Η παρουσίαση του βιβλίου του κ. Γιάννη Αμπατζόγλου

«Η Συμφωνία των Πρεσπών

και ο αγώνας για τη Μακεδονία»

Του κ. Δημήτρη Μαυρόπουλου

Ο Φρειδερίκος Νίτσε διαχωρίζει κάπου τη Vita contemplativa, δηλαδή, τον στοχαστικό, θεωρητικό, θα λέγαμε φιλοσοφικό βίο από τη vita activa, δηλαδή τον ενεργό, το δραστήριο βίο και αυτή η αντιπαράθεση των εννοιών του φιλοσόφου μού φέρνει στο νου, ως σύνθεση πλέον, τον κύριο Γιάννη Αμπατζόγλου.

Επιστέγασμα των παραπάνω σκέψεων, όσον αφορά στο πρόσωπο του Γιάννη Αμπατζόγλου, είναι η προσέγγισή του, ως η μαχητική κινητοποίησή, ψυχή τε και σώματι, γύρω από την έκβαση των εθνικών ζητημάτων, κατά κύριο λόγο του Μακεδονικού, όπως όλοι το ζήσαμε δραματικά το προηγούμενο χρονικό διάστημα, και η συγγραφή, αποτύπωση της δράσης, τόσο του ιδίου όσο και του κινήματος διαμαρτυρίας και αντίστασης που αναπτύχθηκε, αρχικά σε άρθρα και κατόπιν σε βιβλίο, του οποίου το περιεχόμενο παρουσιάζουμε σήμερα  ενώπιον του φιλαναγνωστικού δραμινού κοινού.

Το βιβλίο του κυρίου Γιάννη Αμπατζόγλου «Η Συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία», με υπότιτλο «Η αρθρογραφία από την υπογραφή της επαίσχυντης Συμφωνίας των Πρεσπών μέχρι την επικύρωσή της στη Βουλή των Ελλήνων», ουσιαστικά αποτελεί, υπό την ευρεία έννοια, ένα Χρονικό ή μια Χρονογραφία, η οποία εκτείνεται σε 222 ημέρες,  αφού τα άρθρα, 34 σε σύνολο, τα δοκίμια του βιβλίου παρατέθηκαν κατά χρονολογική σειρά, ακολουθώντας τη ροή των γεγονότων, κατά το προηγούμενο έτος, 2018, και το τρέχον έτος, 2019.

Σε αυτό το ιστορικό πόνημα, κατεγράφη η διεξαγωγή των ογκωδέστατων, μαζικών συλλαλητηρίων στην πρωτεύουσα, την Αθήνα, την συμπρωτεύουσα, τη Θεσσαλονίκη, στο Πισοδέρι και ό, τι εμβόλιμο γεγονός συνέβη μεταξύ αυτών των παλλαϊκών ξεσηκωμάτων.

Η δράση στο δρόμο και η συγγραφή στο χαρτί, συνιστά ένα ευθύγραμμο τμήμα, όπου η αρχή είναι η υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών από τους Πρωθυπουργούς και τους Υπουργούς Εξωτερικών των δύο όμορων χωρών Ελλάδας και FYROM, Τσίπρα, Ζάεφ, Κοτζιά, Ντιμιτρόφ στις 17 Ιουνίου 2018 και η υπερψήφισή της στο Ελληνικό Κοινοβούλιο στις 25 Ιανουαρίου 2019, με 153 ψήφους.

Αρχικά, διαβάζοντας το εν λόγω βιβλίο, αυθόρμητα ο νους με μετέφερε στο βιβλίο της Μίρα Μάρκοβιτς, πληθωρικής προσωπικότητας, συζύγου του μακαρίτη Γιουγκοσλάβου ηγέτη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, με τίτλο «Νύχτα και μέρα στη Γιουγκοσλαβία», και του Αλεξάνταρ Ζογκράφ «Χαιρετίσματα από τη Σερβία», όπου στα βιβλία τους περιγράφουν ημέρα προς ημέρα τις κατακλυσμιαίες στιγμές που έζησε η πατρίδα τους, κατά το επιβληθέν δυτικό εμπάργκο, τους προκαλούμενους εμφυλίους πολέμους και τους αδυσώπητους νατοϊκούς βομβαρδισμούς.

Στο βιβλίο  τόσο η Συμφωνία των Πρεσπών όσο και η επικύρωση της από το ελληνικό κοινοβούλιο χαρακτηρίζεται «προδοτική».

Η αναφορά του συγγραφέα σε γεγονότα και πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας, όπως η μάχη των Θερμοπυλών, το 480 π. Χ., τα «προσκυνοχάρτια», κατά την εκστρατεία του Ιμπραήμ στο Μοριά, το 1825 – 1828, τους ηρωικούς  πρωταγωνιστές Λεωνίδα και Κολοκοτρώνη, τους ριψάσπιδες, συμφεροντολόγους και δειλούς Εφιάλτη και Δημήτριο Νενέκο αντίστοιχα, εμμέσως πλην σαφώς τεκμηριώνει την έννοια, το περιεχόμενο της προαναφερθείσας κατηγορίας.

Συν τοις άλλοις, αποδεικνύεται, ότι η πράξη της προδοσίας επισύρει, μοιραία, αυθόρμητα, λογικά και επιτακτικά την τιμωρία των προδοτών, αφού πάντα θα βρίσκεται ένας Αθηνάδης και ένας Αθανάσιος Σαγιάς να την επιτελέσει.

Η κύπρια, επιτοίχια φράση «Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται», θα κυνηγάει τους προδότες, όπως οι ερινύες τον Ορέστη στην τραγωδία του Αισχύλου.

Στο έργο γίνεται άμεση, εκτενής αναφορά στο ρόλο διανοουμένου, του Κώστα Ζουράρι, που τυγχάνει να είναι εκπρόσωπος του ελληνικού λαού στο ελληνικό κοινοβούλιο και με τον οποίο ο συγγράψας το πόνημα γνωρίζεται και συνομίλησε πολλάκις μαζί του.

Η στάση του προαναφερόμενου διανοητή, ο οποίος υπήρξε καθηγητής πανεπιστημίου, αφενός ανασύρει στη μνήμη τη διατύπωση του Ότο φον Μπίσμαρκ «drei Professoren Vaterland verloren(καθηγητές τρεις και εχάθη η πατρίς)» και αφετέρου την εμπεριστατωμένη, τεκμηριωμένη, ενδελεχή ανάλυση του Γιώργου Καραμπελιά, στο βιβλίο του «Η αποστασία των διανοουμένων», για τον ρόλο που διαδραματίζουν αυτοί στις μεταπολιτευτικές δεκαετίες.

Στις διλημματικές καταστάσεις, όπως είναι η προάσπιση της Μακεδονίας, δηλαδή της Ιστορίας, της Δημογραφίας, της Ηθικής, της Αλήθειας, δεν μπορεί να επικρατήσει η αοριστία και η υπεκφυγή του ζουράρειου «συναμφότερον», φυσικά ούτε να προνομοποιηθεί η ιδεολογία έναντι της πατρίδας.

Εν τέλει, το «Παραδίδω όνομα σημαίνει παραδίδω έδαφος» στόχευε στην αναβολή χρόνου, συνέβαλε στην απραξία και αποδείχτηκε κοροϊδία, σε καμιά περίπτωση δεν λάμβανε υπόψιν τη αναμφισβήτητη ρητή πρόβλεψη του Ποινικού Κώδικα, άρθρο 138, επ’ αυτού: «άμεση συνέργεια σε επιβουλή εδαφικής ακεραιότητας».

Άλλωστε, το έθνος ενώνει, ενώ τα κόμματα, φορείς ιδεολογιών, χωρίζουν.

Μάλιστα, ο συγγραφέας προτάσσει ως αναπαλλοτρίωτη την αξία της πατρίδας, υπομιμνήσκοντας την πλατωνική φράση από τον διάλογο «Κρίτων»: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά Θεοίς και παρ’  ανθρώποις τοις νουν έχουσιν».

Ο Γιάννης Αμπατζόγλου πρωτοπόρησε στη δημιουργία θυλάκων αντίστασης και φορέων ειλικρινούς συζήτησης, γόνιμου προβληματισμού, απροσχημάτιστου διαλόγου και ανυποχώρητου αγώνα.

Αμέσως, λοιπόν, μετά την Συμφωνία των Πρεσπών, στις 17 Ιουνίου 2018,  δημιούργησε την ομάδα «Πισοδέρι 2018 – Επιτροπή Αγώνα», ενώ σήμερα είναι συνδημιουργός της ομάδας «Μακεδόνες Δραμινοί», η οποία αντικατέστησε το προγενέστερο τοπικό σχήμα των «Ενεργών Πολιτών».

Ο συγγραφέας αποδεικνύεται οξύτατος στις κρίσεις, όταν διακρίνει τη «Βίγλα», ουσιαστικά την ατολμία και αναποτελεσματικότητα, που επικαλύπτονταν από ομιλίες, μουσικές και σουβλάκια, από το «Πισοδέρι», ουσιαστικά την τόλμη και το τελεσφόρο στοιχείο, που πρόβαλε την αγωνία και αντιμετώπισε ευθέως και γενναία τη σύγκρουση.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η λεπτή διάκριση που κάνει για το ρόλο των «Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου», του «Φορέα Ανένδοτου Αγώνα για τη Μακεδονία και τη Δημοκρατία» και των διαφόρων «Επιτροπών Αγώνα», όσον αφορά στο κάλεσμα για δράση κατά τη διάρκεια της Δ.Ε.Θ. το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018 .

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το εγχείρημα του συγγραφέα στη διαλεύκανση του όρου «εθνικισμός», τον οποίο κακομεταχειρίζονται οι λογής λογής εθνομηδενιστές και απάτριδες, διεθνιστές και κοσμοπολίτες, με αναφορά στο ομότιτλο έργο του σημαντικότατου πολιτικού του Μεσοπολέμου  Αλέξανδρου Παπαναστασίου.

Μάλλον, φαίνεται ότι η μοιραία διολίσθηση των κυβερνητικών από τον όρο «γραικός» σε αυτόν του «γραικύλου» οφείλεται στην παραγνώριση της αντισθένειας επιταγής «Αρχή σοφίας ή των ονομάτων επίσκεψις», όπως σημειώνει ο Γιάννης Αμπατζόγλου.

Ο συμπολίτης μας κατασυκοφαντήθηκε και λοιδορήθηκε από συγκεκριμένο πανελλήνιο μέσο ενημέρωσης, εν προκειμένω από την φιλοκυβερνητική «Εφημερίδα των Συντακτών», για την αταλάντευτη στάση του στην προάσπιση της Μακεδονίας, εδρασμένης αφενός στην επιστημονική αλήθεια, όπως την παραδίδει η Ιστορία, την ανακαλύπτει η αρχαιολογία, την εκφράζει η γλωσσολογία, με αναφορά στον Γεώργιο Μπαμπινιώτη, κ ά., και αφετέρου της διακηρυγμένης πλειοψηφούσας θέλησης του ελληνικού λαού να μην αλλοτριώσει την ταυτότητά του.

Το εγχείρημα του συγγραφέα δεν θα ήταν εύστοχο, αν δεν  άπτονταν στον Ίωνα Δραγούμη και τον γαμπρό του, Μακεδονομάχο Παύλο Μελά. Εκτενή είναι τα χωρία από το «Μαρτύρων και ηρώων αίμα» του πρώτου, ενώ χρησιμοποιούνται και αποσπάσματα από το βιβλίο της Ναταλίας Π. Μελά, για το «Παλικάρι».

Από πρακτικής απόψεως ο Γιάννης Αμπατζόγλου δεν είναι οπαδός της άποψης του Μπερνστάιν ότι «Ο τελικός σκοπός, όποιος κι αν είναι, δεν είναι για μένα τίποτε, για μένα το παν είναι το κίνημα», διότι κυκλοφόρησε τις ιδέες του σε διαδικτυακούς τόπους, π. χ. antibaro. gr, voria.gr, protothema.gr, meaculpa. gr, pentapostagma.gr, antinews.gr, στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook, σε εφημερίδες, π. χ. στη «Δημοκρατία» συνεντευξιάστηκε σε τηλεοπτικούς σταθμούς.

Συν τοις άλλοις, μέσω της συγγραφής επιχείρησε να άρει τα Fake news, τις ψευδείς ειδήσεις της ασύστολης κυβερνητικής προπαγάνδας.

Τέλος, στο έργο καταγράφεται η παρουσία του συγγραφέα στις Βουλιαράτες της χειμαζόμενης Βορείου Ηπείρου στην κηδεία του εθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κατσίφα, που έκανε πράξη τη φράση του Περικλή Γιαννόπουλο «ή Ελλάς ή τέφρα», καθώς και στο σαρανταήμερο μνημόσυνό του.

Είθε, όπως ο θάνατος του Παύλου Μελά ανακίνησε το βούρκο της κρατικής αβελτηρίας, έτσι και η θυσία του ομογενούς από το χωριό της πεδιάδας της Δρόπολης – ας έχουμε υπόψιν τον καβαφικό στίχο: «Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες» – να παρακινήσει, ώστε να αλλάξει την εχθρική στάση της η πολιτεία και να αγκαλιάσει στοργικά τους ξεχασμένους και παραμελημένους Βορειοηπειρώτες.

Στον Γιάννη Αμπατζόγλου ευχόμαστε παραπέρα αγωνιστική πορεία και το πόνημα του να είναι καλοτάξιδο.