Συμπόνια: Η ύψιστη όλων των αρετών

Συμπόνια για τον εαυτό

μας και τους άλλους

Γράφει η  Ρούμκου Τάνια -Συντάκτρια-Συγγραφέας-Ομιλήτρια

Η λέξη συμπόνια είναι σύνθετη λέξη και προέρχεται από την πρόθεση συν και το ρήμα πονώ και σημαίνει ότι κατανοώ βαθιά τον πόνο του άλλου. Όταν έχω συμπόνια, συμπάσχω  στον πόνο του άλλου, χωρίς να ταυτίζομαι απόλυτα με τη συναισθηματική του κατάσταση. Η λέξη ενσυναίσθηση, ορίζεται ως η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχολογική κατάσταση του άλλου και η κατανόηση της συμπεριφοράς του.  Οπωσδήποτε ένα άτομο που είναι συμπονετικό, έχει ενσυναίσθηση, αλλά όποιος έχει ενσυναίσθηση, δεν έχει απαραίτητα και συμπόνια.  Η συμπόνια είναι μία αρετή και μάλιστα από τις ύψιστες όλων, μαζί με την αρετή της ταπεινότητας.

Για να έχουμε αληθινή συμπόνια στους συνανθρώπους μας, χρειάζεται να διατηρούμε την αποστασιοποίησή μας από τον πόνο τους, για να τους βοηθήσουμε αληθινά. Χρειάζεται να είμαστε πιο υψηλά ενεργειακά από αυτόν που πάμε να βοηθήσουμε, διότι διαφορετικά εάν ταυτιστούμε απόλυτα με τον πόνο του, δε θα έχουμε τη δυνατότητα να του δώσουμε θετική ενέργεια, καλές ευχές και πνευματική δύναμη, που χρειάζεται για να νιώσει καλύτερα. Αλλά για να έχουμε την ικανότητα να συμπονάμε τους άλλους, χρειάζεται να συμπονάμε αρχικά, πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας.

Αληθινή συμπόνια για τον εαυτό μας, σημαίνει να τον σεβόμαστε, να τον αγαπάμε και κυρίως να μη του δίνουμε λύπη. Η αληθινή συμπόνια του εαυτού μας, ξεκινάει από την αληθινή μας αυτοεκτίμηση.  Αληθινή συμπόνια προς κάθε ανθρώπινο ον, σημαίνει πρώτιστα να μη δίνουμε λύπη σε κανέναν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Κάθε φορά που κρίνουμε κάποιον, να θυμόμαστε ότι έχουμε χάσει τη συμπόνια μας. Όταν είμαστε επικριτικοί, χάνουμε την αγάπη μας για τους άλλους.  Αντίστοιχα, όταν είμαστε εκδικητικοί, μας λείπει η συγχώρεση και η συμπόνια, στις αδυναμίες των άλλων.  Εάν επιθυμούμε να δώσουμε λύπη στους άλλους, γιατί ενδεχομένως μας έδωσαν και εκείνοι, τότε γίνεται εύλογα κατανοητό, ότι οι αξίες της συμπόνιας και της αγάπης, έχουν βυθιστεί μέσα μας.

Σε ένα στάδιο συνειδητότητας ψυχής, μπορούμε να κατανοούμε και να συμπονάμε τις αδυναμίες της ψυχής, που μας έδωσε λύπη.  Σαν πνευματικά όντα, οφείλουμε να έχουμε συμπόνια επίσης απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, στα ζώα και σε όλα τα έμβια όντα της πλάσης.  Η Θεϊκή Τελειότητα μας βλέπει πέρα από ρόλους, αδυναμίες, και αμαρτίες. Ο Δημιουργός, ο Ωκεανός της Συμπόνιας, μας συμπονάει απεριόριστα για τις αδυναμίες μας.     Η αληθινή συμπόνια του Θεού, αποκαλύπτεται στο ότι μας βλέπει πάντα ως αγνές, φωτισμένες ψυχές και έχει πάντα πίστη στην αγνότητα και στην ομορφιά της ψυχής μας.  Η απεριόριστη συμπόνια Του Δημιουργού, μας εμπνέει να έχουμε κι εμείς συμπόνια για τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.