Ο Αλέξανδρος Μποντρουά μιλάει στον «Πρωινό Τύπο» για την αναρρίχηση
Τέσσερις Δραμινοί στην ψηλότερη
κορυφή των Άλπεων 4.810 μέτρα
Πέτρος Αγοραστός, Χριστόδουλος Ζωγραφίδης, Αλέξανδρος Μποντρουά , Στέλιος Τριανταφυλλίδης, στο Mont Blac
Του Θανάση Πολυμένη
ΠΟΣΟΙ απ’ όλους εμάς μπορούμε να ανεβούμε σε ένα βουνό; Σίγουρα αρκετοί; Πόσοι μπορούν να ανεβούν στην υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης; Σίγουρα λιγότεροι! Η υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης βρίσκεται στις Άλπεις, στα σύνορα Γαλλίας και Ιταλίας και μετράει υψόμετρο 4.810 μέτρων!
Αυτό το κατόρθωμα κατάφεραν να κάνουν τέσσερα παλικάρια από τη Δράμα, όλοι τους μέλη του Ορειβατικού Ομίλου Δράμας, καλά εκπαιδευμένοι με Σχολές Ορειβασίας και Αναρρίχησης. Οι τέσσερις Δραμινοί που ανέβηκαν στο Mont Blanc, την υψηλότερη κορυφή των Άλπεων και την υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης, είναι ο Πέτρος Αγοραστός, ο Χριστόδουλος Ζωγραφίδης, ο Αλέξανδρος Μποντρουά και ο Στέλιος Τριανταφυλλίδης.
Έξω από το καταφύγιο Tete Rouse. Πίσω και επάνω διακρίνεται το καταφύγιο Gouter.
Για το όλο εγχείρημα, για τις δυσκολίες της διαδρομής, για τις εμπειρίες, μιλάει στον «Πρωινό Τύπο» ο Αλέξανδρος Μποντρουά.
Το όλο ταξίδι διήρκησε από τις 18 έως και τις 24 Αυγούστου 2017. Όπως λέει ο Αλέξανδρος Μποντρουά, η πρώτη σκέψη για το εγχείρημα, υπήρξε πριν από δύο χρόνια, «και τελικά το αποφασίσαμε το καλοκαίρι του 2016. Σκεφτήκαμε να πάμε λίγο παραπάνω, έξω από την Ελλάδα».
Η ανάβαση στο Mont Blanc, έγινε μεταξύ 19 και 22 Αυγούστου. «Τρεις μέρες είχαμε ανάβαση και κατεβήκαμε την τέταρτη». Αναφερόμενος στο ζήτημα της οικονομικής στήριξης του ταξιδιού τους, ένα ποσό προσέφερε ο Ορειβατικός Σύλλογος Δράμας και τα υπόλοιπα ήταν προσωπικά τους έξοδα. «Είχαμε όλο τον απαιτούμενο εξοπλισμό. Κυρίως όμως χρειάζονται κάποιες βασικές γνώσεις στο χειμερινό βουνό, να χειρίζεσαι καλά τα εργαλεία σου, το σχοινί, τις παγόβιδες και άλλα, να έχεις πάρει όλα τα απαραίτητα ασφαλιστικά μέτρα. Με τα εργαλεία και τα υλικά σου, πρέπει να γνωρίζεις καλά τη χρήση και τον χειρισμό τους».
Στην ερώτηση σχετικά με την προετοιμασία τους, ο Αλέξανδρος επισημαίνει ότι, «υπήρξε μια ειδική προετοιμασία, είχαμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Είχαμε μελετήσει αρκετά καλά τη διαδρομή, τους χάρτες, είδαμε σχετικά βίντεο άλλων ορειβατών. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο όλο αυτό το διάστημα, πηγαίναμε για αναρρίχηση σε κάποιο ελληνικό βουνό. Είτε για να έχουμε καλή φυσική κατάσταση, είτε για να δουλέψουμε τα υλικά μας και τον χειρισμό τους».
Ανεβαίνοντας προς την κορυφή, στο χαρακτηριστικό σημείο la Tournette.
Η κορυφή του Mont Blanc
Το Mont Blanc, είναι ένα χειμερινό βουνό, γιατί είναι μόνιμα χιονισμένο. Ακόμα και τον Αύγουστο, στην κορυφή μπορεί να χιονίζει. Ανάλογα τις συνθήκες που θα το πετύχεις!
«Το βουνό είναι μόνιμα χιονισμένο, χειμώνα καλοκαίρι», λέει ο Αλ. Μπ. και μιλάει για την εμπειρία που είχαν: «Ξεκινήσαμε από τη βάση, από το χωριό Λεούς. Από εκεί παίρνεις το τελεφερίκ που σε πηγαίνει σε μια στάση για ένα τρενάκι, το οποίο σ’ αφήνει στον τελικό σταθμό που είναι σε υψόμετρο 2.270 μέτρα. Από εκεί ξεκινάς την ανάβαση.
Η υψομετρική διαφορά της πρώτης μέρας, ήταν 700-800 μέτρα. Κάναμε περίπου τρεις ώρες. Εκεί φτάνεις στο πρώτο καταφύγιο, το Tete Rousse. Αρκετά πρωί της επόμενης μέρας ξεκινήσαμε για το επόμενο καταφύγιο, το Gouter. Ξημερώματα της τρίτης μέρας ξεκινήσαμε για την κορυφή. Εκεί κάναμε καθαρό χρόνο περίπου 6 ώρες, ενώ μείναμε και τρεις ώρες στο καταφύγιο ανάγκης εξαιτίας των κακών καιρικών συνθηκών. Και τρεις ώρες κάναμε στο κατέβασμα.»
Στην ερώτηση για τις δυσκολίες που συνάντησαν στην όλη διαδρομή, μας λέει: «Κατά την πρώτη μέρα δεν συναντήσαμε ιδιαίτερη δυσκολία. Πηγαίναμε αργά για να μπορέσουμε να κάνουμε καλή προσαρμογή στο υψόμετρο. Η δεύτερη μέρα ήταν από τα πιο απαιτητικά σημεία της διαδρομής, γιατί περνάς το Grand Couloir, ένα λούκι που έχει πολλές λιθοπτώσεις και πρέπει να το περάσεις καλή ώρα, κυρίως το πρωί, γιατί το απόγευμα έχει πολλές πτώσεις και ο κίνδυνος είναι αυξημένος. Από εκεί περάσαμε νωρίς και πήγαμε καλά. Γύρω στις 12.30 το μεσημέρι φτάσαμε στο επόμενο καταφύγιο. Από εκεί και πέρα έχει συνεχώς χιόνι και μάλιστα είχε χιονίσει πριν από μια εβδομάδα περίπου».
Ερωτώμενος αν σκέφτηκαν κάποια στιγμή να γυρίσουν πίσω, ο Αλέξανδρος λέει πως ναι, το σκέφτηκαν: «Όλες οι μέρες ήταν δύσκολες. Κάποια στιγμή μάλιστα, στο τελευταίο καταφύγιο ανάγκης, είναι αλήθεια ότι σκεφτήκαμε να κάνουμε πίσω, γιατί βλέπαμε και άλλες ομάδες που γυρνούσαν πίσω εξαιτίας των κακών καιρικών συνθηκών. Είχαμε ένα όριο μέχρι τις 12 το μεσημέρι να αποφασίσουμε αν θα συνεχίζαμε ή θα γυρνούσαμε πίσω. Τελικά δοκιμάσαμε και ανεβήκαμε στην κορυφή.»
Φτάνοντας στο καταφύγιο Gouter.
Η εμπειρία
«Η αλήθεια είναι χρειάζεται να έχεις μια καλή εμπειρία και να είσαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση», λέει ο Αλ. Μπ., όταν ρωτάμε σχετικά. «Χρειάζεσαι καλή φυσική κατάσταση, σχετική εμπειρία και να ξέρεις να χειρίζεσαι τα υλικά που χρειάζεσαι. Και τίποτα να μην συμβεί, αλλά μια φορά να συμβεί, να ξέρεις πώς να αντιδράσεις.»
«Κάθε μέρα για μας ήταν ξεχωριστή και σημαντική. Το πρώτο και βασικότερο που μάθαμε για εμάς τους ίδιους, είναι ότι πήγαμε αρκετά καλά στο υψόμετρο. Εννοώ ότι οι περισσότεροι έχουν πονοκέφαλο εξαιτίας του χαμηλού οξυγόνου. Με τον τρόπο που το κάναμε, να το σπάσουμε σε 3 μέρες, πήγαμε πολύ καλά, δεν είχαμε πονοκεφάλους ή άλλη ενόχληση».
Τα καταφύγια
Στην ερώτηση πώς ήταν τα καταφύγια σε όλη τη διαδρομή, δηλώνει πολύ εντυπωσιασμένος. «Όλα τα καταφύγια ήταν πολύ οργανωμένα και καλά εξοπλισμένα. Είχαν όλα τα απαραίτητα για να μείνεις εκεί. Είναι ένα μεγάλο οίκημα, έτοιμο για όλα, για διαμονή, φαγητό, θέρμανση. Και όσοι δουλεύουν εκεί είναι και γνώστες, καθημερινά είχε πρόγνωση καιρού, ακόμα και ανάλογα με την ώρα. Είναι εντυπωσιακό το πόσο οργανωμένα είναι τα καταφύγια αυτά. Το μονοπάτι είναι καθαρό, με καλή ορατότητα, ακόμα και στη χιονόπτωση».
