Παρουσιάστηκε το βιβλίο του Αντ. Παυλίδη «Χαλαμονή»

«Θα μπορούσαμε να κάνουμε

πολλά περισσότερα για

την αναγνώριση της Γενοκτονίας»

Παυλίδης: Η τουρκική κοινωνία είναι δηλητηριασμένη από τη βία…

Του Θανάση Πολυμένη

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Αντώνη Παυλίδη, με τίτλο «Χαλαμονή», παρουσιάστηκε το βράδυ της Τετάρτης 13 Νοεμβρίου, στην αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου Δράμας. Την εκδήλωση διοργάνωσαν από κοινού οι ποντιακοί φορείς του νομού Δράμας, ενώ τελούσε υπό την αιγίδα του δημάρχου Δράμας κ. Χρ. Μαμσάκου.

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε από τον κ. Βασίλη Χατζηθεοδωρίδη παιδαγωγό και συγγραφέα, καθώς και την κα. Φρόσω Χαραλαμπίδου συντονίστρια εκπαιδευτικού έργου.

Στον «Πρωινό Τύπο» μίλησε ο συγγραφέας του βιβλίου «Χαλαμονή» κ. Αντώνης Παυλίδης, ο οποίος μεταξύ άλλων σημείωσε ότι του πήρε 8 χρόνια για να ολοκληρώσει την συγγραφή του, ενώ τόνισε ιδιαίτερα ότι πρόκειται για την σπουδαιότερη εμπειρία της ζωής του.

Όπως είπε στον «Πρωινό Τύπο» ο κ. Παυλίδης, «Χαλαμονή, είναι μια λέξη ποντιακή που έχει χαθεί κάπου στη λήθη. Την ανασύραμε για να δώσουμε σάρκα και οστά, σε όλο αυτό που υπέστη ο ποντιακός ελληνισμός. Ουσιαστικά χαλαμονή, σημαίνει γενοκτονία».

Σημειώνει ακόμα ο κ. Παυλίδης, ότι «το έργο το δούλεψα για 8 ολόκληρα χρόνια. Ήταν και είναι ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο του στο μεγάλο αγώνα που κάνει ο ποντιακός ελληνισμός με τους συμμάχους του για την αναγνώρισης της γενοκτονίας».

Στην ερώτηση για το πώς ξεκίνησε την «Χαλαμονή», ο κ. Παυλίδης μας λέει ότι, «η ιδέα για την συγγραφή ενός μυθιστορήματος που θα είναι προσιτό σε όλο τον κόσμο, με βασάνισε από πολλά χρονιά, αλλά ουσιαστικά πήρε σάρκα και οστά το 2010, όταν μου έδωσε η γυναίκα μου ένα τετρασέλιδο χειρόγραφο.

Ήταν η διαθήκη ενός γέροντα, που είχε δώσει στη σύζυγό μου η εγγονή. Το χειρόγραφο αυτό, περιέγραφε με τρόπο συγκλονιστικό, ουσιαστικά, τις καλές μέρες που έζησε πριν αλλά και τη φρίκη που βίωσε. Ήταν τόσο συνταρακτικό αυτό το τετρασέλιδο, και να σκεφτεί κανείς ότι γράφτηκε από έναν άνθρωπο ουσιαστικά αγράμματο, που μ’ έκανε αμέσως να αποφασίσω να χτίσω πάνω σ’ αυτό. Και πραγματικά, τα θεμέλια της «Χαλαμονής», είναι βασισμένα στη ζωή αυτού του ανθρώπου και έπλεξα γύρω του όλες τις γενιές. Μπορεί να είναι μυθιστόρημα, είναι όμως ένα βιωματικό αφήγημα που πάλλεται, όπως είχε πει και ο Βασίλης Βασιλικός.

Είναι ίσως η κορυφαία εμπειρία της ζωής μου, γιατί όταν σου τηλεφωνούν και σου στέλνουν μηνύματα, γέροντας αλλά κυρίως νέα παιδιά που αισθάνονται την ανάγκη να μ’ ευχαριστήσουν για τη χαρά και τη συγκίνηση πους του έχω προσφέρει, νομίζω ότι τα έχω καταφέρει».

«Έχω μεγάλες απαιτήσεις…»

Ρωτήθηκε επίσης ο κ. Παυλίδης, για το πώς είδε κατά την άποψή του, τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και αν του φάνηκαν ικανοποιητικές. Στην απάντησή του επισημαίνει ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα, αν και θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα περισσότερα, ενώ τονίζει ιδιαίτερα ότι η κοινωνία της Τουρκίας είναι δηλητηριασμένη από τη βία και ότι θα πρέπει κάποτε να λυτρωθεί με την αναγνώριση της γενοκτονίας! Είπε συγκεκριμένα ο κ. Παυλίδης: «Γενικά, έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους συμπατριώτες μου, αλλά πάνω απ’ όλα πρώτα από τον εαυτό μου. Όταν μιλάμε για το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, μιλάμε για ένα τόσο σημαντικό, τόσο μεγάλο ζήτημα, που θα έπρεπε να κάνουμε χίλιες φορές περισσότερα απ’ όσα κάναμε. Ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένος, παρ’ όλο που για πρώτη φορά είδαμε ανθρώπους, οι οποίοι μας χλεύαζαν παλαιότερα. Οι άνθρωποι του life style μέσα από το τηλεοπτικό κανάλι OPEN να φοράμε στο πέτο τους το «G», το διεθνές σήμα για την Γενοκτονία. Αυτό είναι ένα τεράστιο άλμα, έστω και αν το έκαναν από ανάγκη, από επαγγελματική ανάγκη απέναντι στον ιδιοκτήτη του καναλιού.

Το ότι υπάρχει ένα σίριαλ, το «Κόκκινο Ποτάμι», που κατά την άποψή μου αυτή τη στιγμή είναι ό,τι σημαντικότερο προβάλλεται από την τηλεόραση σε κάθε περίπτωση και για κάθε είδος τηλεοπτικό, νομίζω ότι κάναμε βήματα.

Θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να κάμναμε άλματα. Για παράδειγμα να έχουμε μια ομάδα στρατηγικού σχεδιασμού από ειδικούς και να εντοπίζουμε τις χώρες στόχους που θα αναγνωρίζουν το έγκλημα. Να έχουμε αλλεπάλληλες αναγνωρίσεις, να δέχεται ο βάρβαρος την πίεση, να γίνεται ανθρωπινότερος. Αντίθετα, βλέπουμε ότι αποθρασύνεται,  ο τσαμπουκάς στις δημόσιες σχέσεις,  όπλα έχω άρα ότι γουστάρω κάνω, η κοινωνία η τουρκική είναι δηλητηριασμένη. Βλέπουμε νέα παιδιά να χαιρετούν στρατιωτικά, ή αθλητές ή μαθητές. Κι αυτό σημαίνει ότι αποδέχονται την βαρβαρότητα που κάνει η κυβέρνησή τους.

Όλα αυτά, είναι κομμάτια ενός παζλ που έπρεπε διαφορετικά να γίνει. Η τουρκική κοινωνία έχει ανάγκη από την λύτρωση, απ’ αυτό το έγκλημα. Και πιστεύω ότι ο αγώνας που κάνουμε σ’ αυτό στοχεύει. Δηλαδή να κάνει την Τουρκία ανθρωπινότερη. Γι’ αυτό είναι ένας πολύ σημαντικός αγώνας».