ΠΑΙΔΕΙΑ:
«απ’ τους δυο μας ποταμούς, θα γευτεί
μια νύχτα η έρημος καρπούς»
Στην Παιδεία, δεκαετίες τώρα, τα πάντα λιμνάζουν σε μια νεκροφάνεια, απόλυτης πνευματικής και ιδεολογικής εμμηνόπαυσης. Τον Ιούλιο του 2019, η Ν.Δ έγινε κυβέρνηση με βασική της υπόσχεση, την καθολική κινητικότητα περί την Παιδεία, έχοντας στη φαρέτρα της ως όπλο, τον άνεμο της αλλαγής επί παντός παιδευτικού, παιδαγωγικού, ερευνητικού και επιστημονικού. Στο νομοσχέδιο που ψηφίσθηκε πρόσφατα, αναφορικά με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, ειπώθηκαν πολλά στη Βουλή, θυμίζοντας τους στίχους του τραγουδιού «όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν». Η μείζων αντιπολίτευση προέταξε τα μονότονα τσιτάτα όπως: «νεοφιλελεύθερος κορσές το νομοσχέδιο», «τιμωρητική η αξιολόγηση», «προβάδισμα των κολλεγίων και των ιδιωτών επιχειρηματιών», «ψευδώνυμη αριστεία». Χαρακτηρισμοί οι οποίοι σκοντάφτουν απαρχής στην «μαστοδοντική» συμπερασματική μονομέρεια των αναλύσεων της αριστερής απροσδιοριστίας ή ασυναρτησίας.
Ας καταλάβουμε κάτι, μπας και συνεννοηθούμε: Δεν μπορείς, επουδενί να προσανατολίζεις εσύ την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι αυτή που πρέπει να προσανατολίζει εσένα, εξού και η γονιμότητα της προσπάθειας της Κυβέρνησης, διότι αυτή η πραγματικότητα του λαού, των κοινωνικών συνθηκών κτλ, την προσανατολίζει.
Αναρωτιέται κανείς: όλα αυτά, τα οποία καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, για πολλοστή φορά σε νομοσχέδιο της Παιδείας της κυβερνήσεως Μητσοτάκη, απειλούν τα σχολεία ισότητας και ελευθερίας που χτίστηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ;
Προαπαιτούμενο της ισότητας και της δημοκρατίας είναι μια κουλτούρα κοινής λογικής. Ένα βασικό όπλο που έχει ανάγκη η Δημοκρατία μας, στο επίπεδο της εκπαίδευσης, είναι να αξιολογεί και να κρίνει. Αντιθέτως, μια παραληρηματική «δημοκρατία», στην οποία ομνύει η μαρξιστική πολιτική άποψη, είναι ολέθρια.
Όχι… Δεν ήταν πάντα έτσι η αριστερά στην Ελλάδα. Δυστυχώς όμως, κάποιοι πολιτικοί της ταγοί, μην παρακολουθώντας την εξέλιξη του κόσμου που αλλάζει, έμειναν κλεισμένοι στην κομματική και ιδεολογική τους θερμοκοιτίδα, ανίκανοι να μεγαλώσουν και να προσφέρουν αυτά που όφειλαν στους εαυτούς τους. Αυτά που βλέπουμε, καιρό τώρα, είναι το αποτέλεσμα της αδυναμίας του απογαλακτισμού τους. Δεν είναι αντίθεση στο νομοσχέδιο της Κεραμέως, αλλά βαθύτατη απελπισία και ανασφάλεια. Οι χαρακτήρες που φανερώνονται από αυτό το θέατρο πολιτικού παραλόγου, είναι για προβληματισμό και λύπηση όχι για λεκτική αντεκδίκηση.
Και απορώ… Δεν μπορεί η αριστερά να αναγνωρίσει την έλλειψη ανατροφοδότησης, τη στασιμότητα και την καθήλωση στην παιδεία μας; Διότι αντιτείνει μονίμως, όχι γονιμότητα αντιπροτάσεων αλλά στείρα επίκριση και άκοπο τυφλό επαναστατισμό! Ως πότε θα συνεχίζεται αυτή η αυταπάτη περί κοινωνικών και οικονομικών προσδιοριστών της παιδείας και της «άδικης» κοινωνίας του «νεοφιλελευθερισμού»; Ή η απάτη της «πάλης» και της «επανάστασης»; Πού είναι η αριστερή πρόταση
«που όλο την περιμένουμε και όλο κινά για να ‘ρθει..
και όλο συντρίμμια χάνεται, στο γύρισμα των κύκλων»;
Ο άνθρωπος προχωρά και κρίνεται από την πρακτική, όχι από την θεωρία… Από τα μέσα και από τα αποτελέσματα, όχι από τους σκοπούς. Πολιτεύεται με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών του Καβάφη και όχι με σπασμούς επαναστατικούς ή ιστορικές φιλοσοφίες ή σκηνωμένα συνθήματα.
«Μήπως δεν αρέσουμε Αλέξη;», λέει ο Στέλιος Κούλογλου σε άρθρο του, διαβάζοντας δημοσκόπηση όπου οι αριστεροί ψηφοφόροι φανερώνονται να είναι πιο προοδευτικοί από την πολιτική ηγεσία της αριστεράς, αποδεχόμενοι πλειοψηφικά όσα επαγγέλλεται η υπουργός στο νομοσχέδιό της.
Ο νέος νόμος για την αξιολόγηση φιλοδοξεί να κάνει το σχολείο αποτελεσματικότερο. Αποτελεσματικό δημόσιο δωρεάν σχολείο, σημαίνει δημοκρατία και κοινωνική κινητικότητα.
Θα το αναφέρω με μια σχετική προσωπική αναφορά, συγκίνηση και αγωνία μαζί. Προσωπικά κατάγομαι από μια άσημη, ταπεινή επαρχία. Τα γονικά μου, δεν είναι μήτε αστοί, μήτε καθηγητές, στελέχη του κράτους ή επιχειρήσεων. Οι απλούστεροι λαϊκοί άνθρωποι είναι, απλοί αγωνιστές για να καρπωθούν τις καλοσύνες των καθημερινών κόπων τους. Σε αυτούς, στον δάσκαλό μου Θεόκλητο και στους καθηγητές μου της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, ανθρώπους παλιακούς, με ριζωμένα βαθιά τα αισθήματα της αγάπης στο μαθητή, ακριβοδίκαιους στην αξιολόγηση, θυσιαστικούς για χάρη της παιδικής ψυχής, χρωστώ όσα έκαμα κι όσα κατάφερα, στην ιατρική και στο δημόσιο βίο.
Ας καταλάβουμε κάτι για τη βασική αναγκαιότητα της παιδείας. Στο ταξίδι της εκπαίδευσης αρκεί να σου μάθουν κολύμπι και να έχεις ως φάρο τους προορισμούς! Ο μοναδικός θεσμός της πολιτείας που δύναται να προσφέρει τέτοια κοινωνικά άλματα σε κάθε πολίτη, είναι η Παιδεία. Χρωστώ στην Ελληνική Πολιτεία των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης τούτη την ευκαιρία που μου δόθηκε για δημιουργικότητα και για ένα κοινωνικό άλμα, ικανοποιώντας όνειρα που προϋποθέτουν συνεχή παιδευτική τριβή και αξιολόγηση. Που προϋποθέτουν την αρχή, ότι τίποτε δεν χαρίζεται μεν αλλά τα πάντα είναι θέμα διάθεσης κατάκτησης.
Ο νέος νόμος που ψηφίσθηκε, επιδιώκει να κάνει το σχολείο περισσότερο αποδοτικό, σύγχρονο, δημοκρατικό, αποτελεσματικό. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ανάλογη στελέχωση, επιμόρφωση στελεχών και διαρκή ενθάρρυνση προς αυτή την κατεύθυνση. Η Παιδεία είναι μαζί με την Υγεία τα σημαντικότερα δημόσια αγαθά.
Η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, έβαλε στόχο να ελευθερώσει απλόχερα αυτόν τον άνεμο ελπίδας. Πλέον υλοποιούμε όσα οραματιστήκαμε. Για όσους ειρωνεύονται και βιαίως φωνασκούν, αρκεί νομίζω η κατάληξη του Σεφέρη στο «Θερινό Ηλιοστάσι» του, να δίνει κουράγιο στην ηγεσία του Υπουργείου και σε όσους πιστεύουμε σε αυτές τις αλλαγές:
Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τά ῾βλεπαν
κι αὐτοὶ γελοῦσαν.
Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ
πάνω νερά·
νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο
στὰ τυφλά, πεισματάρης…
καὶ νὰ γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σὰν τὸ πολύροζο λιόδεντρο –
ἄφησε κι ἂς γελοῦν.
Καὶ νὰ ποθεῖς νὰ κατοικήσει κι ὁ ἄλλος κόσμος
στὴ σημερινὴ πνιγερὴ μοναξιὰ
στ᾿ ἀφανισμένο τοῦτο παρὸν –
ἄφησέ τους.
Ὁ θαλασσινὸς ἄνεμος κι ἡ δροσιὰ τῆς αὐγῆς
ὑπάρχουν, χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει κανένας.
Κωνσταντίνος Δ. Μπλούχος
Βουλευτής Ν. Δράμας – Νέα Δημοκρατία
