Χριστουγεννιάτικες Εικόνες

Ψυχές καθάριες

ΑΡΘΡΟ Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

Το ζην εξεμέτρησε πλήρης ημερών ο Πήγασος και μαζί εστέρησε από τον μακροχρόνιο αναβάτη του τη μετάβαση στο Ανηλιοχώρι. Ανελέητος ο χρόνος φέρνει τους χειμώνες του έμφορτους αναλγησίας. Δεν είναι εύκολο να αντιστρατεύεσαι την ωμή αλήθεια! Όλα στη ζωή έχουν κάποιο τέλος. Αρκεί το τέλος να είναι ειρηνικό, ανώδυνο και μακριά από σκληρές δοκιμασίες. Είναι και αυτές στα πλάνα της ζωής, γιατί ζωή χωρίς δοκιμασίες επώδυνες είναι σαν γεύμα χωρίς αλάτι. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ενάλατα γεύματα, όταν αυτά δεν τα διακρίνει η εναλλαγή.

Του ήρθε βαριά τούτη η εκδημία του Πήγασου. Απευθύνθηκε σε νεαρό ιδιοκτήτη, κάτοχο σφριγηλού Πήγασου! Ήθελε να μη διακόψει τη μακροχρόνια επίσκεψη του, και μάλιστα τέτοιες ημέρες.

-Τι τον θέλεις τέτοιες ώρες τον ατίθασο Πήγασο; ήταν η σκληρή, μα πέρα για πέρα αληθινή, η απόκριση του κατόχου του. Οδυνηρός, όμως αναγκαίος ο συμβιβασμός. Αρκέσου στον Πήγασο της μνήμης, συνέχισε.

Πικράθηκε, όμως έκρινε ορθή την άρνηση του δανεισμού. Ταξίδεψε χωρίς τον Πήγασό του. Τη χάρη τού έκανε η λαγαρή ακόμη μνήμη. Αγκαλιάστηκαν και όδευσαν στο ορεινό Ανηλιοχώρι.

Λούστηκε την απογοήτευση. Δεν το έκρυψε. Τα τετράποδα, που αλυχτούσαν μετά το ηλιοβασίλεμα, άκρα σιωπή. Στέρεψε κι αυτό το σόι. Κι αν πεις και για γιαβράδες, δυστυχία! Έρημες οι στράτες και μαζί τα καλαντίσματα. Δεν γεννάται Χριστός σήμερον εν Ανηλιοχωρίω.

Κάποια γραΐδια με τη βοήθεια της αυτοσχέδιας βακτηρίας, φτιαγμένης από ξύλο κρανιάς, όδευαν με βήμα αργό προς τον ιερό ναό της Ζωοδόχου Πηγής. Τους ανέμενε ο πολιός στην κόμη παπα-Αριστοτέλης, τραγικό θύμα της αδικοξεριζωμένης γενιάς. Παρά τον φόρτο των χρόνων του και με σερνάμενα τα βήματα, τα ανέμωνε στην Ωραία Πύλη, για να εκφράσει για πολλοστή φορά το μεγάλο μήνυμα «Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει…». Ο Θεός της ειλικρινούς αγάπης ανανέωνε για μια ακόμη χρονιά τη γέννησή του. Τη δική του και του ανθρωπίνου γένους, που τόσο αγάπησε. Και όμως τούτη την πατρική του αγάπη την εξαργυρώνουν οι αποδέκτες της με ξέχειλη κακία, με μίσος ασίγαστο, με πάθος ανεξίτηλο, που μεταφράζονται σε αδυναμίες, σε πλεονεξία, σε περιφρόνηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής.

Ξεθωριασμένα σήμερα τα πανανθρώπινα μηνύματα «αγαπάτε αλλήλους» και «ειρήνη υμίν».

Και όμως το άλας της αγάπης δεν εμωράνθη. Οάσεις ειλικρινούς αγάπης αναπηδούν ανά τον πλανήτη. Μηνύματα αισιοδοξίας. Έστω. Η ζύμη, που συντηρείται από υγιή μαγιά, κρατεί ακόμη όρθιο το ανθρώπινο γένος. Και η μαγιά αυτή είναι τα γραΐδια, που αγκομαχώντας οδεύουν στον οίκο του Θεού για να δεχθούν στις χιλιοπληγωμένες ψυχές τους το μήνυμα αγάπης του παπα-Αριστοτέλη, που κι αυτός αγκομαχώντας ενάντια στον παντοκαταλύτη χρόνο επιμένει να εκπέμπει με τρεμάμενα από συγκίνηση χείλη το μήνυμα «Χριστός γεννάται σήμερον…». Και γεννάται σε ψυχές καθάριες, που στέκουν μακριά από την τοξική κακία και αναπλάθουν με τα ροζιάρικα χέρια τη ζύμη της αγάπης.