Σήμερα η παρουσίαση του βιβλίου
«Τα νυν και αεί κάποιων νεκρών – Λογοτεχνικές αποτιμήσεις»
Tου Δραμινού εκπαιδευτικού – συγγραφέα Δημητρίου Π. Μαυρόπουλου
Την παρουσίαση του βιβλίου του Δημητρίου Π. Μαυρόπουλου, με τίτλο: «Τα νυν και αεί κάποιων νεκρών – Λογοτεχνικές αποτιμήσεις», διοργανώνει ο Παμμικρασιατικός Σύλλογος Δράμας «Ο Άγιος Χρυσόστομος» και ο Σύλλογος Καθηγητών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΣΥΚΠΕ) Δράμας.
Η βιβλιοπαρουσίαση, θα πραγματοποιηθεί σήμερα Τετάρτη, στις 7 το απόγευμα στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας. Ομιλητές της εκδήλωσης, θα είναι η Σχολική Σύμβουλος Προσχολικής Αγωγής, κα. Κατερίνα Σαραφίδου, και ο Φιλόλογος, κ. Σταύρος Κόλτσης.
Παράλληλα, την εκδήλωση θα πλαισιώσει η χορωδία του Παμμικρασιατικού Συλλόγου Δράμας με χοράρχη τον Νικόλαο Γιαμαλή, καθώς και η Χορωδία του 15ου Δημοτικού Σχολείου Δράμας.
Παρακάτω, ακολουθεί απόσπασμα από την εισήγηση του κ. Κόλτση στην εκδήλωση της βιβλιοπαρουσίασης.
«…«Εντεύθεν το δάσος, εκείθεν τα όρη, εκατέρωθεν η θάλασσα, άνωθεν ο ουρανός, πανταχόθεν το άπειρον!».
«….Αγωνιά ν’ αφουγκραστεί ωσάν άλλος Διογένης την ουσία των πραγμάτων και προκαλεί την Ιστορία να τού αποκαλυφθεί και κάθε τόσο επιχειρεί μια διεισδυτική παρέμβαση σ’ αυτό που πάνω που λες πως τελείωσε, ξεχάστηκε πια και ποιος να τό ανασύρει και πάλι αναμοχλεύοντας τα παρελθόντα ,να που ξανά επιστρέφει για να φωτίσει μια άλλη διάσταση κι από μια ξεχωριστή κι αθέατη οπτική γωνία , που μόνο αυτός γνωρίζει , να προτείνει νέους δρόμους , να υπαινιχθεί νέες προσεγγίσεις, να εμπνεύσει θεωρήσεις πρωτόγνωρες.
Ποιητικές φυσιογνωμίες ανυπέρβλητες λογοτεχνικά προσεγγίζονται ιστορικά μα και φιλοσοφικά.
Έτσι «παρελαύνουν» στις σελίδες του βιβλίου οι Παπαδιαμάντης, Καβάφης , Καρυωτάκης, Σεφέρης, Εμπειρίκος ,Γκάτσος.
Αξιολογείται η αδιαφιλονίκητη συνεισφορά του Φώτη Κόντογλου. Στα πλαίσια της ενασχόλησης αυτής ερχόμαστε σ’ επαφή με τον Ντίκενς, τον Ντοστογιέφσκι , τον Πούσκιν , τον Μπωντλαίρ , τον Τ.Σ. Έλιοτ.
Η «λογοτεχνική αποτίμηση» αφορά συνολικά 8 Έλληνες και 5 Ευρωπαίους πεζογράφους και ποιητές, ενώ εξαιρετικά διαφωτιστική, ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη είναι κι η αναφορά σε εκπροσώπους των χωρών της Χερσονήσου του Αίμου.
Τα δοκίμια που ακολουθούν συνιστούν μια λογοτεχνική «νεκρολογία», ένα είδος λογοτεχνικού «συναξαριστή». Αποτελούν μια αποτίμηση των έργων και της ζωής των εξεταζόμενων συγγραφέων.
Η λογοτεχνία, σαφώς, συνδέεται με την εποχή της. Εν προκειμένω ο 19ος αιώνας θα προβάλει τον ήρωα και τον υπεράνθρωπο, εν αντιθέσει με τον 20ο αιώνα, που η εμπειρία των καταστροφικών παγκόσμιων πολέμων, θα συνταράξει συθέμελα την ανθρωπότητα, οπότε το ενδιαφέρον στρέφεται στον καθημερινό, έρημο, άγνωστο, αποτυχημένο και αδύναμο άνθρωπο.
Η Λογοτεχνία είναι το μέσο έκφρασης το οποίο δίδει τη δυνατότητα στον άνθρωπο ν’ αναμετρηθεί με τους φόβους του , τις εγγενείς αδυναμίες του ,να κονταροχτυπηθεί με τον εαυτό του και να ταχθεί έναντι των εσωτερικών του αναζητήσεων και των ενδόμυχων προβληματισμών του. Στο πλαίσιο αυτής της διεργασίας διατυπώνονται ερωτήματα διαιώνια που σχετίζονται με ηθικές αξίες , με το καλό και το κακό το δίκαιο και το άδικο , τη ζωή και το θάνατο.
Στέκει αγέρωχος μα κι εντελώς «γυμνός» μπρος στην Ιστορία που ως κριτής αδέκαστος τόν παρατηρεί και τόν ελέγχει εξεταστικά κι αδυσώπητα , υπενθυμίζοντάς του το χρέος που οφείλει να επιτελέσει ως «αυτοπαραγωγός πολιτισμού» και συνδιαμορφωτής του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Αντιπαλεύει με τα αδιέξοδά του, τις ατέλειες , τις ανεπάρκειές του, συγκρούεται ανοιχτά με τις δυνάμεις που οδηγούν σε άγονες , αδιέξοδες κι ανωφέλευτες εκτροπές, που έχουν τις περισσότερες φορές ως μοναδικό στόχο την πρόκληση τύρβης και την εγκαθίδρυση ενός σκοταδιστικού κλίματος όπου άρχει το χάος.
Συμπλέκεται με οτιδήποτε ανατρέπει τις ισορροπίες του και θέτει υπό αίρεση τις αξίες και τα ιδανικά του και επιχειρεί να διαφθείρει και εν τέλει ν’ αλώσει την ουσία της ύπαρξής του.
Η θέση στο podium της απονομής ανανεώνεται διαρκώς κι επικαιροποιείται καθώς το αποτέλεσμα των συνεχών συγκρούσεων του ανθρώπου με τον εαυτό του είναι και κάθε φορά διαφορετικό, οπότε κι εναλλάσσεται ο νικητής.
Όταν επιτυγχάνει να επιβληθεί στα χθαμαλά ένστικτά του και να καθυποτάξει τα πλέον ποταπά και αγελαία πάθη του, τότε πραγματικά μπορείς να τόν δεις ενδεδυμένο με χιτώνα ολόλευκο να αναδύεται πλησιφαής κι ευτυχής , απαλλαγμένος από τα πηχτά σκοτάδια της άγνοιας , της αμάθειας, της πλάνης. Μπορείς να τόν δεις να αίρεται , να ψηλώνει και ν’ αποκτά ηθικό ανάστημα αξιοζήλευτο.
Ποιες πράξεις όμως τόν βοηθούν να ψηλώσει και με ποιες αντίστοιχα κονταίνει ο άνθρωπος και καταντά πρωτόζωο;
Στο σημείο αυτό ακριβώς η λογοτεχνία αναλαμβάνει να μάς βοηθήσει ν’ ανακαλέσουμε στη μνήμη μας πράξεις υψηλές , έργα ανθρώπινα ηρωικά, πρακτικές έμπλεες ήθους που οδήγησαν κοινωνίες ολόκληρες στην πρόοδο και την προκοπή. Ταυτόχρονα όμως να καταβάλλουμε προσπάθειες φιλότιμες έτσι ώστε ν’ αποφύγουμε να καταντήσουμε θλιβερά ενεργούμενα , γλοιώδεις κόλακες που βουτούν τη γλώσσα τους στο ψεύδος κι ασύστολα εκθειάζουν την υποκρισία και υπηρετούν με εκπληκτικά ανησυχητική συνέπεια το φαρισαϊσμό και τη συναλλαγή. Με υπομονή μάς εξοπλίζει και μ’ επιμονή πάντα την αλήθεια να γυρεύουμε και μονάχα αυτήν να επιδιώκουμε.
………………………………………………………………………..
Χωρίς καμία σκωπτική διάθεση και δίχως ούτε κατ’ ελάχιστον να επιθυμούμε έστω κι ασύνειδα να υποτιμήσουμε την «πολιτεία της ποίησης» με όλους τους καθ’ όλα αξιόλογους εμβριθείς και αξιωτάτους διανοητές μας που την πνευματική τους παραγωγή μα και τη λογοτεχνική τους προσφορά ουδόλως θα τολμούσαμε να προσβάλλουμε , καθώς αφειδώς μά την επιδαψίλευσαν ας αναλογιστούμε για μια στιγμή πώς πράγματι θα φαινόταν στους Ευρωπαίους της αλληλεγγύης εάν η Ελλάδα τούς «αποκλήρωνε» και τούς αποκήρυττε πολιτισμικά μέσω όχι πολλών , αλλά δυο , τριών πανίσχυρων «Γκάτσων».
Εμείς να επιμένουμε και γονυπετείς να εκλιπαρούμε να μάς σπλαχνιστούν και να μη μάς αποπέμψουν από την οικογένειά μας κι εκείνοι να μάς απειλούν διαρκώς και να μάς εκβιάζουν πως εάν δεν επιδείξουμε συμμόρφωση απόλυτη κι υπακοή τυφλή προς τις εντολές τους , που ουσιαστικά ισοδυναμούν με ακόμη μεγαλύτερη ταπείνωση , διασυρμό κι απώλεια της αξιοπρέπειάς μας θα μάς συντρίψουν.
Ή μήπως όχι;
Προς τι λοιπόν τότε ετούτη η εμμονική προσκόλληση στις αρχές , τις διακηρύξεις της ευρωπαϊκής ενοποίησης , τη στιγμή που απουσιάζει η στοιχειωδέστερη και πλέον θεμελιώδης αρχή που συνιστά ακέραιο , ζωντανό κι αλληλέγγυο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα;
Ασφαλώς αναφερόμαστε στο σεβασμό μα και στην ισότιμη μεταχείριση όλων των χωρών/μελών. Δεν υπάρχουν κράτη περισσότερο ίσα εν σχέσει με άλλα ή μήπως όχι;
Ευτυχώς που τη σοφία , τη γνώση , την αξιοπρέπεια δεν την αποθησαυρίζουμε σε κάποιο από τα πολλά μουσεία μας , αλλά επειδή είμαστε ελεύθεροι τήν αφήνουμε λεύτερη ν’ αναπαράγεται στα χείλη μας.
Αλήθεια τι θα κάναμε δίχως τον Γκάτσο;
Πόσο φτωχοί κι ορφανεμένοι θάμασταν !
Τελικά μάλλον σαν νάχει δίκιο ο ποιητής όταν έγραφε:
«Μπορεί να τρέξεις μακριά από τα πάντα, αλλά όχι από αυτά που έχεις μέσα σου. Τούτο το καράβι φυγής είναι εντός μας και μόνο».
