Στο Περιθώρι Δράμας
Συνάντηση μαθητών ύστερα από 50 χρόνια
Πραγματοποιήθηκε την 24η Ιουνίου 2017, ημέρα Σάββατο, στο Περιθώρι Δράμας, συνάντηση των συμμαθητών – συμμαθητριών της τετάρτης Δ’ Τάξης, σχολικού έτους 1965-1966 του Σχολείου Περιθωρίου με τον δάσκαλό τους Ιωάννη Δεϊρμεντζόγλου, συνταξιούχο Σχολικό Σύμβουλο, μέσα σε μια σπάνια συγκινησιακή ατμόσφαιρα.
Γύρισε, για λίγες ώρες, η μηχανή του χρόνου πίσω, τότε που οι μικροί μαθητές-τριες, φωτογραφίζονταν, με τον νεοδιόριστο δάσκαλό τους στα σκαλιά του Σχολείου, γεμάτα ενθουσιασμό και έφεση για μάθηση, όνειρα και ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Και πέρασαν τα χρόνια – αλήθεια πόσο γρήγορα! – και οι μικροί μαθητές-τριες γονείς ήδη μεγάλων παιδιών, αλλά παππούδες και γιαγιάδες αρκετοί, νάτοι πάλι στα ίδια σκαλιά με τον αγαπημένο τους δάσκαλο, στην ίδια αυλή, στην ίδια τάξη, καθισμένοι στα θρανία τους.
Ζωντάνεψαν στιγμές ανεπανάληπτες διδακτικών ωρών, όπως τότε που έπεφτε ο λόγος ωσάν γόνιμη βροχή στις καρδιές των μαθητών, για να αποδώσει καρπούς πνευματικούς, ύστερα από χρόνια. Όμορφες στιγμές! Σταθμοί ζωής, αφετηρίες αποφάσεων, που τώρα έγιναν ώρες απολογισμού, για όσα πήραν, πόσο μίλησαν στην ψυχή τους, πόσο βοήθησαν στην πορεία τους προς το μέλλον! Για όλα αυτά υπήρξαν απαντήσεις, αποτυπωμένες στις δυο συγκινητικές προσφωνήσεις των: Ρούσσου Γεωργίου και της Μόσχου Μαρίας.
Μετά τη λήξη των ομιλιών ακολούθησε γεύμα και αντιλλάγησαν αναμνηστικά δώρα.
Ο δάσκαλός τους χάρισε από τρία βιβλία, στον καθένα και έναν ζωγραφικό πίνακα, έργα του ιδίου όλα.
Οι δε μαθητές του απένειμαν μια ευχαριστήρια πλακέτα.
Η ομιλία του Γ. Ρούσσου
Αγαπητοί μου Συμμαθητές.
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, όλοι με πολύ χαρά. Το τονίζω όλοι με πολύ χαρά.
Η χαρά αυτή φάνηκε στην επικοινωνία που είχα μαζί σας από την πρώτη στιγμή, ουσιαστικά το πρώτο τηλέφωνο, και φαίνεται και τώρα στα πρόσωπά σας.
Φάνηκε στη χαρά και στην προθυμία όσων μπόρεσαν να ανταποκριθούν σ’ αυτό το κάλεσμα, και στην απογοήτευση αυτών που τα προβλήματα και οι υποχρεώσεις, δεν τους το επέτρεψαν.
Αυτή την ώρα όμως, σας διαβεβαιώνω πως, όλοι νοερά, με την σκέψη τους, βρίσκονται μαζί μας.
Μαζί μας όμως, σήμερα βρίσκεται και ένας άνθρωπος, που διέθεσε την ζωή του πλάθοντας χαρακτήρες ανθρώπων, χαρακτήρες παιδιών, και δίνοντας εφόδια και γνώσεις, για να αντιμετωπίσει ο καθένας, τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής.
Αυτός ο άνθρωπος, είναι ο γνωστός σε όλους μας, ο αγαπημένος μας Δάσκαλος, κος Δεϊρμεντζόγλου Ιωάννης, ο οποίος έβαλε με τον δικό του «εξαιρετικό» τρόπο, ένα λιθαράκι στην διαμόρφωση όλων μας.
Αυτός ο «εξαιρετικός» τρόπος της προσφοράς του, μας έκανε όλους περήφανους που είχαμε τέτοιο Δάσκαλο, και χαρούμενους που μας δίνετε αυτή η ευκαιρία, να εκφράσουμε και μεις τα αισθήματά μας, την αγάπη μας και την ευγνωμοσύνη μας στο πρόσωπό του.
Σ’ ευχαριστούμε πολύ Δάσκαλέ μας, σ’ ευχαριστούμε πολύ Γιάννη, σ’ ευχαριστούμε μέσα απ’ την καρδιά μας.
Προσωπικά ευχαριστώ το Θεό, που μας αξίωσε να φτάσουμε ως εδώ.
Έτσι λοιπόν, ύστερα από 50 χρόνια, είμαστε όλοι εδώ, να γνωριστούμε κατ’ αρχάς, να χαρούμε, να μιλήσουμε, να θυμηθούμε τα παλιά, και είναι πάρα πολλά αυτά, και να τιμήσουμε με πολλή αγάπη, αυτόν που μας δίδαξε και μας έδωσε απλόχερα γνώσεις, αγάπη και χαρά για τη ζωή.
Με πολύ συγκίνηση, σας ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου.
Η ομιλία της Μαρίας Μόσχου
Σαν σήμερα.
Πριν από πενήντα χρόνια.
Οι ζωές μας συναντήθηκαν. Σ’ ένα ορεινό χωριό. Σε μια αίθουσα σχολείου. Εμείς μαθητές της τετάρτης. Εσύ ο Δάσκαλος στο πρώτο σχολείο που διορίστηκες. Στην πρώτη τάξη που σου ανέθεσαν. Και περάσαμε ένα χρόνο μαζί. Έναν πολύτιμο χρόνο. Εμείς τα παιδιά και ο σοβαρός «κύριός μας» με το γέλιο στα μάτια.
Ευχαριστούμε εσένα Γιώργο και όλους όσους νοιάστηκαν και κόπιασαν για το ξαναντάμωμα.
25 Ιουνίου 2017. Οι μαθητές του 1966 με τον δάσκαλό τους Ιωάννη Δεϊρμεντζόγλου
1966: Σχολείο Περιθωρίου Δ’ τάξη. Οι μαθητές με τον δάσκαλό τους Ιωάννη Δεϊρμεντζόγλου
Τώρα, μετά από πενήντα χρόνια, αναθυμόμαστε. Αναπολούμε. Ζυγίζουμε. Μετρούμε. Αποτιμούμε. Με το ζύγι που απίθωσε η ζωή στα χέρια μας. Με την πείρα και τα χρόνια να βαραίνουν στην κρίση μας.
Στα χρόνια που κύλησαν σχηματίστηκε η ζωή του καθενός μας. Με τους στόχους που παθιαστήκαμε. Με τους στόχους που εγκαταλείψαμε. Με τις επιλογές μας, τις σωστές και τις λάθος. Με τις πίκρες, με τις χαρές, με τις λαχτάρες, με τα όνειρα, με τις ομορφιές και με τα δώρα.
Σήμερα ξαναβρεθήκαμε. Όλοι αλλιώς, όλοι διαφορετικοί. Και ξαναγίναμε τα ίδια παιδιά, ο ίδιος Δάσκαλος. Περπατήσαμε μαζί στους ίδιους δρόμους. Μπήκαμε στο ίδιο σχολείο. Στην ίδια τάξη. Στα θρανία. Θυμηθήκαμε. Συγκινηθήκαμε. Χαρήκαμε. Ο αέρας γύρω μας γέμισε ήχους χαρούμενους, ωραίους. Νιώσαμε τις ψυχές μας να γεμίζουν.
Μαζί μας και συ, ο Δάσκαλός μας. Που μας αγάπησες. Που σε αγαπήσαμε. Που στα ίχνη των βημάτων μας και στις διαδρομές μας, υπάρχουν μαζί και τα δικά σου ίχνη. Που στα ζύγια των αποφάσεών μας, ένα ζύγι ήταν το δικό σου. Που στους οδηγούς των σκέψεων και των αποφάσεών μας, ένας οδηγός ήταν ο δικός σου. Που χάραξες μαζί μας τους δρόμους που ακολουθήσαμε.
Η ζωή μας χάρισε και δώρα. Και σήμερα, μετά από πενήντα χρόνια, γνωρίζουμε ότι ένα από τα μεγάλα δώρα της ζωής μας ήσουν εσύ. Ο Δάσκαλός μας. Ο «κύριός μας ο Γιάννης». Ήταν δώρο που βρέθηκες Δάσκαλός μας. Ήταν δώρο ο χρόνος που περάσαμε. Ήταν δώρο οι στιγμές που ζήσαμε. Είναι δώρο που σε έχουμε ακόμη στη ζωή μας.
Σ’ ευχαριστούμε Δάσκαλέ μας.
Σε αγαπάμε κύριε Γιάννη.
