Τι είναι αυτό που θέλει το «Χαμόγελο

του Παιδιού»; «Θέλουμε να κάνουμε

μια ειρηνική επανάσταση…»

Γιαννόπουλος: «Οι επαναστάσεις δεν κερδίζονται με μολότοφ, αλλά με σύμπραξη δυνάμεων»

Του Θανάση Πολυμένη

ΜΕ ΑΡΚΕΤΑ δημοσιεύματα τις προηγούμενες ημέρες, αλλά και στο τεύχος της Παρασκευής 7 Μαρτίου, ο «Π.Τ.» κάλυψε τις εκδηλώσεις που έγιναν στην πόλη της Δράμας, από σχολεία και φορείς, για την Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού και της Σχολικής Βίας.

Από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις, ήταν αυτή του 10ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ κατά της Σχολικής Βίας, που διοργανώνεται από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δράμας, την Περιφέρεια Αν. Μακεδονίας – Θράκης και την Π.Ε. Δράμας, το Δήμο Δράμας, ενώ φέτος συμμετείχε και το «Χαμόγελο του Παιδιού».

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων, στη Δράμα βρέθηκε ο πρόεδρος του «Χαμόγελου του Παιδιού» κ. Κώστας Γιαννόπουλος, ο οποίος είναι και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά της Βίας και του Bulling.

Η κεντρική εκδήλωση του Φεστιβάλ έγινε το βράδυ της Τετάρτης στην αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου Δράμας, όπου παρουσιάστηκαν οι δύο ταινίες μικρού μήκους που δημιούργησε το Χαμόγελο του Παιδιού, «Οι σκέψεις της Νεφέλης» και «Η Νεφέλη αγνοείται».

Πριν από την προβολή, υπήρξαν χαιρετισμοί, όπου μεταξύ άλλων μίλησε και ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού κ. Γιαννόπουλος και αναφέρθηκε σε αρκετά σημαντικά στοιχεία.

Απευθυνόμενος κατ’ αρχάς προς τον εμπνευστή του Φεστιβάλ κατά της Σχολικής Βίας και σύμβουλο εκπαίδευσης κ. Σαλπιγκτή για το ότι είχε σχολιάσει την ιδιαίτερα μικρή συμμετοχή στην αίθουσα είπε: «Κύριε Σαλπιγκτή, αυτή είναι η κατάσταση πανελλαδικά. Είμαστε μόνοι μας εδώ, αλλά δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε κάποιους που μας προσέχουν από εκεί ψηλά για να βοηθήσουν στο έργο μας».

Όπως είπε στη συνέχεια, «το Χαμόγελο δεν είναι του Γιαννόπουλου. Κι εγώ δεν θα ήμουν εδώ, αν δεν ήταν ο γιος μου. Ένας μαθητής που μέσα από την σκέψη του, μας έδωσε τη δυνατότητα να κάνουμε πράγματα».

Αναφερόμενος στο Φεστιβάλ, είπε ότι «είναι μια σημαντική προσπάθεια. Και υπάρχουν και άλλες προσπάθειες που είναι άξιες και σημαντικές. Την προσπάθεια αυτή την γνωρίζουν αυτοί που πρέπει να την γνωρίζουν; Την γνωρίζει η εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά όχι δεν την γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε ότι πριν λίγες μέρες ανάλογοι άνθρωποι στην Κρήτη έκαναν μια μεγάλη προσπάθεια όπως τη δική σας;»

Όπως είπε παρακάτω, «αισθάνομαι δέος όταν βλέπω κάποιους ανθρώπους να κάνουν όλη αυτή την προσπάθεια εθελοντικά. Εδώ είναι ο εθελοντισμός. Να είσαι εργαζόμενος και να ξεπερνάς τα εσκαμμένα, να προχωράς και να κάνεις πράγματα. Θα ήθελα να σας πω ότι είμαστε μεταξύ μας, αλλά είναι άνθρωποι που έχουν τις τοπικές αρχές με τον ένα ή τον άλλον τρόπο δίπλα τους».

Δύσκολα τα πράγματα

Σε άλλο σημείο, τόνισε ο κ. Γιαννόπουλος, ότι «τα πράγματα δεν είναι απλά. Είναι πάρα πολύ δύσκολα.  Ξέρετε ποιοι αξιοποίησαν πάρα πολύ αυτές τις δύο ταινίες; Τα ίδια τα παιδιά».

Όπως είπε, «το Χαμόγελο του Παιδιού αντιμετωπίζει καθημερινά πάρα πολλά περιστατικά. Βλέπουμε την ημέρα – και μιλάμε διαδραστικά και βιωματικά – με 200 παιδιά. Όταν καλούμε τα παιδιά και γνωρίζουν το Χαμόγελο, έρχονται, συμμετέχουν και καλούν για να ζητήσουν βοήθεια.

Ξέρετε, έξω από το σχολείο, δεν υπάρχει κάτι για να τα στηρίξει. Στο σχολείο, κουτσά – στραβά, υπάρχει η δυνατότητα. Και το λέω κουτσά – στραβά, γιατί καμιά φορά υπάρχουν κάποιες δυσκολίες και δεν μπορούν οι εκπαιδευτικοί να κάνουν αυτά που θα έπρεπε να κάνουν. Δεν λέω ότι υπάρχει αδιαφορία, υπάρχει διάθεση αλλά υπάρχουν θέματα».

Αναφερόμενος στα παιδιά που φιλοξενεί το Χαμόγελο του Παιδιού, είπε: «Για τα παιδιά που φιλοξενούμε εμείς στα σπίτια μας, που δεν έχουν γονείς, εσείς είστε (σ.σ. οι εκπαιδευτικοί) το δεύτερο σπίτι. Ξέρετε πόση σημασία παίζει ο δάσκαλος και ο καθηγητής για τα παιδιά αυτά; Πόσο σημαντικό είναι ότι ένα παιδί δέχεται φροντίδα και νοιάξιμο;»

Ιδεασμοί αυτοκτονιών

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν τα στοιχεία που έδωσε για τις δηλώσεις αυτοκτονίας που κάνουν πολλά παιδιά. Όπως είπε, «κάθε τρεις μέρες έχουμε δύο παιδιά που δηλώνουν ότι θέλουν να αυτοκτονήσουν. Μέρα παρά μέρα έχουμε δήλωση αυτοκτονίας, ή να θέλουν  να κάνουν κακό στον εαυτό τους και κάποια παιδιά που έχουν κάνει ήδη προσπάθεια. Από τα 700 παιδιά το τελευταίο διάστημα που δήλωσαν αυτοκτονικό ιδεασμό, τα 150 σώθηκαν την τελευταία στιγμή, χάρη σ’ αυτούς. Όχι εξαιτίας του Χαμόγελου του Παιδιού. Είμαστε αποδέκτες, μας εμπιστεύονται. Αλλά σώθηκαν χάρη στους αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας».

Το panic button

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ακόμα και στο ζήτημα του κουμπιού πανικού, το λεγόμενο panic button. Όπως είπε, «τα εργαλεία αυτά είναι καλά, αλλά είναι άχρηστα, αν το παιδί δεν έχει φροντίδα. Πρόσφατα μιλούσαμε με τον κ. Χρυσοχοΐδη. Να σας πως ότι, τα έχουν δώσει όλα στην Αστυνομία. Τα άλλα Υπουργεία δεν ασχολούνται γιατί είναι καυτή πατάτα.

Panic button. Το πατάς και έρχεται αμέσως η Αστυνομία. Το παιδί ή η γυναίκα που βρίσκεται εκτεθειμένη στην ενδοοικογενειακή βία από τον βάναυσο σύζυγο, δέχονται το περιπολικό με δύο ανθρώπους ανεκπαίδευτους. Οι άνθρωποι του περιπολικού είναι απαίδευτοι ή ανεκπαίδευτοι. Από τα 100 panic button που πατάνε στο επιχειρησιακό μας κέντρο, στα 99 δεν βρίσκουν ποτέ κανένα πρόβλημα. (σ.σ. η Αστυνομία).

Και προσωρινά το παιδί γλυτώνει από ένα χτύπημα, από έναν τραυματισμό. Εσείς οι εκπαιδευτικοί, ρωτάτε το παιδί τι θα τραβήξει μετά; Ρωτάτε τι γυναίκα τι θα τραβήξει μετά όταν φύγει το περιπολικό;

Το παιδί που τόλμησε να πατήσει το panic button, θα βρεθεί εκτεθειμένο στους δρόμους να το κυνηγάνε ομάδες παιδιών. Όχι συμμορίες! Πρέπει να βγάλουμε λέξεις που στοχοποιούν τα παιδιά. Τα παιδιά είναι παιδιά. Είτε δίνουν, είτε παίρνουν βία, κάτι προσπαθούν να μας πουν».

Όπως είπε ο κ. Γιαννόπουλος, «η αρχή μας στο Χαμόγελο του Παιδιού, είναι να σταματήσουμε να βάζουμε ταμπέλες στα παιδιά. Ο θύτης, το θύμα, η συμμορία. Πελάτες αυριανοί της Αστυνομίας, είναι οι θύτες. Αφού τους είπαμε θύτες, να μην είναι θύτες. Τα παιδιά δεν είναι θύματα».

Σε άλλο σημείο τόνισε ότι, «πολλά στοιχεία της βίας αναπαράγονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πολλές φορές τα παιδιά – εθελοντές του Χαμόγελου – μας συμβουλεύουν γύρω από θέματα τέτοια, ότι, θα πρέπει να σταματήσουν να αναπαράγονται οι σκηνές βίας που βλέπουν τα παιδιά από τα κινητά τους. Το μόνο που γίνεται, είναι να διαιωνίζεται μια κατάσταση».

Όπως είπε, «το θέμα δεν είναι η τιμωρία. Φροντίδα χρειάζεται, παιδιά μας είναι. Και εκείνα που δέχονται βία και εκείνα που δίνουν βία. Αυτή είναι η άποψή μας. Ωραία είναι να τα δείχνουμε και να τα λέμε και να τα ξαναλέμε. Όμως, δεν σταματάει η χιονοστιβάδα. Οι βόμβες σκάνε η μία πίσω από την άλλη. Το χάσαμε το παιχνίδι. Δεν το αντιμετωπίζουμε από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά το χάσαμε. Ωραίες είναι οι εκδηλώσεις. Ανεβαίνει ένας επιστήμονας, λέει τα ωραία του λόγια, άλλοι τα ακούνε, άλλοι χασμουριούνται, άλλοι βαριούνται και στη συνέχεια τίποτα».

Ο κ. Γιαννόπουλος έκλεισε τα λόγια του, λέγοντας ότι «θέλουμε να κάνουμε μια ειρηνική επανάσταση. Οι επαναστάσεις δεν κερδίζονται με μολότοφ, αλλά με σύμπραξη δυνάμεων».