Πώς να είσαι

λιγότερο στην τσίτα…

Γράφει ο Δημητρης Φλαμουρης.

 Ζούμε στην εποχή του τρεξίματος. Δυστυχώς όχι του τζόγκινγκ αλλά του τρεξίματος των υποχρεώσεων.

Πώς την πατήσαμε έτσι;

Τα μωρά;

Όταν ήμασταν μωράκια, μετά από κάποιες έντονες ώρες αρχίζαμε να γκρινιάζουμε. Κλαίγαμε και εκνευριζόμασταν. Οι γονείς μας ήξεραν ότι τίποτα δεν τρέχει. Χρειαζόμασταν απλά λίγη ξεκούραση. Ο εγκέφαλός μας χρειαζόταν να επεξεργαστεί τις εμπειρίες που είχαμε ζήσει. Θα μας έβαζαν για ένα υπνάκο και τα πράγματα θα ήταν καλά ξανά, μετά από μια ωρίτσα.

Δυστυχώς δεν κάνουμε το ίδιο όταν μεγαλώνουμε. Μέσα την εβδομάδα μας θα δουλεύουμε 8-10 ώρες την ημέρα, θα δούμε φίλους Παρασκευή και Σάββατο (ή και κάθε μέρα), θα έχουμε 5 meetings (από τα οποία τα 3 θα θέλουν πολλή προετοιμασία) θα δούμε 3 ταινίες και 4 σειρές, θα βάλουμε 2 πλυντήρια, θα πάμε 2-3 φορές γυμναστήριο (λέμε τώρα), θα βγούμε για φαγητό, θα βλέπουμε τα νέα συνεχώς και θα πιούμε 30 καφέδες.

Και μετά αναρωτιόμαστε: «Γιατί είμαι τόσο στην τσίτα;;»

Είμαστε κοντά στο mental breakdown…

Κι εμείς…

Αρνούμαστε να δούμε πόσο ανάγκη έχουμε για ηρεμία και πόσο ο εγκέφαλός μας έχει ανάγκη την ηρεμία ώστε να επεξεργαστεί όσα βιώνει και να επανέρθει σε ισορροπία. Το άγχος και η ένταση που βιώνουμε δεν είναι κάτι περίεργο. Είναι η ανάγκη του εγκεφάλου μας να σταματήσει να εξαντλείται λαμβάνοντας συνεχόμενα εξωτερικά ερεθίσματα.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρέθηκα σε 6 πόλεις μέσα σε 4 μέρες για ομιλίες και παρουσιάσεις. Από την Ξάνθη μέχρι το Ηράκλειο Κρήτης. Πολύ γεμάτο πρόγραμμα και έζησα τα πράγματα στο φουλ. Γούσταρα που ήταν τόσο έντονο και ένιωσα ότι τις ξεζούμισα αυτές τις μέρες.

Ποια ήταν η συνέπεια όμως; Γύρισα σπίτι Δευτέρα βράδυ με τον εγκέφαλό μου στις 5000 στροφές και ο ύπνος μου διαλύθηκε. Ήμουν στην τσίτα.

Πώς την πάτησα έτσι;

Που πάμε;

Την πάτησα γιατί χάθηκα στις επιταγές της κοινωνίας. Άνθρωπος είμαι κι εγώ.

Ζούμε στη εποχή που εστιάζει διαρκώς στο να εκπληρώσουμε το δυναμικό μας. Να γίνουμε αυτοί που ΜΠΟΡΟΥΜΕ να είμαστε. Το διαρκές απάνθρωπο μήνυμα που δεχόμαστε από παντού είναι ότι πρέπει να ρουφήξουμε τη ζωή, να τα ζήσουμε όλα.

Σε ένα αεροδρόμιο στο Σικάγο με το που προσγειώνεσαι σε περιμένει η διαφήμιση: Do More, Be More.

Καταλαβαίνεις πως ό,τι και να κάνεις δεν έχει σημασία. Πρέπει να κάνεις κι άλλα. ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις κι άλλα.

Και όντως ίσως να μπορείς να κάνεις κι άλλα. Όλοι μας μάλλον μπορούμε. Αλλά που μας οδηγεί η φιλοσοφία που εστιάζει στο τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ;

Μόνο σε ένα συμπέρασμα. Ότι αυτά που κάνουμε τώρα δεν είναι αρκετά. Και δυστυχώς, εξ ορισμού, ποτέ δε θα είναι! Πάντα θα νιώθουμε ανεπαρκείς λοιπόν.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Στην εποχή που θέλει να κάνεις κι άλλα, ανεξάρτητα του πόσα κάνεις η λύση είναι μια.

ΚΑΝΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ

Δες λιγότερους ανθρώπους, ανάλαβε λιγότερα πρότζεκτς/δραστηριότητες.

Ενώ θεωρείται προτέρημα να έχεις πολλούς ανθρώπους και δραστηριότητες στη ζωή σου, είναι επίσης εξαντλητικό και έως ψυχο-λογικά κάπως επικίνδυνο. Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε πως ό,τι είναι θεωρητικά ή πρακτικά εφικτό να κάνουμε μέσα σε μια μέρα, ταυτόχρονα δεν είναι ψυχολογικά σοφό.

Ίσως να μπορούμε να πάμε γυμναστήριο, να ακούσουμε δυο ποντκαστ, να κάνουμε ένα κρύο μπάνιο, μετά να κάνουμε διαλογισμό, να πάμε δουλειά, μετά κιθάρα, να δούμε ένα φίλο για φαγητό και μετά σπίτι για να διαβάσουμε ένα βιβλίο και όλα αυτά καθώς τσεκάρουμε τα νέα σε κάθε ευκαιρία για να μένουμε ενημερωμένοι. Αλλά ας μην μας εκπλήξει αν όλο αυτό οδηγήσει σε ψυχολογική κατάρρευση.

Ας κάνουμε λιγότερα. Όπως ανέφερα στην ομιλία μου στο TEDx όσο εστιάζουμε στο τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε, τόσο θα νιώθουμε ανεπαρκείς. Γιατί πάντα ίσως να ΜΠΟΡΟΥΜΕ και παραπάνω και το παραπάνω δεν είναι ποτέ αρκετό. Ας εστιάσουμε και στο τι ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ να κάνουμε. Κι ας κάνουμε λιγότερα.

Ύπνος

Πόσο κοιμόμαστε άραγε;

Ο ύπνος είναι η περίοδος που ο εγκέφαλος επεξεργάζεται και ταξινομεί τις εμπειρίες της ημέρας. Έλλειψη ύπνου σημαίνει εκνευρισμό, αγωνία και μη-καθαρή σκέψη. Πολλές φορές ίσως να νομίζουμε ότι πρέπει να χωρίσουμε, να αλλάξουμε δουλειά, να βρίσουμε τον γείτονα και όλα να μας φταίνε, ενώ ίσως το μόνο που μπορεί να θέλουμε είναι λίγο ύπνο.

Όμως αν κρατάμε το μυαλό μας απασχολημένο διαρκώς, τότε όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματα στα οποία δεν επιτρέψαμε χώρο μέσα στην ημέρα, θα βγουν στην επιφάνεια την ώρα που ξαπλώσουμε στο κρεβάτι.

Γιατί τότε δεν υπάρχουν άλλα ερεθίσματα να μας αποσπάσουν την προσοχή, οπότε οι ανησυχίες και οι αγωνίες μας βρίσκουν διέξοδο για να πολιορκήσουν το μυαλό μας, προκαλώντας αϋπνία ή άγχος.

Κάνοντας λιγότερα, δίνουμε την ευκαιρία στις σκέψεις να έρθουν μέσα στην ημέρα, ώστε να τις επεξεργαστούμε και να μην μας επισκεφτούν στον ύπνο μας,  χαλώντας τον.

Εγώ επισκέφτηκα 6 πόλεις σε 4 μέρες, όπως είπα. Τι μου έμεινε από αυτό το τουρνέ; Μια θολή αίσθηση της κάθε ομιλίας μου. Μέχρι να έρθει η Δευτέρα η εκδήλωση της Παρασκευής ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Το αποτύπωμά της επάνω μου είχε ξεθωριάσει. Και είναι πολύ κρίμα γιατί ήταν μια πολύ ωραία εκδήλωση.

Απλότητα

Είναι ένα επαναλαμβανόμενο εύρημα της ψυχολογίας ότι αυτό που μας βοηθάει να ζούμε περισσότερο, πιο υγιεινά και πολύ πιο ευτυχισμένα είναι     η ποιότητα των σχέσεών μας με τους άλλους ανθρώπους. Κι όμως εμείς επιμένουμε διαρκώς να επενδύουμε το τεράστιο ποσοστό του χρόνου μας στην επαγγελματική μας επιτυχία και στο να κάνουμε όσα πιο πολλά μπορούμε, φθείροντας στην πορεία ανεπανόρθωτα τον ψυχισμό και το σώμα μας.

Ας μην είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας. Όλη η κοινωνία αυτό μας προτρέπει να κάνουμε, όταν μας παροτρύνει να εκπληρώσουμε το δυναμικό μας. Είναι φυσιολογικό να παρασυρόμαστε από τους αδυσώπητους ρυθμούς της εποχής μας.

Στο ολιστικό Retreat γιόγκα και ψυχολογίας Back to Basics που θα κάνουμε με τη σύζυγό μου στο Evia Silence, 22-25 Μαρτίου 2024, θα δούμε πώς μπορούμε να επαναφέρουμε τις βασικές αξίες πίσω στη ζωή μας και να επιστρέψουμε σε ό,τι έχει πραγματικά αξία. Γιατί σε όλους μας αξίζει να ξέρουμε έναν τρόπο να ζούμε με νόημα και ουσία.

Συμπέρασμα

Το να κάνεις πολλά μπορεί να είναι πολύ ενθουσιώδες και απολαυστικό κατά στιγμές. Το να είσαι μόνιμα σε αυτή τη φάση όμως σε διαλύει ψυχολογικά, σου δημιουργεί πολλή ένταση, άγχος και αγωνία.

Η κοινωνία μας σπρώχνει διαρκώς να εξαντλούμαστε στο όνομα του να είμαστε «αξιόλογοι» και «πετυχημένοι». Να είμαστε In και παραγωγικοί.

Κι όμως τελικά το νόημα και η χαρά είναι εκεί που πάντα ξέραμε ότι ήταν. Στην απλότητα και στη δική μας ισορροπία.

Και σε λίγα παραπάνω όνειρα. Στο κρεβάτι μας…