10ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ κατά της Σχολικής Βίας

Στόχος να μην υπάρξει κανένα

παιδί στο σχολείο που να βιώνει

σχολική βία και εκφοβισμό

Μιλάει στον «Π.Τ.» ο κ. Κοζιάκης, Ψυχολόγος από το «Χαμόγελο του Παιδιού»

Του Θανάση Πολυμένη

ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ μεγάλη συμμετοχή μαθητών από σχολεία της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δράμας, συνεχίστηκαν και χθες Τετάρτη οι εκδηλώσεις του 10ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ κατά της Σχολικής Βίας.

Οι εκδηλώσεις στη Δράμα, διεξάγονται φέτος και με τη συμμετοχή του Οργανισμού «Χαμόγελο του Παιδιού», καθώς χθες βρέθηκε στη Δράμα και ο πρόεδρός του κ. Κώστας Γιαννόπουλος, ενώ προβάλλονται και οι δύο ταινίες μικρού μήκους, «Οι Σκέψεις της Νεφέλης» και «Η Νεφέλη Αγνοείται».

Πέρα από τις ταινίες, στη Δράμα βρίσκεται επίσης και μιλάει με τα παιδιά, ο κ. Γιάννης Κοζιάκης, Ψυχολόγος του «Χαμόγελου του Παιδιού», με θέμα την ενδοσχολική βία και τον εκφοβισμό. Ο κ. Κοζιάκης είναι Ψυχολόγος (PhDc, MSc, MBA) του Τμήματος Πρόληψης και Ευαισθητοποίησης Παιδιών, Γονέων και Εκπαιδευτικών.

Το πρωί της Τετάρτης χθες, ο κ. Κοζιάκης μίλησε με παιδιά στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Δράμας, αλλά και στο αμφιθέατρο του 1ου Γυμνασίου – 1ου Λυκείου Δράμας.

Ο «Π.Τ.» βρέθηκε εκεί και συνομίλησε μαζί του και αναφερόμενος στο θέμα της σχολικής βίας και εκφοβισμού, σημείωσε: «Τα παιδιά παρακολουθούν μια ταινία μικρού μήκους που έχει δημιουργήσει το “Χαμόγελο του Παιδιού”, οι “Σκέψεις της Νεφέλης”, που είναι μια ταινία η οποία πραγματεύεται το φαινόμενο του εκφοβισμού. Βλέπουμε ένα κορίτσι κοντά στην ηλικία των παιδιών, το οποίο βιώνει δύσκολες καταστάσεις στον χώρο του σχολείου, και αποτελεί μια πολύ καλή αφορμή, με βάση το οποίο δουλεύουμε και μετά πλαισιώνουμε τη συζήτηση που κάνουμε με τα παιδιά».

Στόχος η εξάλειψη του σχολικού εκφοβισμού

Όπως εξηγεί ο κ. Κοζιάκης, «σκοπός μας είναι ως Χαμόγελο του Παιδιού, να μην υπάρχει κανένα παιδί μέσα στον σχολικό χώρο που να βιώνει αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, να έχει όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα τα οποία νιώθει ένα παιδί όταν κακοποιείται, είτε λεκτικά, είτε σωματικά, όταν δέχεται οποιαδήποτε μορφή βίας».

Ερωτώμενος για τις απορίες που εκφράζουν τα παιδιά κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ο κ. Κοζιάκης τονίζει ότι «μια από τις βασικές ερωτήσεις είναι, τι μπορούν να κάνουν τα ίδια, ώστε να προστατευτούν ή και να προστατεύσουν. Γι’ αυτό δίνουμε και πάρα πολύ βάση στο ρόλο των παρατηρητών. Τι μπορούν να κάνουν δηλαδή, όταν βλέπουν να συμβαίνουν τέτοια σκηνικά βίας μέσα στο σχολικό χώρο και πώς μπορούν να πράξουν τα ίδια. Και πολλές φορές μάλιστα, βγάζουν και το συναίσθημα της ενοχικότητας: Δεν είμαι καρφί κύριε αν πάω και το πω στη δασκάλα, αν το πω στους γονείς;».

Εξηγεί σ’ αυτό το σημείο, ότι, «εκεί το πλαισιώνουμε και λέμε ότι, όχι απλά δεν είσαι καρφί, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να μπει ένα τέλος, ένα στοπ, σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο της βίας».

Η αντιμετώπιση

Ρωτήσαμε τον κ. Κοζιάκη, για το πώς κατά την άποψή του, αντιμετωπίζονται στο σχολείο αυτές οι καταστάσεις και γενικά ποιες είναι οι αντιδράσεις και οι δυνατότητες των εκπαιδευτικών στο σχολείο και απάντησε σχετικά: «Πέρα από το ωρολόγιο πρόγραμμα, το οποίο είναι προφανώς πολύ σημαντικό, σ’ αυτό που δίνουμε έμφαση είναι ότι θα πρέπει να εστιάζουμε στην κοινωνική και συναισθηματική μάθηση. Είναι πολύ σημαντικό».

Σημειώνει μάλιστα, ότι, «δεν μας λέει τίποτα, ένα παιδί που ξέρει γλώσσα, ξέρει μαθηματικά, ξέρει αρχαία, αλλά βγαίνει και είναι ένας ενήλικας – γιατί αυτά τα παιδιά είναι οι αυριανοί ενήλικες – που φέρεται με τρόπο που πατάει τους άλλους, τους κάνει να αισθάνονται άσχημα και αυτό θα συνεχιστεί και στην ενήλικη ζωή. Το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Άρα, αργότερα, όλο αυτό που θα έχει μάθει το παιδί από το σπίτι και το σχολείο, ουσιαστικά αναπαράγεται και σε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πλαίσιο. Ένα απ’ αυτά είναι και το σχολείο και αργότερα μπορεί να είναι οι εργασιακές μας σχέσεις, μπορεί να είναι συντροφικές ή φιλικές σχέσεις και άλλες. Οπότε, ο ρόλος των εκπαιδευτικών είναι πάρα πολύ σημαντικός».

Σημειώνει ακόμα σ’ αυτό το σημείο, ότι, «φυσικά είναι σημαντικό να λαμβάνουν καθοδήγηση (σ.σ. οι εκπαιδευτικοί) από εκπαιδευτικούς ψυχικής υγείας, τους οποίους μπορούν να εμπιστεύονται, όπως και από το Χαμόγελο του Παιδιού που μπαίνουν καθημερινά στα σχολεία όλης της Ελλάδας, ψυχολόγοι από το Τμήμα Πρόληψης και Ευαισθητοποίησης και υλοποιούμε δράσεις πρόληψης που αφορούν και το φαινόμενο του εκφοβισμού και όχι μόνο».

Φροντίδα και όχι τιμωρία

Αναφέρουμε στον κ. Κοζιάκη, όταν προ ημερών μιλώντας στον «Π.Τ.» ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού κ. Γιαννόπουλος, μίλησε για φροντίδα και όχι τιμωρία. Ζητώντας του να το σχολιάσει, σημείωσε τα εξής: «Συμφωνούμε απόλυτα μ’ αυτό. Η τιμωρία πλέον δεν υπάρχει. Είναι άλλο ότι όλες οι πράξεις έχουν συνέπειες φυσικές και λογικές – και είναι σημαντικό να γνωρίζουν τα παιδιά ότι υπάρχουν όρια, υπάρχουν κανόνες και ότι οι πράξεις τους θα επιφέρουν συνέπειες – και είναι τελείως διαφορετικό να χρησιμοποιούμε την τιμωρία. Προφανώς πλέον σωματική τιμωρία δεν υφίσταται, καθώς πρόκειται πλέον για κακοποιητική συμπεριφορά και μάλιστα έχουμε και τα αντίθετα αποτελέσματα. Δεν πρόκειται ένα παιδί να συνετιστεί επειδή δέχεται βία από τους γονείς του μέσα στο σπίτι. Άρα λοιπόν τι θέλουμε; Θέλουμε φροντίδα, θέλουμε αποδοχή άνευ όρων – όχι άνευ ορίων – θέλουμε κατανόηση, θέλουμε να χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί. Κι αυτό, ώστε αργότερα ακόμα και στην εφηβεία που είναι μια πολύ δύσκολη αναπτυξιακή φάση, εκεί να είναι σύμμαχος ο γονιός δίπλα στο παιδί».