Από την πρωτοεμφανιζόμενη θεατρική ομάδα DramArt

«Τα Λιοντάρια του Πολέμου»

μια θεατρική παράσταση

για παιδιά και ενήλικες

Μιλάει στον «Πρωινό Τύπο» η σκηνοθέτιδα κα Ξένια Πετμεζά και μια από τις ιδρύτριες της θεατρικής ομάδας

Του Θανάση Πολυμένη

ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ θεατρική παράσταση με τον κεντρικό τίτλο «Τα Λιοντάρια του Πολέμου», πρόκειται να παρουσιαστεί στις 16, 17 και 18 Δεκεμβρίου στη Δράμα, από τη θεατρική ομάδα DramArt. Η παράσταση θα δοθεί στο αμφιθέατρο του Διοικητηρίου Δράμας στις 20.00 κάθε βράδυ και σ’ αυτήν παίζουν: Μαίρη Κούστα, Γιώργος Μαυρίδης, Αναστασία Ντινάκη, Αλεξάνδρα Παναγιωτίδου. Η σκηνοθεσία έχει γίνει από την κα. Ξένια Πετμεζά και η παράσταση γίνεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Ονειρούπολης. Η γενική είσοδος είναι 5 ευρώ.

Η DramArt, είναι μια νεοσύστατη ερασιτεχνική θεατρική ομάδα που εδρεύει στην πόλη της Δράμας και απαρτίζεται από καταρτισμένα μέλη με καλλιτεχνικό υπόβαθρο, αγάπη για τις τέχνες και τον πολιτισμό, με ανάγκη για καλλιτεχνική διεύρυνση.

Ο «Πρωινός Τύπος», μίλησε με την ιδρύτρια της θεατρικής ομάδας DramArt, την σκηνοθέτιδα και ηθοποιό κα. Ξένια Πετμεζά, η οποία μεταξύ άλλων αναφέρει ότι, στόχος της ομάδας είναι να δημιουργηθεί ένα ανοικτό πλαίσιο προς τους συμπολίτες μας, που θα επιτρέπει να συναντιούνται σταθερά καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς οργανώνοντας θεατρικές και μουσικές παραγωγές, διαδραστικά σεμινάρια, ανοικτές συζητήσεις που θα αφορούν την τέχνη και τον πολιτισμό, θεατρικό εργαστήρια και άλλα.

Όσον αφορά το συγκεκριμένο θεατρικό έργο, πρόκειται για μια διασκευή από ένα κόμικ των Brian Vaughan & Niko Herrichon με τίτλο «Τα Λιοντάρια της Βαγδάτης» και τη θεατρική διασκευή του έργου των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη «Λιοντάρια».

Ας δούμε όμως καλύτερα τι απαντάει στις ερωτήσεις μας η κα. Ξένια Πετμεζά.

Ποια είναι η θεατρική ομάδα DramArt. Πότε ιδρύθηκε και πώς οδηγηθήκατε στη δημιουργία μια νέας θεατρικής ομάδας; Δεδομένου ότι η Δράμα έχει ήδη κάποιες θεατρικές ομάδες, ποια ήταν η ανάγκη να κάνετε μία νέα;

«Η ομάδα DramArt δημιουργήθηκε μόλις φέτος το καλοκαίρι και τα “Λιοντάρια του Πολέμου” είναι η πρώτη της παράσταση. Ευτυχής συγκυρία στάθηκε η γνωριμία μου με την Μαίρη Κούστα με αφορμή μιας performance για την οποία συνεργαστήκαμε το καλοκαίρι του 2020-2021. Έκτοτε αναγνωρίσαμε την ανάγκη μιας δημιουργικής συνέχειας και κάπως έτσι το ένα έφερε το άλλο, δημιουργώντας έναν πρώτο πυρήνα. Θεωρώ τη συνεργασία αναπόσπαστο κομμάτι της καλλιτεχνικής διαδικασίας και πιστεύω στη δύναμη της ομάδας.
Άλλωστε όταν η ανάγκη για έκφραση παραμένει αδιάλειπτη, στον κατάλληλο χρόνο και συχρονισμό, η σύσταση μιας ομάδας θεωρώ ότι είναι μια φυσική επαγωγική διαδικασία. Η δημιουργία ενέχει την έννοια του εκ νέου, και όπως δε θα σταματήσουν να γράφονται τραγούδια, έτσι και οι άνθρωποι δε θα σταματήσουν να ενώνονται μαζί για να λένε ιστορίες. Το θέατρο απαιτεί συνοδοιπόρους.»

Αν και η Δράμα έχει έναν γενικά καλό πλούτο από θεατρικές ομάδες όπως είπαμε και παραπάνω, εντούτοις δεν διαθέτει τους κατάλληλους χώρους για πρόβες των θεατρικών ομάδων, όπως και θεατρική σκηνή. Πιστεύετε ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι επ’ αυτού πιθανότατα από κάποιον φορέα;

«Κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να έχει έναν λειτουργικό θεατρικό χώρο που να μπορεί να φιλοξενεί θεατρικές παραστάσεις τόσο σε τοπικό επίπεδο, όσο κι από την υπόλοιπη Ελλάδα.

Το 2019, μαζί με εκπροσώπους από όλες τις θεατρικές ερασιτεχνικές ομάδες, πραγματοποιήσαμε συναντήσεις με τοπικούς φορείς, υποψήφιους βουλευτές καθώς και με τον δήμαρχο, συζητώντας το αίτημα της ερώτησης σας. Επίσης, δημιούργησα τη σελίδα «Δημοτικό Θέατρο Δράμας Αίτημα Δραμινών Πολιτών» σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, με σκοπό την γνωστοποίηση κι ευαισθητοποίηση αυτού του σκοπού.

Σαφέστατα θεωρώ επιτακτική την ύπαρξη κατάλληλων χώρων. Το θέατρο χρειάζεται μαγεία. Για να επέλθει και να προσφέρει ολοκληρωτικές αισθητηριακές εμπειρίες, εκτός απο μια καλή παράσταση, χρειάζεται να υπάρχει ο κατάλληλος υλικοτεχνικός εξοπλισμός. Οι θέσεις να είναι φιλόξενες για όλο το φάσμα των θεατών, να υπάρχουν κατάλληλα θεατρικά φώτα που είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία και φυσικά σωστή ακουστική στο χώρο. Επιπλέον, απαραίτητοι είναι οι χώροι των προβών με επαρκή φροντιστηριακό εξοπλισμό, κατάλληλο δάπεδο και φυσικά θέρμανση -που δεν είναι καθόλου δεδομένη-, ώστε να επιτρέπεται στο σώμα, την ψυχή και την ομάδα, να επικοινωνήσουν και να εργαστούν αδιάσπαστα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, κατά τη διεξαγωγή μιας παράστασης. Το οφείλουμε στα παιδιά που μεγαλώνουν.».

Ως μια νέα θεατρική ομάδα, ξεκινάτε με ένα έργο, αρκετά επίκαιρο είναι αλήθεια, «Τα λιοντάρια του πολέμου». Για ποιο λόγο έγινε αυτή η επιλογή;

«Συγκινήθηκα από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με το έργο “Τα Λιοντάρια της Βαγδάτης” και με τα θέματα που θίγει η ιστορία των τεσσάρων λιονταριών. Με συνεπήρε η ιστορία του Αλί, της Νουρ, της Σάφα και του Ζιλ. Αφενός, γιατί βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που συνέβη στη Βαγδάτη το 2003. Αφετέρου, επειδή πιστεύω ότι είναι μια ιστορία που αξίζει κάποιος να αφηγηθεί! Είχα ξεκινήσει λοιπόν να δουλεύω με το υλικό του κειμένου στο θεατρικό εργαστήρι για εφήβους στο στούντιο Yoga Basement.

Η λέξη πόλεμος δεν έχει μείνει γραμμένη σε παλιές ιστορίες και κιτάπια. Δυστυχώς παραμένει  ζωντανή και κυριαρχεί με τον φόβο της παντού γύρω μας. Τα θραύσματά του όταν δεν τερματίζουν ολοκληρωτικά τα σώματα των ανθρώπων, στιγματίζουν για πάντα τα όνειρα και τις ψυχές των επιζώντων.

Σε μια εποχή που δοκιμάζεται διαρκώς η αντοχή στην προσαρμοστικότητα μας και σε μια κοινωνία που διχάζεται στον ίδιο της τον πυρήνα αναζητώντας το χαμένο μέτρο, η απόφαση να καταλήξουμε σε ένα έργο το οποίο θίγει το ζήτημα της ελευθερίας και των ορίων της, όσο και το ζήτημα του ήθους στις επιλογές μας μέσα από τα ανθρωπόμορφα λιοντάρια, υπήρξε μια καταφανής καλλιτεχνική επιλογή».

Είστε απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, καθώς και της Σχολής Καλλιτεχνικών Σπουδών του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής. Έχετε εργαστεί σε πλήθος παραστάσεων στο ελεύθερο θέατρο και έχετε ένα αξιόλογο βιογραφικό. Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον του θεάτρου στην επαρχία, αλλά και το μέλλον ενός ηθοποιού και καλλιτέχνη του είδους στην επαρχία;

«Το μέλλον ενός επαγγελματία ηθοποιού στην επαρχία από τη στιγμή που επιζητά να βιοπορίζεται αμιγώς από την υποκριτική, μπορεί να υποστηριχθεί μόνο μέσα από κάποιον φορέα, όπως για παράδειγμα από κάποιο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο).

Από κει και πέρα, εξαρτάται από την προσωπικότητα του καθένα, τι επιλογές ζωής έχει κάνει, τι δρόμους βλέπει μπροστά του, πώς οραματίζεται εξελικτικά τον εαυτό του. Όπως λέμε στο θέατρο, οι περιορισμοί οδηγούν σε λύσεις. Σκηνικές, ή ζωής. Οπότε εξαρτάται.

Τα τελευταία 2 χρόνια παρακολουθούσα ένα ερευνητικό πρόγραμμα επάνω στη σύγχρονη θεατρική προσέγγιση στην εκπαίδευση διαδικτυακά, καθώς κι ένα σεμινάριο σκηνοθεσίας στη Θεσσαλονίκη δια ζώσης.

Διαπίστωσα ότι ένας τέτοιος δρόμος, τόσο αυτός της εμψυχώτριας θεατρικών εργαστηρίων και ομάδων όσο και αυτός της σκηνοθεσίας με ενδιαφέρει, βλέπω μέλλον και μου δίνει χαρά.

Συνεργάστηκα με την Ένωση Κυριών Δράμας στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Carmen-Δίψα για Ελευθερία» και απόλαυσα τις ορμητικές αγκαλιές των παιδιών μετά το καλοκαίρι, όταν με ξαναείδαν. Ήταν σημαντική ηθική ανταμοιβή. Στο πλαίσιο της συνεργασίας μας, θα αναλάβω από τον Απρίλιο ένα νέο θεατρικό εγχείρημα, που θα περιλαμβάνει τη συγγραφή και διασκευή γνωστού παιδικού παραμυθιού, καθώς και τη σκηνοθεσία του. Έχω μεγάλη ανυπομονησία γι’ αυτό!
Το θέατρο που παράγεται στις επαρχιακές πόλεις ούτε έχει εξαντλήσει, ούτε έχει επιδείξει όλο το φάσμα της δυναμικής του.

Η δημιουργία ενός θεάτρου μέσα στην πόλη της Δράμας θα λειτουργούσε ως ορόσημο, ως εφαλτήριο μιας νέας εποχής που σταδιακά θα διαμόρφωνε και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη φύση του θεάτρου και των παραστάσεων. Θα αναδεικνύονταν ο ζωτικός του ρόλος στη ζωή μας. Οραματίζομαι επίσης τη δημιουργία θεατρικών εργαστηρίων από επαγγελματίες εκπαιδευτές με όρεξη να συνδημιουργήσουν και να αλληλεπιδράσουν. Τόσο με τους ανθρώπους που στηρίζουν θεατρικά την πόλη εδώ και χρόνια εντός κι εκτός σκηνής (και εννοώ τους ανθρώπους των ερασιτεχνικών ομάδων), όσο και με τα παιδιά κι εφήβους που αναζητούν να εκφραστούν, να συνδεθούν και να επικοινωνήσουν».

Κλείνοντας η κα. Πετμεζά, εύχεται «κόντρα στη σκοτεινιά που επικρατεί, στο βάθος να ψάχνουμε πάντοτε για το φως».