Συμβολή στον τοπικό πολιτισμό
Κατασκευή υπαίθριου θεάτρου
του κ. Γ. Κ. Χατζόπουλου, τ. Λυκειάρχη
Θα ξαναφέρω στην επικαιρότητα το χρόνιο αίτημα της Εταιρείας Δραμινών Μελετών για μετατροπή του ανενεργού λατομείου του Προφήτη Ηλία σε ανοιχτό θέατρο κατά το πρότυπο των αρχαίων θεάτρων.
Και ασφαλώς η επαναφορά του θέματος, το οποίο είχε δρομολογηθεί σε αρκετά καλή διαδικασία, αφού τόσο η Περιφέρεια, όσο και ο ΟΤΑ είδαν με καλό μάτι την κατασκευή ενός τέτοιου έργου, το οποίο θα παράσχει ιδιαίτερη αίγλη και παράλληλα θα αποτελέσει έναν εξαίρετο πρεσβευτή και πόλο έλξης του τουρισμού. Κι ακόμη θα αποτελέσει μια αξιόλογη πηγή εσόδων όχι μόνο για την τοπική διοίκηση, αλλά και για την ενίσχυση της τοπικής οικονομίας γενικά.
Τονίσαμε σε προηγούμενα δημοσιεύματα, τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας από τις στήλες των τοπικών Μ.Μ.Ε. την τεράστια σημασία, την οποία θα έχει για τον τοπικό πολιτισμό η κατασκευή ενός έργου, που θα δώσει ιδιαίτερη διάσταση, κοντά στα άλλα και στην πνευματική αναβάθμιση του τόπου. Θα είναι ένα σημείο καλλιέργειας όχι μόνο του πνεύματος, αλλά και της ποιοτικής ψυχαγωγίας, αφού πέρα από τον έντονο προβληματισμό θα προσφέρεται και αγαθό, το οποίο θα θέτει στο περιθώριο ήσσονος σημασίας ψυχαγωγικά αγαθά, τα οποία στόχο έχουν να ικανοποιήσουν τις σαρκικές επιθυμίες εφήμερης διάρκειας.
Διανύουμε περίοδο κατά την οποία κυριαρχεί η σκοπιμότητα για προσφορά στοιχείων, τα οποία, δυστυχώς, απενεργοποιούν τον έντονο ορθό προβληματισμό και την ολοκάθαρη λογική σκέψη.
Ας μη λησμονούμε ότι ο Έλληνας από τα αρχαιότατα ακόμη χρόνια επινόησε και καθιέρωσε τον καθαρτικό λόγο της ψυχής, το δράμα, που και σήμερα ακόμη κινεί τον θαυμασμό των σωφρόνων ανθρώπων της υφηλίου.
Ο αρχαίος τραγικός λόγος όχι μόνο κατέχει το προβάδισμα σε πνευματικά ιδρύματα υψηλού επιπέδου, αλλά και παριστάνεται σε κατάλληλους χώρους με στόχο την καλλιέργεια του πνεύματος, τον έντονο ορθό προβληματισμό και την κάθαρση της ψυχής, όπως συνέβαινε κατά τη διάρκεια του χρυσού αιώνα.
Δεν είναι νοητό οι κληρονόμοι μιας τέτοιας επίλεκτης κληρονομιάς να αναζητούν ευτελή ψιχία σε αμφίβολους χώρους, τα οποία σχεδόν μόνο διεγείρουν τα σαρκικά αισθήματα, αποστεώνοντας τα πνευματικά συναισθήματα.
Δε νοείται ο τόπος στον οποίο έδρασε και επιτυχώς λειτούργησε ο γεννήτορας του θεάτρου Διόνυσος, να μην έχει τον χώρο, στον οποίο θα παριστάνεται ο ρωμαλέος και ψυχωφελής τραγικός λόγος, η αφετηρία, του οποίου υπήρξε η λατρεία του, την οποία με τόση αγάπη και ευγενές πάθος αγκάλιασε ο αρχαίος ελληνικός κόσμος.
Κλείνοντας θα απευθυνθώ για πολλοστή φορά στους τοπικούς τα πρώτα φέροντας να μην ολιγωρήσουν στην υλοποίηση ενός πολιτιστικού αγαθού με πολλά πνευματικά και υλικά οφέλη.
