Ο Δραμινός αθλητής υπεραποστάσεων Μ. Γιαννάκου «κατέκτησε» το «Rovaniemi 150»
Σε «απευθείας σύνδεση» με τον Αρκτικό Κύκλο,
ο Μάριος Γιαννάκου μιλάει στον «Π.Τ.»
Της Σουζάνας Θεοδωρίδου
Ξεκίνησε στα μέσα Φεβρουαρίου από τη Δράμα, με προορισμό το μακρινό και παγωμένο Ροβανιέμι της Φινλανδίας, στον Αρκτικό Κύκλο, για να συμμετάσχει στον αγώνα «Rovaniemi 150», ο οποίος διεξήχθη από τις 17 έως τις 19 Φεβρουαρίου.
Ο Δραμινός αθλητής υπεραποστάσεων Μάριος Γιαννάκου, με το πείσμα και την επιμονή του τα κατάφερε, και τερμάτισε τον αγώνα των 150 χιλιομέτρων, σε λιγότερο από 42 ώρες που ήταν ο προκαθορισμένος χρόνος τερματισμού.
Στο απόκοσμο τοπίο του Αρκτικού Κύκλου, διεξάγεται κάθε χρόνο από το 2012 ο αγώνας των 150 χιλιομέτρων, όπου ο αθλητής κινείται σε καθεστώς πλήρους αυτονομίας, ενώ παράλληλα έλκει τον υποχρεωτικό εξοπλισμό και την τροφή του σε ατομικό έλκηθρο, βάρους περίπου 10-15 κιλών, σε θερμοκρασίες που αγγίζουν τους -20 με -30 βαθμούς Κελσίου.
Στον φετινό αγώνα, συμμετείχαν περίπου 50 αθλητές από όλο τον κόσμο, ενώ τερμάτισαν μόνο 15, μεταξύ αυτών και ο Μάριος, μαζί με τον φίλο και συναθλητή του από την Καβάλα, Χρόνη Μυλωνά.
Με αφορμή την συμμετοχή του Μάριου Γιαννάκου, στον αγώνα «Rovaniemi 150», η εφημερίδα μας τον φιλοξένησε στα γραφεία της, λίγες ημέρες πριν αναχωρήσει και μας είχε μιλήσει για την προετοιμασία του για τον αγώνα. Σήμερα, τον φιλοξενούμε στην εφημερίδα μας, επικοινωνώντας μαζί του ηλεκτρονικά, καθώς βρίσκεται ακόμη στο Ροβανιέμι, ως αθλητή υπεραποστάσεων πλέον που πέτυχε έναν ακόμη στόχο του.
Πως ήταν αυτή η πρωτόγνωρη εμπειρία που είχατε στον Αρκτικό Κύκλο, καθώς ο συγκεκριμένος αγώνας δεν μοιάζει με κανένα άλλο από αυτούς που έχετε συμμετάσχει;
Η εμπειρία που έζησα με τον φίλο μου Χρόνη αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά ήταν μια εμπειρία που θα θυμόμαστε για πάντα. Το αχανές αρκτικό πεδίο, οι πολικές θερμοκρασίες και τα άγρια ζώα της περιοχής όπως οι τάρανδοι, μας δημιούργησαν έντονες εικόνες και συναισθήματα. Όσον αφορά τον αγώνα ήταν κάτι το οποίο δεν μπορεί να αποτυπωθεί επακριβώς πάνω στο χαρτί.
Το φαινόμενο του Βορείου Σέλατος και οι παγωμένες λίμνες της ευρύτερης περιοχής ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για εμάς. Ο αγώνας, προφανώς και δεν έμοιαζε με άλλον που έχω τρέξει καθώς η πλήρης αυτονομία σέρνοντας έλκηθρο, οι εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και τα 150 χιλιόμετρα απόστασης τον κατατάσσουν στην λίστα με τους 10 πιο σκληρούς και extreme αγώνες-δοκιμασίες του κόσμου .
Τι συνθήκες αντιμετωπίσατε; Ήταν αναμενόμενες; Υπήρχαν απρόοπτα κατά τη διάρκεια του αγώνα;
Οι συνθήκες που αντιμετωπίσαμε ήταν δύσκολες . Η θερμοκρασία βρισκόταν στους -20°C και με αίσθηση πολύ χαμηλότερη όταν ριπές αέρα έρχονταν από τον παγωμένο βόρειο Ωκεανό . Το χιόνι σε πολλά σημεία έφτανε ως το γόνατο, οπότε η κίνησή μας ήταν πολλές φορές αργή και εξαιρετικά δύσκολη. Δε το περίμενε κανείς μας ότι θα ήταν τόσο δύσκολο. Και υπήρξαν αρκετές αμήχανες στιγμές που συνειδητοποιήσαμε την σοβαρότητα της κατάστασης.
Όσον αφορά τα προβλήματα που είχαμε στον αγώνα, είναι κάτι με το οποίο πρέπει να μάθεις να ζεις, να είσαι ψύχραιμος και να κάνεις το πρόβλημα να μη γίνει μεγαλύτερο. Αντιμετώπισα στομαχικές διαταραχές κάνοντας εμετό στο 90ο χιλιόμετρο. Μόνο που σε αυτόν τον αγώνα ήξερα πως κάθε πρόβλημα έπρεπε να το κάνω εν κινήσει για να μην μείνω στάσιμος και πάθω κρυοπαγήματα .
Είχαμε ακούσει από τον διοργανωτή αρκετές περιπτώσεις που αθλητές έχασαν κάποια από τα άκρα των χεριών ή των ποδιών. Οπότε όλα αυτά που προέκυπταν, έπρεπε να τα αντιμετωπίσουμε πάντα προχωρώντας, όσο επίπονο κι αν ήταν. Εξάλλου, ο πόνος σε κάνει μόνο να πονάς. Τίποτα παραπάνω .
Σε πόσες ώρες τερματίσατε; Πόσες ήταν οι αρχικές συμμετοχές, και πόσοι τερμάτισαν;
Τερματίσαμε σε 39 ώρες και 35 λεπτά. Οι συνολικές συμμετοχές, ήταν περίπου στις 50 και τερματίσαμε μόνο 15 άτομα. Το χαμηλό ποσοστό ίσως δείχνει πως είναι ένας αγώνας υπέρβασης στην κοινή γνώμη, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική, γιατί όλα αυτά βρίσκονται στα πλαίσια των δυνατοτήτων του ανθρώπου.
Απλώς, τις περισσότερες φορές επιλέγουμε να μην ασκήσουμε πίεση στα εμπόδια. Και όπως έχω πει ξανά, ο τερματισμός ενός μέτριου αθλητή όπως είμαι εγώ δείχνει πως κάτι τέτοιο είναι θέμα απόφασης και πνευματικής διαχείρισης .
Που σκέφτεστε να συμμετάσχετε το επόμενο διάστημα;
Οι στόχοι και τα όνειρα δε σταματάνε ποτέ. Συνειδητοποίησα σε αυτό μου το ταξίδι όπως ο πλανήτης μας είναι πολύ όμορφος και γεμάτος ανθρώπους, περιπέτειες και μέρη που περιμένουν να τα γνωρίσουμε. Οπότε, ο βασικός μου στόχος είναι να εξερευνήσω και να τρέξω αν μου δοθεί η δυνατότητα σε διάφορα μέρη του πλανήτη μας, είτε αυτός ο αγώνας λέγεται Marathon Des Sables (αγώνας 250 χιλιομέτρων στην Σαχάρα), είτε λέγεται Solukhumbu Trail (αγώνας 300 χιλιομέτρων στα Ιμαλάια).
Άμεσος βασικός μου στόχος, είναι να βάλω σε τάξη κάποιες επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και να ολοκληρώσω το βιβλίο που γράφω εδώ και έναν χρόνο.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια του Join που ήταν δίπλα μου σε ότι χρειάστηκα, τον Μπάμπη Γκιριτζιώτη και τον Γιώργο Λέντζα αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που πίστεψαν σε εμένα. Και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια μου, που αποτελεί πάντα μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Στα καλύτερα που έρχονται!
