Εντυπωσιακό masterclass με τον Πάβελ Παβλικόφσκι
Sold out οι τετραήμερες προβολές
«Το Φεστιβάλ Δράμας
Ταξιδεύει στην Αθήνα»
Με πλήθος κόσμου, πραγματοποιήθηκε στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος το τετραήμερο «Το Φεστιβάλ Δράμας Ταξιδεύει στην Αθήνα» από τις 15 έως τις 18 Σεπτεμβρίου, ως μια φυσική συνέχεια του φετινού εντυπωσιακού 45ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι το τετραήμερο του Φεστιβάλ Δράμας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, ολοκληρώθηκε με sold out προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος, και με μεγάλη επιτυχία.
Ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlights του φετινού προγράμματος του 45oυ DISFF ήταν το μάστερκλας του οσκαρικού δημιουργού Πάβελ Παβλικόφσκι το οποίο πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Cinematherapy. Εντυπωσιακή ήταν και η συζήτηση που ακολούθησε μεταξύ του σκηνοθέτη, του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Δράμας Γιάννη Σακαρίδη, της ψυχοθεραπεύτριας Ντενίς Νικολάκου, και βέβαια του κοινού, που κατέκλυσε το βράδυ του Σαββάτου τη μεγάλη αίθουσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Το Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στην Αθήνα».
Το πρόγραμμα Cinematherapy, που επιμελείται η Ντενίς Νικολάκου, είναι ταυτόσημο πλέον με το όνομα Πάβελ Παβλικόφσκι καθώς ήταν ο ίδιος ο οσκαρικός σκηνοθέτης που το εγκαινίασε με την ταινία του Cold War (2018) στη 43η διοργάνωση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το 2020.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης στην Ταινιοθήκη προβλήθηκαν αποσπάσματα από το πλούσιο έργο του -ένα κινηματογραφικό κολάζ από τη δημιουργική περίοδο των ντοκιμαντέρ του στο BBC το διάστημα 1990-1995 (From Moscow to Pietushki, Dostoyevsky’s Travels, Serbian Epics, Tripping with Zhirinovsky), τη δεύτερη περίοδο των ταινιών μυθοπλασίας του από το 1998 έως το 2004 (The Stringer, Last Resort, My Summer of Love), και βέβαια από την τρίτη (The Woman in the Fifth) και την τέταρτη (Ida, Cold War) δημιουργική του περίοδο (2011-2018).
Μιλώντας στη Ντενίς Νικολάκου, ο Πάβελ Παβλικόφσκι, γοητευτικός, εκφραστικός και γεμάτος χιούμορ στην κουβέντα που ακολούθησε, είπε πως σε ψυχολογικό επίπεδο νοιώθει να ταυτίζεται με τους ήρωες των ταινιών του, και πως ακόμα κι αν αυτοί είναι αντιπαθείς, συμπάσχει μαζί τους και τους αγαπά. «Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάνοντας τις ταινίες συνειδητά επιδιώκω να κάνω ένα είδος κινηματογραφοθεραπείας», διευκρίνισε, «κι όταν νοιώθω πως γίνομαι διδακτικός, είναι σαν να απενεργοποιούμαι, πατάω το κουμπί off, είναι κάτι που δεν θέλω. Πάντα έκανα ταινίες για τα πράγματα που είχα στο μυαλό μου τη δεδομένη εποχή».
