

Και κάτι άλλο: Λέγεται για την γαλλική πόλι Μομφρόν ότι στις δώδεκα φθάνεις και στη μία είσαι κρεμασμένος. Θα ημπορούσε να πη κανείς για την Δράμα ότι στις δώδεκα φθάνεις και στη μία είσαι μεθυσμένος ή τσακίρ-κέφι, αναλόγως της παρέας των καλών Δραμηνών με την οποίαν θα μπλέξης.

Πίνει η Δράμα, όπως δα και η άλλη καπνάδικη ύπαιθρος».

Β.Α. ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΗΣ