Παρουσιάστηκε η ποιητική συλλογή της κας Ζωίδου – Τσοκανταρίδου

«Τα ποιήματά της

πλησιάζουν

την ψίχα του είναι μας»

Μιλάνε στον «Π.Τ.» η κα. Ζωίδου, η κα. Αθανασιάδου και η κα. Ζάννη

Του Θανάση Πολυμένη

ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ποιητική συλλογή της με τίτλο «Αιωρούμαι», παρουσίασε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου η Δραμινή ποιήτρια κα. Ειρήνη Ζωίδου – Τσοκανταρίδου.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον ευρύχωρο και ζεστό χώρο της Πανηπειρωτικής Ένωσης Δράμας «Σπίτι του Ηπειρώτη» και τη συλλογή παρουσίασαν η κα. Ιωάννα Αθανασιάδου φιλόλογος συγγραφέας και η κα. Έφη Ζάννη δικηγόρος και επίσης συγγραφέας.

Για το βιβλίο της μίλησε στον «Π.Τ.» η ίδια η ποιήτρια κα. Ζωίδου, επισημαίνοντας ότι αυτή είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή και η θεματολογία της άπτεται πολλών ενδιαφερόντων. Ορισμένα από τα θέματά της τα χαρακτηρίζει ως «καρφιά» όπως «ζητήματα που αφορούν στη γυναίκα και την απελευθέρωσή της από τον άντρα, που είναι πολύ σημαντικό για μένα».

Η ίδια σημειώνει ότι «από πολύ μικρή με συγκινούσε το μέτρο και ο ρυθμός και μου άρεσε να απαγγέλω». Στο μεταξύ γράφει περιστασιακά, έζησε λίγα χρόνια στο εξωτερικό και επέστρεψε στη γενέτειρά της. Σήμερα δηλώνει περισσότερο «ενεργή» από κάθε άλλη φορά όσον αφορά στο γράψιμο. Εξηγεί ότι ήθελε να περάσει αγγλική φιλολογία, αλλά τελικά εισήχθη στη Νομική.

Ερωτώμενη για το τι σημαίνει ποίηση για την ίδια, σημειώνει: «Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες έδωσε έναν ορισμό, που όμως δεν θεωρώ επαρκή. Έλεγε ότι οι λέξεις πλέκονται κατ’ αυτόν τον τρόπο που είναι μαγεία, η ποίηση. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό. Χρειάζονται τα μηνύματα, θέλει να ψάχνεις για τις λέξεις και να γράφεις σωστά».

Για το βιβλίο της κας Ζωίδου μίλησε στον «Π.Τ.» και η φιλόλογος και ποιήτρια κα. Αθανασιάδου, η οποία σημειώνει: «Το βιβλίο της κας Ζωίδου – Τσοκανταρίδου, είναι ένα βιβλίο με ιδιαίτερη ευαισθησία, επιμένει στη λεπτομέρεια και αναλύει πολλά συναισθήματα και σκέψεις και θίγει θέματα επίκαιρα. Όπως για παράδειγμα η κακοποίηση των παιδιών, ένα ποίημα αναφέρεται στον Αλέξη Γρηγορόπουλου, έχει ένα ποίημα για την εξόντωση των Εβραίων στη Δράμα, ενώ άλλα ποιήματα αναφέρονται στις ανθρώπινες σχέσεις. Επίσης, αναλύει με ιδιαίτερη λεπτομέρεια τι αισθάνεται ο άνθρωπος όταν συγκρούεται με έναν άλλον, με ζητούμενο μια λύση στα θέματα που τους απασχολούν».

Ερωτώμενη για το πώς βλέπει η ίδια το ποιητικό βήμα στη Δράμα, σημειώνει: «Έχουμε καλούς ποιητές στη Δράμα, αγωνιζόμαστε όλοι μας να δώσουμε κάτι καλύτερο. Βέβαια, αυτό δεν έχει να κάνει με τη μόρφωση ούτε και με τις γνώσεις του καθενός, όσο έχει να κάνει με την εσωτερική καλλιέργεια του καθενός, με τον χρόνο που ωριμάζει τον άνθρωπο. Όσο περισσότερο οι εμπειρίες μας περισσεύουν, τότε περισσότερο κατανοούμε τη ζωή και προσπαθούμε να το δείξουμε προς τα έξω».

Για το βιβλίο της κας Ζωίδου μίλησε επίσης στον «Π.Τ.» και η κα. Έφη Ζάννη, η οποία σημειώνει: «Θα πω μια φράση την οποία γράφει η ίδια στην εισαγωγή της: τα ποιήματά της πλησιάζουν την ψίχα του είναι μας. Είναι μια βαθιά πραγματικότητα, απ’ ότι αντιλαμβανόμαστε. Πλησιάζει και διεισδύει με τόση λεπτότητα στα καθημερινά και απλά πράγματα της ζωής και συλλαμβάνει αυτά τα ενσταντανέ, αυτές τις στιγμές που τις αποτυπώνει και μας καθηλώνει».

Αναφορικά με τη θεματολογία της, σημειώνει ότι «έχει αρκετά ποιήματα που αναφέρονται στη Δράμα, στο Σιδηροδρομικό Σταθμό, στην οδό Σίνα, την πατρίδα ως μια γενικότερη έννοια, ενώ συλλαμβάνει αυτά τα μικρά και καθημερινά αποσπάσματα της ζωής μας, οι μικρές και πολύ λεπτές ώρες της ζωής. Είναι πολύ άμεση ποίηση, σαν ένα κρίνο με ωραίο άρωμα, γιατί τους ποιητές του παρομοιάζω με λουλούδι και με άρωμα. Και η Ειρήνη έχει αυτό το άρωμα του κρίνου».

Καταλήγοντας η ίδια σημειώνει: «Θα ήθελα να γίνει μια καταγραφή των ποιητών της Δράμας. Να υπάρξει ένας κατάλογος αυτών των ποιητών με μια μικρή αναφορά για τον καθένα. Θα είναι μια ιστορική μνήμη. Ο αείμνηστος Νίκος Κωνσταντινίδης είχε κάνει μια παρόμοια δουλειά παλαιότερα. Θα ήθελα επίσης να κάνουμε και μια συνένωση με τους ποιητές της Δράμας, της Καβάλας και της Ξάνθης, κάτι που θα μας ανοίξει πολλά πράγματα και θα γνωρίσουμε πολλά ο ένας από τον άλλον».

Ως ένα πολύ μικρό δείγμα, παραθέτουμε το ποίημα: «Μια γέννα». «Καμιά Μαγεία και καμιά μα καμιά Αλχημεία, / ένα πιθάρι μόνο πολιτισμό και θάλασσα / και μια απλή διαπίστωση, ελεύθερη ένοικος στους κροτάφους / κάθε φορά γεννιέται, μ’ ώθηση αστρική, / μ’ ωδίνες ανεξέλεγκτες γιομίζει τα χέρια μας η γέννα της / και συνεχίζουμε μέσα της να υπάρχουμε».