Ο φούρνος της Αρμένισσας

με συνεχιστή τον Κώστα Παπαδίνα

Μέχρι να μπούνε στα σπίτια κάθε νοικοκυράς οι ηλεκτρικές κουζίνες, στη Δράμα οι φούρνοι ήταν πάρα πολλοί. Κάθε γειτονιά είχε  τον «δικό» της φούρνο. Από τις πρωινές ώρες είχε ήδη ψήσει τα ψωμιά του, είχαν τοποθετηθεί στα ερμάρια ( ράφια) και οι φουρναραίοι περίμεναν τον κόσμο όχι μόνο για την αγορά του φρεσκοψημένου ψωμιού αλλά και για να συνεχίσουν το ψήσιμο με ταψιά που δέχονταν από τις νοικοκυρές και όχι μόνο. Μπορεί οι φούρνοι να διέθεταν το δικό τους ψωμί, αλλά υπήρχαν και νοικοκυρές που προτιμούσαν να . ζυμώσουν οι ίδιες το ψωμί το οποίο έστελναν στο φούρνο σε πινακωτές  (εξάρτημα (συνήθως ξύλινο, στενό και επίμηκες) όπου τοποθετούσαν το ζυμάρι για να φουσκώσει κατά την παραδοσιακή μέθοδο παρασκευής ψωμιού. Συνήθως είχε πολλά χωρίσματα, ένα για κάθε καρβέλι). Για τον κόπο τους, οι φουρναραίοι έπαιρνα τα …. ψηστικά. Δηλαδή τον κόπο τους να τα ψήσουν. Όπως ψηστικά έπαιρναν και για τα ταψιά με τα διάφορα φαγητά που έστελναν. Ήταν ένα συμπλήρωμα των εσόδων της επιχείρησης, αν μπορούμε να τους ονομάσουμε έτσι.

Έξω από τον φούρνο, ο περαστικός έβλεπε ντάνες από πουρνάρια τα οποία προμηθεύονταν από ξυλοκόπους, που κυρίως κατάγονταν από τον Ξηροπόταμο και το Μοναστηράκι. Τα πουρνάρια τα χρησιμοποιούσαν για το ζέσταμα του φούρνου, που κρατούσε μέχρι τις μεσημβρινές ώρες. Αργότερα, η προμήθεια και χρήση του φλόγιστρου, αντικατέστησε τα πουρνάρια.

Ένα τέτοιος φούρνος υπήρχε επί της οδού Περδίκα 21.

Ιδιοκτήτρια ήταν κάποια ηλικιωμένη κυρία που κατάγονταν από την Αρμενία, γι  αυτό και ο φούρνος της   χαρακτηρίζονταν ως ο φούρνος της «Αρμένισσας». Ήταν μια συμπαθητική κυρία, δεν έλεγε πολλά, παρά μόνο εισέπραττε το αντίτιμο του ψωμιού ή των ψηστικών. Απ΄ ότι θυμάμαι ψήστης ήταν ο κυρ-Κώστας, ο οποίος πάντα σε υποδέχονταν με ένα χαμόγελο.

Στα τέλη του 1950 ο φούρνος αποκτά νέο ιδιοκτήτη. Τον Κώστα Παπαδίνα, τον οποίο και βλέπετε στη φωτό με φόντο τον φούρνο του.