Περί Δημοκρατίας
Λόγος τρίτος
«Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς = Ο καθένας, που λέει, Κύριε Κύριε, δεν θα γίνει δεκτός στη βασιλεία των ουρανών, αλλά αυτός που τηρεί τη θέληση του ουράνιου πατέρα μου» (Ματθ. ζ’, 21)
Του κ. Γ. Κ. Χατζόπουλου, τ. Λυκειάρχη
Σας υποσχέθηκε η ταπεινότητά μου μια τρίτη αναφορά στη Δημοκρατία, αλλά και σ’ εκείνους, οι οποίοι ψευδώς σεμνύνονται και το διακηρύσσουν ότι προσέρχονται ευλαβείς προσκυνητές στο ιερό τέμενος της Δημοκρατίας.
Πόσο όμως ευλαβείς προσκυνητές είναι όλοι τούτοι, που αναλώνονται σε πλούσια καύχηση ότι υπηρετούν πιστά και με καθαρή ειλικρίνεια τη Δημοκρατία;
Και πόσο είναι διαφορετικοί οι αυτοχαρακτηριζόμενοι ως υπηρέτες της Δημοκρατίας από εκείνους, που, φαρισαϊκώ τω τρόπω, επιδίδονται σε μεγαλοστομίες και μεγαλοσταυρούς στα ιερά τεμένη θέλοντας να καλύψουν τη μη κεκαλυμμένη ψυχή τους από εκείνα τα ανομήματα, που ο ευαγγελικός λόγος τους απαγορεύει ρητά την είσοδό τους στη βασιλεία των ουρανών;
Και σ’ αυτούς τους Φαρισαίους χριστιανούς επιτρέψατέ με, φίλοι αναγνώστες, που ξοδεύετε τον πολύτιμο χρόνο σας στην ανάγνωση των γραφομένων της ταπεινότητάς μου, να αναφερθώ χωρίς χολή και κακία σ’ άλλο άρθρο μου. Δοκίμασα πολλές πικρίες αναίτιες και άδικες από αυτούς. Δεν τους μίσησα όμως ποτέ. Δεν είχα ούτε και έχω κανένα τέτοιο δικαίωμα. Ας κάνουν καλά με τη συνείδησή τους, αν είναι εγρηγορούσα.
Εξανίσταμαι όμως με τους αυτοχαρακτηριζόμενους ως δημοκράτες. Η προσφορά υπηρεσίας στη Δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από αυτοχαρακτηρισμούς ούτε και με την προκλητική ένδυση του φράκου ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας. Υπηρεσία στη Δημοκρατία σημαίνει καθαρότητα ψυχής, αγάπη ειλικρινή, μακριά από εκμετάλλευση, όποιας μορφής και αν είναι αυτή, στήριξη στις δύσκολες στιγμές των εχόντων ανάγκη, χωρίς αναμονή ανταπόδοσης, σεβασμό του ιδρώτα και του αίματος του λαού, του οποίου φαρισαϊκά υποστηρίζουν ότι προστατεύουν την τιμή και την αξιοπρέπειά του, ενώ στην πράξη τον χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο για να κατακτήσουν αξιώματα επίπλαστα και φρυγανώδη, που θα ικανοποιήσουν εφήμερες και ταπεινές διακρίσεις, δεχόμενοι υποκλίσεις ανειλικρινείς, υποκλίσεις ανάγκης και γιατί όχι και υστεροβουλίας;
Είναι αδιανόητο να επικαλείται κάποιος τον λειτουργό του τεμένους της Δημοκρατίας προσερχόμενος σ’ αυτό ενδεδυμένος τον έγχρωμο μανδύα.
Φρόνιμη είναι η ένδυση προσέλευσης στο ιερό τέμενος της Δημοκρατίας με περιβολή στερημένη των λαμπερών χρωμάτων. Τους τοιούτους λειτουργούς της η Δημοκρατία τους υποδέχεται νοερά με λύπηση και σιωπηρά τους απομακρύνει από το τέμενός της αναφωνώντας το αρχαιοπρεπές «εκάς οι βέβηλοι».
Πολλά έχουν να ωφεληθούν όσοι λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο να στρέφουν το βλέμμα τους και στο μέλλον. Ίσως ένα τέτοιο βλέμμα αποτελέσει και το καθαρτήριο ύδωρ της ψυχής τους από τα ανομήματα της υπεροψίας, της αλαζονείας και της ματαιότητος.
