Σαν τα πουλιά στην μπόρα (του Βασίλη Χατζηθεοδωρίδη)
Γράφει ο Νίκος Γ. Γεωργιάδη
Δντής Π.Ε. Καβάλας ε.τ.
Ο συνήθης ύποπτος πλέον ξαναχτύπησε πάλι με το νέο έργο του. Ένα έργο, μια αυτοβιογραφία μέσα στην οποία ζωγραφίζει με το λυρικό του ύφος τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος, όσες είναι αυτές, ενώ στωικά περιγράφει τις δύσκολες, που είναι οι περισσότερες, των οποίων όμως το άχθος ο πανδαμάτορας χρόνος απαλύνει καθώς και τον πόνο που αυτές προκαλούν στη θύμησή του. Τον πόνο και την ένδεια που έζησε και που αναδίδουν μια γλυκόπικρη γεύση καθώς ανέρχονται με το μαγκάνι μέσα από το πηγάδι των αναμνήσεων.
Περιγράφεται η δύσμοιρη ζωή των γονέων του, ποντίων προσφύγων και στην περιγραφή αυτή αντανακλώνται οι ζοφερές ημέρες του ξεριζωμού που βίωσε όλος ο ποντιακός ελληνισμός, η χαλαμονή, η προσφυγιά, η εγκατάσταση στο ορεινό χωριό, η κατοχή 1941-44, η εξορία στη Βουλγαρία, ο εμφύλιος, η νέα καμονή, η μετεγκαταστάσεις στα πεδινά της Δράμας και η επιστροφή. Τα πρώτα μαθητικά του χρόνια και η έναρξη μιας διαρκούς και εφ΄ όρου ζωής μοναξιάς και αποχωρισμού, αν και παιδί, από την οικογένειά του. Περιγράφονται τα χρόνια της ανείπωτης φτώχειας των παιδικών του χρόνων και των σπουδών. Η ζωή στο στρατό, οι φιλίες που δημιουργήθηκαν και κράτησαν μια ζωή, τα πρώτα δασκαλικά χρόνια των μονοθέσιων σχολείων που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη του.
Με καυστικό, λεπτό όμως, χιούμορ καταχωρεί τις δυσκολίες και τα απροσδόκητα συμβάντα μέσα στον ατελεύτητο χρόνο. Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί την παλέτα του ζωγράφου αναμειγνύοντας το πράσινο, το κίτρινο και το γαλάζιο σε μύριες συνθέσεις δημιουργώντας εικόνες άπειρου κάλλους και μαζί ηχοδρομεί τις νότες των ήχων του βουνού και του λόγγου, της πόλης και του χωριού, της φύσης και της ζωής και όλα αυτά άλλοτε πένθιμα και άλλοτε ζωντανά, χαρούμενα, ολοφώτεινα. Εξιστορεί κομψά, γλαφυρά και χαριτωμένα τα γεγονότα της νιότης και αφηγείται ανεπιτήδευτα, με έναν λόγο άλλοτε πληροφοριακό, άλλοτε λογοτεχνικό, μα πάντοτε παραστατικό. Φωτίζει τα σύνορα του νου καθώς ξαναγεννιέται η ελπίδα και ξεδιπλώνεται η αγάπη του για τον μεγάλο πειρασμό, την ευθύνη!
Ακένωτος πηγή, ο Βασίλης Χατζηθεοδωρίδης. Το ζείδωρο αυτό πνεύμα, δεν σταματά εδώ. Η εργατικότητά του τον φέρνει μπροστά στο Χρέος. Αυτό της οικογένειας και της προσφοράς στους μαθητές του, στην κοινωνία, στην εκπαίδευση, Το καθήκον αποτελεί τον πλοηγό του και έτσι πορεύεται. Με σύντροφο την αγαπημένη του Άννα διανύει δημιουργικές δεκαετίες στη ζωή, αποτελώντας πρότυπο οικογενειάρχη και εξαιρετικού δασκάλου.
Διάβασα κάποτε την «Καμπάνα του Πόντου» και αναρίγησα. Τα ίδια συναισθήματα με κατέλαβαν διαβάζοντας αυτήν την αυτοβιογραφία. Τον αρχέγονο αυτόν λόγο, που έρχεται μέσα από τους αιώνες αναλλοίωτος, αυθεντικός. Στο κείμενο περιλαμβάνονται στοιχεία που ακουγόταν στα παρχάρâ, στην ενδοχώρα μα και στον αστικό Πόντο. Και είναι αυτός ο λόγος που σε φέρνει από το Χθες στο Αύριο, στο Διηνεκές.
Του εύχομαι να είναι υγιής, και να προσφέρει σε όλους μας τους αγλαείς καρπούς του πνεύματος και της γραφίδας του.
Γνωρίζω ότι ο αειθαλής και αιώνιος αυτός έφηβος διατηρεί και άλλα αδημοσίευτα κείμενα στα ερμάρια του γραφείου και στα ράφια της βιβλιοθήκης του. Ποιητικές συλλογές, ιστορίες, μασάλâ κατάλληλα για παρακάθâ, πολλαπλώς καταλληλότερα για τη διάπλαση των παίδων απ’ ότι η κατακρήμνιση στη βυθιότητα της οικογενειακής σιωπής μπροστά στην τηλεόραση, στο tablet και στα άλλα μέσα της τεχνολογίας και της επικοινωνίας στα δίχτυα των οποίων έχουμε περιπλακεί.
Περιμένω, περιμένουμε, από τον Βασίλη Χατζηθεοδωρίδη, προσδοκούμε με ανυπομονησία, χρησιμοθηρικά θα έλεγα, γιατί έτσι μας συνήθισε, και άλλα έργα από αυτόν τον τεράστιο στην ψυχή και ολόλαμπρο γίγαντα στο πνεύμα, τον Δάσκαλο, τον Πολίτη, τον ΑΝΘΡΩΠΟ.
