Ποιες σχέσεις κρατάνε για πάντα;
Είναι σχέσεις στις οποίες μαλώνουμε συχνά και διαφωνούμε ή σχέσεις στις οποίες υπάρχει υπομονή και ανεκτικότητα; Αν ήταν να στοιχηματίσουμε, τότε μάλλον όλοι θα βάζαμε τα λεφτά μας στη δεύτερη κατηγορία. Όλοι έχουμε ακούσει, εξάλλου, τους φίλους μας να μας λένε: «Άσε και κάτι να πέσει κάτω», «Μην δίνεις σημασία», «Κάνε λίγο υπομονή. Που θα πάει θα στρώσει…».
Τι λένε, όμως, οι επιστημονικές έρευνες επί του θέματος; Επιβεβαιώνουν τη λαϊκή σοφία ή μήπως αποδεικνύεται να είναι άλλη μια λαϊκή παραπληροφόρηση; Σε έρευνες που έγιναν πάνω σε νιόπαντρα ζευγάρια, οι οποίες είχαν μεγάλη προγνωστική ικανότητα ως προς τις πιθανότητες διαζυγίου, βρέθηκε πως οι σχέσεις οι οποίες είχαν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να επιζήσουν μακροχρόνια δεν ήταν αυτές μέσα στις οποίες οι σύντροφοι έκαναν υπομονή με όσα τους ενοχλούσαν στον άλλον. Δεν ήταν αυτές μέσα στις οποίες ο άντρας ή η γυναίκα έδειχνε ανεκτικότητα για τα όσα τον/την δυσκόλευαν
Οι σχέσεις οι οποίες είχαν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να επιβιώσουν και να μην καταλήξουν σε διαζύγιο ήταν αυτές στις οποίες οι σύντροφοι δεν άφηναν τίποτα να πέσει κάτω. Ήταν σχέσεις στις οποίες οι σύντροφοι εξέφραζαν άμεσα τα συναισθήματά τους και δε μάζευαν αρνητικές σκέψεις ο ένας για τον άλλον. Στις σχέσεις αυτές, το παραμικρό γινόταν θέμα συζήτησης και διευθέτησης. Έτσι το ζευγάρι ξεκινούσε κάθε νέα μέρα χωρίς αποσκευές. Χωρίς απωθημένα. Χωρίς να χρειάζεται να κάνει υπομονή…
Πόσο μεγάλη παγίδα είναι η υπομονή! Είναι μια έννοια με θετική χροιά σε κάθε κοινωνία και νιώθεις καλά όταν κάνεις υπομονή. Νιώθεις ότι είσαι ο/η “καλός/ή” της υπόθεσης. Το δίκιο είναι με το μέρος σου! Η υπομονή είναι αρετή, όπως ένα γνωστό ρητό λέει. Στο πλαίσιο μιας σχέσης όμως η υπομονή μπορεί, υπό συνθήκες, να είναι η μεγαλύτερη υπονόμευση της ίδιας της σχέσης. Μπορεί να είναι η μεγαλύτερη υπονόμευση όταν συνοδεύεται από έλλειψη επικοινωνίας. Δηλαδή, δεν του/της λέμε κάτι που μας δυσκολεύει και περιμένουμε, κάνουμε υπομονή να το αλλάξει. Εν τω μεταξύ, ο άλλος δεν γνωρίζει τι μας πειράζει και φυσικά συνεχίζει τη συμπεριφορά που μας ενοχλεί. Δεν το γνωρίζει διότι οι πράξεις μας δείχνουν ότι δεχόμαστε λίγο πολύ τον άλλον όπως είναι. Κρατάμε το στόμα μας κλειστό και σφίγγουμε τα δόντια.
Μέσα μας βράζουμε, οπότε είναι αναπόφευκτο να υπάρξει έκρηξη. Ας μην περιμένουμε, λοιπόν. Είναι προτιμότερο να εκφράζουμε αυτό που μας ενοχλεί και μετά ας κάνουμε υπομονή μέχρι να διαφοροποιηθεί η συμπεριφορά. Έχουμε κάνει αυτό που μας αναλογούσε. Έχουμε συμβάλει σημαντικά στην ποιοτική αναβάθμιση της σχέσης. Στο να είναι αληθινή και ουσιαστική. Δημιουργούμε τις συνθήκες για αρμονία και αλληλοκατανόηση όταν εκφράζουμε αυτό που μας ενοχλεί και όχι όταν κάνουμε υπομονή, όπως πολύ λανθασμένα κάνουμε συχνά. Βγάζουμε από το σκοτάδι τον σύντροφό μας και έτσι έχει την ευκαιρία να διορθώσει, αν θέλει, αυτό που μας στεναχωρεί.
Εκφράζοντας κάθε πράγμα που μας πιέζει, αποσυμπιέζουμε τις αρνητικές καταστάσεις και έτσι δε μεγαλοποιούνται ασήμαντα θέματα. Λύνονται οι μικροπαρεξηγήσεις και υπάρχει συνεργασία για να πάει η σχέση παρακάτω. Αρκεί, βέβαια, να εκφράζουμε τα παράπονά μας με διάθεση να βρεθεί λύση και όχι για να θυματοποιηθούμε. Αρκεί να θέλουμε να τα επεξεργαστούμε από κοινού.
Δε χρειάζεται να συμβιβαζόμαστε άνευ όρων για να δουλέψει μια σχέση. Δεν είναι το νόημα του σχετίζεσθαι η παραίτηση από όσα μας αρέσουν. Μια σχέση χρειάζεται να μας εκφράζει και να μας πληρεί για να διαρκέσει. Θα πρέπει να βρούμε μαζί με το σύντροφό μας τις δικές μας νόρμες και όχι να προσαρμοστούμε ο ένας στις νόρμες του άλλου. Ακόμα και αν συμβιβαστούμε στο τέλος, οι έρευνες δείχνουν ότι είναι απαραίτητο να εκφραστούμε από την αρχή. Να διεκδικήσουμε με σεβασμό προς τον άλλον και προς τον εαυτό μας αυτό που μας αντιπροσωπεύει. Μόνο τότε θα δημιουργήσουμε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να βιώσουμε μια ανταποδοτική και ισότιμη σχέση. Μια σχέση που θα αξίζει να κρατήσουμε για πάντα…
Εμπνευσμένο από το επερχόμενο βιβλίο του συγγραφέα «Ψυχο-λογικές Σχέσεις»
